เช้าวันต่อมา...
ฉันคิดว่าวันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าดูแจ่มใสมากกว่าทุกวัน คงเพราะว่าช่วงที่ผ่านมานี้ ฉันเอาอยู่แต่พะวงกับเรื่องของรุ่นพี่ และคาดหวังว่ามันจะเป็นอย่างที่ตัวเองต้องการ แต่เพราะเหตุการณ์เมื่อวานทำให้ฉันเริ่มคิดและปลงกับมันได้ ฉันจะใช้ชีวิตทุกวันให้คุ้มค่า อยู่กับมุนอา กับฮีโระ สำหรับรุ่นพี่เราอาจจะบังเอิญได้เจอ และทักทายกันบ้าง นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับฉัน
“คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ”
ฉันกดปิดนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ แล้วลุกขึ้นเตรียมตัวเพื่อไปโรงเรียน
“ฮ้า วันนี้อากาศดีจังเลยนะ ฮีโระ”
“มาแปลกแฮะวันนี้ ใช่ฮารุจริงหรือปล่าวเนี่ย”
ฮารุเอามือมาพัดตรงที่หน้าของฉัน ในขณะที่เราเดินออกมาเจอกันที่หน้าบ้าน
“ไม่รู้สินะ บางทีฉันอาจจะเป็นคนใหม่ก็ได้ เพราะว่าฉันมีฮีโระ กับมุนอายังไงล่ะ”
ฉันหันไปยิ้มให้กันฮีโระ
“ยิ้มหวานแบบนี้มันคืออะไรกันเนี่ย ไม่คุ้นเลยแฮะ”
ฮีโระทำหน้าแดงก่อนจะดึงกระเป๋าจากมือของฉันไปถือ และเร่งเดินนำหน้าฉันไป บางทีเขาก็ดูน่ารักในแบบฉบับของเขาเหมือนกันแฮะ
“อะไรกันเนี่ย เขินเหรอ หน้าแดงเชียว”
“เขินอะไร ผมเนี่ยนะ ไม่ได้เขินสักหน่อย”
ในขณะที่ฉันและฮีโระกำลังเดินเข้าโรงเรียนอยู่นั้น ฉันก็บังเอิญได้สบสายตากับรุ่นพี่เข้า วันนี้ฉันไม่เหมือนเมื่อวานแล้วนะคะรุ่นพี่ ฉันอยากเป็นคนใหม่ที่เข้มแข็งไม่ทำให้รุ่นพี่ต้องเป็นห่วงฉันอีก ฉันก้มหัวพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้กับรุ่นพี่เล็กน้อย รุ่นพี่ไม่ได้ยิ้มกลับมาให้ฉัน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็เข้มแข็งขึ้นได้แล้วจริงๆ
“โห เปลี่ยนไปมากจริงๆนะเนี่ย ไปทำอะไรมาหรือปล่าวเนี่ย”
“ปล่าวสักหน่อย อยู่ดีๆก็ปลงได้ละมั้ง ฮะๆๆ”
ก่อนที่ฉันและฮีโระจะทันได้เดินขึ้นตึก พวกเราก็บังเอิญเดินสวนกับซอลฟาอีกครั้ง
“ไง สาวน้อยนักดนตรี”
“สวัสดีค่ะ”
ซอลฟากล่าวทักทายฮีโระแค่เพียงเล็กน้อยก่อนเดินจากไป
“ซอลฟา เอ่อ.. อรุณสวัสดิ์นะ”
“เอ๊ะ...”
ซอลฟานิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินจากไป ตอนที่พวกเรายังคุยกันได้ ฉันไม่เคยคิดแม้แต่น้อยว่าเธอจะเป็นคนที่ดูร้ายกาจ แม้ว่ามาถึงตอนนี้ระหว่างพวกเราจะมีอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไป แต่ว่า... เมื่อมาลองนึกดูดีๆแล้ว สิ่งที่เธอทำไปก็เพราะเธอชอบรุ่นพี่มาก และแม้ว่าเธอจะต้องเจ็บปวดขนาดไหนเธอก็ยอมทนได้ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะคิดเกลียดเธอ และเมื่อย้อนกลับไปคิดถึงคำพูดของเธอเคยคุยกับฉันในวันนั้นแล้ว ฉันคิดว่ามันน่าจะมาจากใจที่หวังดีของเธอจริงๆ
“ฮารุเป็นแบบนี้ ผมก็กลัวเหมือนกันนะเนี่ย คนที่ไม่เคยแม้กระทั่งจะสบตา เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ”
ฮีโระยังคงทำท่าทางเหมือนกับว่าเขายังไม่ค่อยเชื่อนัก จนพวกเราขึ้นห้องเรียนมุนอาก็รออยู่ที่ริมหน้าต่างแล้ว
“ดู ดูสิ ยัยนั่น เริ่มแต่เช้าเลยนะ ไม่รู้ว่าต้องการอะไร ทำไมถึงได้เกาะติดรุ่นพี่เป็นตังเมแบบนี้นะ สงสารก็แต่รุ่นพี่ ดูสิ ทำหน้าอย่างกับโดนบังคับขืนใจยังไงยังงั้น”
“ยืนบ่นอะไรอยู่คนเดียวน่ะมุนอา”
“อ่าว ฮีโระ ฮารุ หวัดดี มาดูนี่สิ ยัยซอลฟา มาประกบรุ่นพี่ตั้งแต่เช้าเลยทำอย่างกับว่าชีวิตนี้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันยังไงยังงั้นแหละ”
“อ๋อ พวกเราเจอเธอตั้งแต่ตอนจะขึ้นมาแล้วล่ะ”
ซอลฟากำลังเดินไปหารุ่นพี่ ถ้าเปิดใจกว้างสักนิด พวกเขาก็ดูเหมาะสมกันดีนะ เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ
“ฮารุ นี่ยังจะยิ้มได้อยู่อีกเหรอ”
“บางทีเป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ฉันน่ะ ยังไงซะแค่ได้มองรุ่นพี่ก็มีความสุขแล้ว มันเป็นความหวังที่มากที่สุดที่ฉันได้รับแล้วล่ะ”
ฮีโระกับมุนอา มองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ พวกเขาจะรู้ไหมนะ การที่ฉันดีขึ้นได้แบบนี้ หากไม่มีพวกเขาฉันคงไม่รู้ว่าจะอยู่ยังไงแน่ๆ
ตอนพักเที่ยงของวันนั้น ราวกับว่าโชคชะตากำลังทดสอบความอดทนของฉัน จึงทำให้ฉันวนเวียนไปเจอภาพเดิมๆอีกครั้ง
“รุ่นพี่ลองทานนี่ดูสิคะ”
“อ๋อ ขอบใจนะ”
ซอลฟากำลังป้อนขนมให้กับรุ่นพี่ มุนอาทำท่าจะเดินเข้าไปหาพวกเขา แต่ฉันจับมือห้ามเธอไว้ได้ทัน
“ทำไมล่ะ น่าสนุกดีออก ไปนั่งกินด้วยกันทั้งหมดนี่เลยสิ”
“ไม่เอาน่า ปล่อยพวกเขาเถอะ ถ้าเธอทำแบบนั้น จะกลายเป็นฉันเองนะที่ต้องอึดอัด”
“ป่ะๆ นั่งตรงนู้นกันดีกว่าพวกเรา เรื่องบางเรื่องปล่อยผ่านไปซะบ้าง เดี๋ยวมันก็จะดีเองแหละ”
ฮีโระดันมุนอาไปนั่งที่โต๊ะอีกมุมหนึ่งของโรงอาหาร ขอบใจนะฮีโระ นายเหมือนจะรู้ใจฉันไปหมดซะทุกอย่าง
“ฉันไม่เข้าใจอะไรเธอเลยจริงๆนะ ฮารุ ทำไมถึงต้องยอมยัยนั่นขนาดนั้นด้วย มีอะไรให้เธอต้องกลัวฮะ”
“ไม่มีอะไรที่ฉันต้องกลัวหรอก”
“งั้นทำไมไม่เจอกันซึ่งๆหน้าสักครั้งนึงละ เอาให้มันรู้กันไปเลยว่ารุ่นพี่จะเลือกใคร”
“ถ้าทำแบบนั้น แล้วฉันจะมีความสุขจริงๆนะเหรอ”
ฉันย้อนถามมุนอา เธอทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงบางเบาว่าเธอเข้าใจแล้ว ฉันหันไปมองรุ่นพี่กับซอลฟาอีกครั้ง ไม่มีความน้อยใจ ความสงสัย หรือความรู้สึกใดๆอีกแล้ว และฉันได้แต่หวังว่าพวกเขาจะมีความสุขกันจริงๆสักที ฮีโระอาสาออกไปซื้อไอศครีมให้ฉันกับมุนอา ก่อนที่ฉันจะได้ตักไอศกรีมเข้าปาก กระดาษแผ่นหนึ่งก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
“หืม??”
