“คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ อ่า ถ้าฉันได้ยินเสียงนี้แสดงว่าฉันตื่นสายแล้วใช่ไหมเนี่ย คงเพราะเมื่อวานฉันเพลียจริงๆก็เลยหลับอย่างเอาเป็นเอาตาย หลังจากที่ฉันอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จฉันเดินมาที่หน้ากระจก
“อ่า... นี่มันคงดูไม่ค่อยดีนักหรอกนะ”
ฉันเอามือมาแตะๆตรงขอบตา ตอนนี้มันบวมอย่างมาก ฉันทำได้เพียงแต่แค่ถอนใจและหยิบแป้งฝุ่นมาปิดแค่บางๆเท่านั้น
นี่ก็ผ่านมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วนะที่รุ่นพี่ไม่ยอมมองหน้า และไม่ยอมพูดคุยอะไรกับฉันเลย ในทุกๆวัน ฉันเหมือนเป็นเพียงแค่สายลมหรืออะไรสักอย่างที่เขามองไม่เห็น และนั่นมันทำให้ฉันปวดใจมากๆ ไม่ใช่แค่เพราะว่ารุ่นพี่ไม่ยอมคุยกับฉันเท่านั้นหรอกนะ แต่เพราะว่ารอยยิ้มที่สดใสของรุ่นพี่ได้หายไปด้วย ฉันจึงรู้สึกแย่และแอบร้องไห้อยู่ทุกวัน แต่ถึงอย่างนั้น ฉันทำได้เพียงแค่ปล่อยให้เวลาผ่านล่วงเลยไป และหวังว่ามันจะดีขึ้น
“ว้า วันนี้ตื่นสายจนได้สินะ ผมจำได้ว่าผมเจอว่าฮารุตื่นเช้าแค่วันเดียวเองนะ”
“ก็ฉันง่วงนี่นา”
“ไปๆเด็กน้อยไปโรงเรียนกันนะ”
ฮีโระหยอกฉันเล่น เขาหาว่าตอนนี้หน้าฉันเหมือนเด็กประถมที่มีตาชั้นเดียวก็ดูน่ารักไปอีกแบบ (แต่ฉันส่องกระจกดูแล้วไม่เห็นว่าจะน่ารักตรงไหนเลย)
“คนอะไร ขึ้แยได้ทุกวัน ดูสินี่ร้องไห้มาเป็นอาทิตย์แล้วนะ เลิกร้องได้แล้วน่า ร้องจนน้ำหมดตัวแล้วเนี่ย”
ฮีโระยังคงพูดถึงเรื่องที่ฉันร้องไห้ แล้วเขาก็ยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน และฉันก็รับมันไว้ เป็นแบบนี้มาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วสินะ
“ก็บอกแล้วไงเล่าว่าไม่ได้ร้องๆ”
“ดูสิ หน้าแบบนี้แล้วยังบอกว่าไม่ได้ร้องอีกนะ คนบ้าเท่านั้นแหละที่จะเชื่อ”
นอกจากฉันจะโดนฮีโระแซวทุกๆวันแล้ว ฉันก็มาเผชิญหน้ากับพวกจับผิดที่โรงเรียนอีก พอพวกเขาเห็นสภาพของฉันก็พากันเล่าต่างๆนาๆว่าฉันคงก็โดนรุ่นพี่ทิ้งและไม่สนใจแล้ว แต่ก็น่าแปลกที่ผ่านมาฉันทนกับเรื่องพวกนี้ได้ยังไง ฉันพยายามที่จะไม่สนใจและเดินเข้าโรงเรียนไป รุ่นพี่อยู่ที่หน้าโรงเรียนเหมือนทุกครั้ง ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่กล้าที่จะมองหน้ารุ่นพี่อีก ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับฮีโระที่เดินตามหลังมา กลุ่มแชวอนยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก พวกเธอกวักมือเรียกฉันให้ไปหา
“ยัยหน้าจืดนั่นน่ะ ตามฉันมา”
แชวอนพูดขึ้นพลางหันหลังแล้วเดินเข้าห้องๆหนึ่งไป คงเพราะเรื่องของรุ่นพี่วนเวียนอยู่ในหัวฉันครั้งแล้วครั้งเล่า และครั้งนี้ก็เจอแชวอนเข้าพอดี ถ้าฉันสามารถดูแลตัวเองได้รุ่นพี่ก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้ ฉันจึงตัดสินใจเดินตามพวกเธอเข้าห้องไป เนื่องจากเป็นตอนเช้ามันจึงดูไม่น่ากลัวเท่ากับตอนเย็นที่ฉันเจอมา เพื่อนของแชวอนเดินไปปิดประตูและล็อคกลอนไว้ ตอนนี้ในห้องมีเพียงฉัน และพวกของแชวอนอีกสามคน
“เป็นไง ดูน่ากลัวใช่ไหมล่ะ”
“แล้วไงเหรอ พวกเธอมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมาเถอะ”
ตอนนี้ฉันไม่สนใจว่าพวกเธอจะบ่นอะไร แต่ฉันจะพยายามเป็นผู้ฟังที่ดีและฟังเธอบ่นจนกว่าจะพอใจก็แล้วกันนะ
“ดูจากสภาพเธอตอนนี้แล้ว ดูเหมือนคงจะถูกรุ่นพี่ทิ้งจริงๆซะแล้วใช่ไหมเนี่ย เหอะ ตื่นจากความฝันได้สักทีนะแม่ซิลเดอเรลล่า น่าสงสารจริงๆ”
ฉันนั่งฟังเธอพูดไปเงียบๆและพยายามจะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเธอ
“ถึงพวกฉันจะรู้สึกพอใจที่เห็นเธอในสภาพนี้ แต่เธอรู้ไหมว่าเพราะเธอ... พวกฉันถึงได้กลายเป็นพวกไม่ดีในสายตาคนอื่น”
“ทั้งๆที่พวกฉันไม่เคยเข้าไปยุ่งหรือทำร้ายเธอแม้แต่ครั้งเดียว พวกฉันเตือนเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ระวังตัวให้ดี แต่สุดท้ายพวกฉันก็ต้องมาโดนทุกนินทาว่าเป็นคนทำ เธอคิดว่ามันยุติธรรมแล้วเหรอ ห๊ะ”
ทั้งแชวอนและเพื่อนๆของเธอพากับรุมบ่นให้ฉันฟัง แต่เสียงของเธอมันค่อนข้างจะดังขึ้นไปหน่อยนะ แม้ว่าฉันจะรู้ดีว่าพวกเธอไม่ได้ทำแต่ฉันก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้จริงๆ ตอนนี้ฉันเองก็ทำได้แต่แอบหวังว่ารุ่นพี่จะรู้ว่าฉันดูแลตัวเองได้และพวกแชวอนเองก็ไม่ใช่คนที่ทำร้ายฉันเช่นกัน
“แต่ก็ช่างเถอะนะ เรื่องที่ฉันเรียกเธอมาพูดจริงๆเป็นเรื่องระหว่างเธอกับรุ่นพี่มากกว่า เธอก็คงพอจะรู้นะว่าฉันไม่ชอบเธอ และถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะบอกว่าฉันเกลียดยัยหน้าจืดอย่างเธอมากกว่า แต่ว่า...”