“งานคอนเสิร์ตของโรงเรียนมะรืนนี้ค่ะ”
ซอลฟายื่นบัตรคอนเสริตมาให้ฉัน เธอส่งมาให้ด้วยสีหน้าที่ราบเรียบ
“แปลว่า... เธอจะให้พวกเรา... ไปยังงั้นเหรอ”
“มาให้ได้ละกันค่ะ”
เธอยัดมันใส่ในมือของฉันแล้วเดินจากไป มันหมายความว่ายังไงกันนะ ทำไมเธอถึงได้อยากให้ฉันไปงานคอนเสิร์ตของเธอด้วย คำถามมากมายพรั่งพรูอยู่ในหัว
“ไปเถอะน่า นักดนตรีคุณภาพเชิญขนาดนี้ อย่ามัวมาคิดมากเลย ยังไม่ต้องคิดหรอกว่ามันหมายถึงอะไร”
“นี่ ยัยนั่นเป็นบ้าอะไรหรือเปล่าเนี่ย ทำเพื่อ... ฉันงงไปหมดแล้วนะ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย แล้วนี่อะไรอีกละเนี่ย”
มุนอามองตามซอลฟาที่เดินจากไป และเธอก็บ่นออกมาไม่หยุด ฉันเองก็ได้แต่ถอนหายใจ ไม่เข้าใจจริงๆนั่นแหละว่ามันหมายความว่ายังไง แต่ก็คงต้องเลิกคิดเหมือนที่ฮีโระพูด เมื่อถึงวันนั้นฉันก็คงจะเข้าใจมันเอง
ฉันเก็บตั๋วคอนเสิร์ตเอาไว้ในกระเป๋า วันมะรืนนี้จะมีงานจะจัดขึ้นที่โรงเรียน ในวันนั้นจะมีอะไรเกิดขึ้นกันนะ ทำไมฉันถึงได้รู้สึกกังวลชอบกล
“คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ”
“เอ๋... เดินห่างกันแค่นี้ ทำไมต้องโทรหากันด้วยละฮีโระ”
“รับเถอะน่า”
ระหว่างทางที่ฉันและฮีโระเดินกลับบ้านพร้อมกัน จู่ๆเขาก็เดินช้าลงจนทิ้งระยะห่างจากฉันไปมาก แถมโทรหาฉันและให้ฉันรับสายของเขาด้วย ทำอะไรแปลกๆอีกแล้วนะ
“ฮัลโหล ว่าไงเหรอฮีโระ เล่นอะไรอยู่เนี่ย”
“หวัดดีฮารุ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีมั้ย”
“เอ๋...”
เพราะเขาถามอะไรฉันแปลกๆ ฉันจึงหยุดเดินและหันไปมองเขา แต่เขาก็ปัดมือแล้วทำท่าบอกให้ฉันหันกลับไป
“เอ่อ... อื้ม ฉันสบายดี”
“ทางเดินกลับบ้านยังดูสวยดีเหมือนตอนที่เราเคยมาเดินด้วยกันอยู่ไหม”
“ตอนนี้ก็ยังเดินด้วยกันอยู่นี่ ก็เห็นอยู่แล้วว่ามันทั้งร่มรื่นและสบายตาสุดๆไปเลย”
“ถ้าวันหนึ่งเราได้เจอกัน เราไปเดินเล่นด้วยกันบ่อยๆนะ”
“ไม่ตลกเลยนะฮีโระ เล่นอะไรเนี่ย”
ฉันหันขวับไปหาฮีโระ แต่เขาก็ยังคะยั้นคะยอให้ฉันคุยผ่านโทรศัพท์อยู่ดี
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพวกเราก็จะยังจดจำกันและกันได้ใช่ไหม ไม่ว่าผมจะห่างจากฮารุแค่ 5 ก้าว 10 ก้าว 5 กิโลเมตร 10 กิโลเมตร หรือไกลแสนไกล”
“แม้ว่ามันจะดูน้ำเน่าไปหน่อย แต่ฉันก็จะตอบอย่างมั่นใจว่า แน่นอน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันก็ต้องจำฮีโระได้แน่นอน”
“ดีจัง ผมคิดถึงฮารุนะ คิดถึงจริงๆ”
“ฮีโระ พอได้แล้วน่า ยิ่งคุยฉันจะยิ่งรู้สึกแปลกไปทุกที นี่เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย ทำตัวแปลกๆไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ”
ฉันหันไปทำท่าทางดุฮีโระ เขาเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกง แล้วกระโดดเหย๋งๆมาเดินข้างๆฉัน
“ก็เห็นในทีวีทำแล้วมันดูเท่ห์ดี ก็เลยอยากลองทำบ้าง ฮารุสนุกไหม ฮะๆๆ”
“เพี๊ยนไปแล้วจริงๆด้วย”
ฮีโระเดินหน้าหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของฉัน
“อ่าว ไม่เข้าบ้านเหรอ”
“ก็รอส่งฮารุเข้าไปก่อน กลัวว่าจะเจอพวกโรคจิตไง นี่ผมคุ้มครองเต็มที่เลยนะเนี่ย”
“ฮีโระนั่นแหละ น่ากลัวยิ่งกว่าพวกโรคจิตอีก”
ฉันพูดพลางหัวเราะ เพราะฮีโระทำท่าหน้าเหวอซะจนฉันอดขำไม่ได้
ในเย็นวันนั้นหลังจากที่ทานข้าวเย็นแล้ว ฉันหยิบบัตรคอนเสิร์ตที่ซอลฟาให้ออกมาดู
“Salfa wonder Concert
คอนเสิร์ตสุดแสนประทับใจจากนักร้องน่ารักที่จะทำให้ทุกหัวใจกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง”
เธอคิดจะทำอะไรกันแน่นะ ฉันเหม่อมองออกไปยังหน้าต่างกระจก อีกฝั่งหนึ่งของกระจกใสทำให้มองเห็นไปถึงห้องของฮีโระ เขากำลังนั่งฟังเพลงจากหูฟังของเขาเหมือนเคย และเมื่อเขาเห็นฉันก็โบกมือและส่งรอยยิ้มมาให้ ฉันนิ่งไปชั่วครู่เพราะไม่คิดว่าเขาจะหันมาพร้อมกับที่ฉันหันไปพอดี ฉันโบกมือให้เขา
.........................................................................................................................................................................................................................
เช้าของอีกวันได้ผ่านเข้ามา ฉันไม่ได้เจอกับซอลฟาแม้แต่น้อย แต่ถ้าจะให้เดา ฉันคิดว่าเธอคงจะยุ่งๆอยู่กับการเตรียมงานคอนเสริตในวันพรุ่งนี้แน่ๆ ตอนเช้าฉันได้เจอกับรุ่นพี่ที่หน้าโรงเรียนอีกครั้งฉันทักทายเขาก่อนที่จะเดินจาก สายตาของรุ่นพี่ยังคงดูเศร้า แม้ว่าฉันจะพยายามที่จะทำเหมือนกับว่าไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่...ฉันก็ยังคงรับรู้ได้ว่ารุ่นพี่จะต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างที่กำลังลำบากใจแน่ๆ
ฉันเดินมาจนถึงห้องเรียนในตอนเช้าพร้อมกับฮีโระ ทุกคนกำลังพูดถึงเรื่องงานคอนเสิร์ตของซอลฟา พวกเขาดูตื่นเต้นกันมากเลยทีเดียว
“นี่ๆพวกเรา ไปดูด้วยกันเถอะ น้องสาวน่ารักคนนั้นน่ะ จะมีคอนเสิร์ตในวันพรุ่งนี้แล้วนะ แกอ่ะแอบชอบมานานแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เฮ้ๆ พูดให้มันดีๆหน่อย น้องเขามีแฟนไปแล้วเว้ย ใครจะกล้ายุ่ง เป็นถึงแฟนของประธานโรงเรียนเชียวนะแก พูดอะไรระวังปากหน่อย ก่อนงานจะเข้าฉัน”
“แหม ทำปากดีไปได้ ก่อนหน้านี้ก็ยังขายขนมจีบให้น้องเขาอยู่เลย ไปกันเถอะ อยากดูจริงๆ”
และพวกผู้หญิงก็กำลังพูดถึงซอลฟาอยู่ด้วยเหมือนกัน
“เธอจะไปมั้ย คอนเสิร์ตยัยนั่นน่ะ”
“ที่จริงฉันก็ไม่ได้ชอบอะไรยัยนั่นอยู่แล้ว ริอาจมาชอบรุ่นพี่ แต่ว่า... ก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะมีอะไร ไปก็ได้”
ในระหว่างที่ฉันกำลังเพลินกับการแอบฟังเพื่อนๆพูดถึงงานคอนเสิร์ตในวันพรุ่งนี้ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งมาเคาะที่หน้าห้อง
กลุ่มแชวอนกับเพื่อน กวักมือเรียกให้ฉันออกไป
“นี่ พรุ่งนี้น่ะ จะไปกับเขาด้วยหรือปล่าว”
“หมายถึงงานคอนเสิร์ตนะเหรอ มีบัตรแล้วล่ะ ก็คงต้องไปแหละนะ”
“ยัยนั่นให้มาใช่มั้ย แน่ใจเหรอว่ายัยนั่นจะไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรน่ะ”
แชวอน ดึงลูกอมแคนดี้ออกมาจากปากก่อนที่จะบอกเตือนฉันเรื่องที่จะไปงานคอนเสิร์ตของซอลฟา
“ถ้าพวกเธอเป็นห่วงฉัน ก็ไปด้วยกันสิ”
“ฮะๆ อะไรนะ เธอพูดว่าอะไรนะ”
เพื่อนของแชวอนหัวเราะออกมาดังลั่น ราวกับว่าเรื่องที่ฉันพูดดูน่าตลกมากๆ
“ใครเป็นห่วงเธอ พวกฉันเหรอ ไม่มีทางหรอก ก็แค่... กลัวว่าเธอจะไม่ทันคนต่างหาก”
“คงไม่มีอะไรมากหรอกมั้ง”
“เธอนี่มันโลกสวยเกินไปมั้ยห๊า พูดกับเธอแล้ว ฉันอารมณ์ขึ้นแฮะ เตือนแล้วนะไม่เชื่อเอง เกิดอะไรขึ้นมาก็อย่ามาโทษว่าพวกฉันเป็นคนทำละกัน ไปกันเถอะพวกเรา”
แชวอนเอามือมาแตะที่ไหล่ของฉันเบาๆก่อนที่จะชวนเพื่อนๆของเธอเดินจากไป ก่อนที่จะลับสายตา ฉันได้ยินพวกเขาคุยกันถึงเรื่องบัตรคอนเสิร์ตว่าจะต้องซื้อที่ไหนด้วย ดูเหมือนว่าฉันจะมีเพื่อนที่จริงใจเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่งแล้วสินะ
ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะเรียน มุนอาสงสัยว่าพวกนั้นมาหาฉันทำไม
“ยัยนั่นมาทำไมอ่ะ ดีกันแล้วเหรอ”
“ก็ไม่ได้ทะเลาะกันสักหน่อยนี่”
“เฮ้ย ได้ไง อย่าไปสนิทกับยัยนั่นมากนะ ฉันไม่ยอมด้วยนะ”
มุนอาทำท่าฟึดฟัด
“ไม่มีใครที่จะสนิทกับฉันเท่ากับเธอได้หรอกน่า”
“จริงๆนะ อย่าโกหกกันนะ แล้วงั้น... ฮีโระ”
“เอ่อ... ฮีโระเหรอ นั่นสินะ งั้นขอเป็นตำแหน่งเดียวกับมุนอาได้มั้ยล่ะ”
“ได้ไงกันล่ะ ที่ 1 นะ มันต้องมีแต่คนเดียวสิน่า จะมีสองคนได้ไงกัน”
มุนอาทำท่าแก้มตุ่ยและเริ่มจะงอนฉันเข้าให้แล้ว ฮีโระเดินมานั่งที่โต๊ะและจู่ๆก็พูดขึ้นว่า
“ไม่เป็นไร ผมขอเป็นที่ 2 ก็ได้ อย่างน้อยๆก็ยังอยู่ในลิสต์ที่ฮารุวางไว้”
เขายิ้มจนตาหยี๋ให้กับฉัน ที่ 2 เหรอ ฉันเริ่มคิดแย้งขึ้นมาในใจ ฮีโระก็ดีกับฉันมากขนาดนี้ฉันจะเห็นว่าเขาเป็นที่ 2 ได้ยังไงกันนะ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
- บทนำ
- ตอนที่ 1 เสื้อกันฝนสีแดง
- ตอนที่ 2 ความบังเอิญ
- ตอนที่ 3 เพื่อนสนิท?
- ตอนที่ 4 คนที่รู้ความลับ
- ตอนที่ 5 คำอธิฐาน
- ตอนที่ 6 รูปแห่งความทรงจำ
- ตอนที่ 7 ร่มสีเหลือง
- ตอนที่ 8 น้อยใจ
- ตอนที่ 9 เผลอ
- ตอนที่ 10 คำอธิฐานใต้แสงดาว
- ตอนที่ 11 สารภาพรัก
- ตอนที่ 12 เงาของคน 2 คน
- ตอนที่ 13 สิ่งที่อยู่ในใจ
- ตอนที่ 14 คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก
- ตอนที่ 15 ความเชื่อใจ
- ตอนที่ 16 ความเจ็บปวดที่... เนิ่นนาน
- ตอนที่ 17 ยิ่งฝืน.. ก็ยิ่งเหนื่อย
- ตอนที่ 18 เธอคนนั้น 👈
- ตอนที่ 19 เพื่อ...
- ตอนที่ 20 ความจริงแล้ว...
- ตอนที่ 21 เวลาที่เหลือน้อย
- ตอนที่ 22 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 1
- ตอนที่ 23 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 2
- ตอนที่ 24 วันแห่งความสุข
- ตอนที่ 25 เรื่องที่ยังไม่เคยรู้
- ตอนที่ 26 ความลับที่ถูกเปิดเผย
- ตอนที่ 27 Special Hero 1
- ตอนที่ 28 Special Hero 2
- ตอนที่ 29 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 1
- ตอนที่ 30 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 2
- ตอนที่ 31 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 3
- ตอนที่ 32 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ END
>>> The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ <<<
................................................................................................................................................................................
The secret of memory : ตอนที่ 18 - เธอคนนั้น
เช้าวันต่อมา... ฉันคิดว่าวันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าดูแจ่มใสมากกว่าทุกวัน คงเพราะว่าช่วงที่ผ่านมานี้ ฉันเอาอยู่แต่พะวงกับเรื่องของรุ่นพี่ และค...