แชวอนยื่นหน้าของเธอมาใกล้ฉัน มองดูดีๆเธอจัดว่าเป็นคนที่สวยและผิวดีคนหนึ่งเลยทีเดียว
“ถ้าเธอชอบรุ่นพี่จริงๆละก็ เธอต้องทำให้รุ่นพี่กลับมาเป็นรุ่นพี่คนเดิมให้ได้ เพราะฉันเบื่อหน่ายเต็มทีที่รุ่นพี่ของฉันต้องทำหน้าตายเหมือนคนไม่มีความรู้สึกแบบนี้”
“แต่เธอไม่ชอบที่ฉันอยู่ใกล้รุ่นพี่ไม่ใช่เหรอ”
น่าแปลก ตลอดมาพวกเธอเอาแต่บอกให้ฉันอยู่ห่างๆจากรุ่นพี่ แต่ทำไมครั้งนี้เธอถึงเปลี่ยนใจได้นะ
“ถึงพวกฉันจะชอบรุ่นพี่มาก แต่พวกฉันก็ไม่ได้เป็นคนที่ชอบทำร้ายใครหรอกนะ บอกไว้เลยว่าพวกฉันแค่อยากเห็นรุ่นพี่มีความสุข ไม่ใช่เพราะอยากให้เธอมีความสุขหรอกนะจะบอกให้”
แชวอนพูดออกมาก่อนที่เธอจะหันหลังไป
“พวกเธอคงเป็นห่วงรุ่นพี่มากสินะ ฉันจะพยายาม”
ฉันเข้าใจความรู้สึกเหล่านั้นดีพอๆกับพวกเธอจริงๆ เพราะตลอดมาการทำได้แค่มองมันเป็นอะไรที่น่าอึดอัด แต่หากวันไหนที่เรามองเห็นเพียงรอยยิ้มที่สดใสของเขา แม้จะได้แค่มองก็มีความสุขแล้ว
“ไม่ใช่แค่พยายาม ถ้าเธอชอบรุ่นพี่จริง เธอต้องทำให้พวกฉันยอมรับให้ได้ว่าเธอสามารถทำให้รุ่นพี่มีความสุข แต่ถ้าหากแค่นี้เธอทำไม่ได้ก็ถอนตัวไปซะ ฉันไม่ได้อย่างเห็นหน้าซีดๆของเธอนานเท่าไหร่นักหรอก”
“ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะทำได้ไหม แต่ฉันก็จะพยายาม”
เพื่อนของแชวอนเปิดประตูออก “ถ้าเข้าใจก็ออกไปได้แล้ว อย่าลืมที่สัญญาไว้ล่ะ ไม่อย่างนั้นเธอได้มีปัญหาแน่”
ฉันลุกขึ้นและเดินออกมา ฉันหันกลับไปบอกพวกเธอก่อนออกจากห้องอีกครั้ง
“แต่ที่ฉันทำน่ะ ไม่ได้ทำเพราะพวกเธอบังคับหรอกนะ แต่ฉันนะทำเพราะอยากเห็นรุ่นพี่มีความสุขจริงๆต่างหาก”
“หนอย ยัยหน้าจืด เดี๋ยวนี้ปากดีนักนะ”
ฉันลุกเดินออกจากห้อง เงาของใครบางคนอยู่ข้างหลังประตู ฉันแน่ใจว่าเป็นเขา เพราะความสูงและรูปร่างแบบนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากรุ่นพี่
“ฉันเข้มแข็งพอที่จะดูแลตัวเองแล้วได้นะคะ” ^^
ฉันพูดและหันไปส่งยิ้มให้กับรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู เขาเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรออกมา ถ้าหากว่าที่พวกเราเป็นแบบนี้เกิดจากการที่ฉันดูแลตัวเองไม่ได้เลยพลอยทำให้รุ่นพี่ต้องทำแบบนี้ละก็ ฉันจะทำให้รุ่นพี่รู้ว่าฉันดูแลตัวเองได้และฉันก็อยากจะดูแลรุ่นพี่ให้ได้ด้วย
ฉันเดินกลับไปที่ห้องเรียนในขณะที่ฮีโระก็ยืนรออยู่ไม่ไกลนัก
“โอเคนะ”
“อื้ม อย่างน้อยๆฉันก็ได้เข้าใจพวกเธอมากขึ้น เธอก็ไม่ได้ต่างจากที่ฉันเคยเป็นหรอก”
เราเดินขึ้นไปห้องเรียน วันนี้มุนอาก็ยังดูซึมๆเล็กน้อย แต่ทั้งฉันและฮีโระก็พยายามที่จะพูดคุยกับเธอเยอะๆเพื่อที่จะให้เธอสบายใจขึ้น แม้รู้ว่าจะช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่นั่นก็ทำให้เธอยิ้มออกมาได้บ้าง ความรู้สึกผิดในใจของเธอ ฉันรับรู้มันได้และฉันก็ไม่ได้คิดติดใจหรือโกรธมุนอาแม้แต่น้อย ความจริงฉันอยากให้เธอกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมมากกว่า
“ขอโทษนะ ฉันรู้สึกผิดกับเธอจริงๆ ฉันทำผิดกับเธอไว้เยอะ แต่เธอก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร ฉันมันแย่จริงๆ ถ้าฉันไม่ได้ชดใช้ให้กับเธอ ฉันคงจะรู้สึกผิดไปตลอดแน่ๆ”
“ถ้าเธออยากให้ฉันมีความสุขจริงๆ ก็ลืมเรื่องพวกนี้ และกลับมาเป็นมุนอาคนเดิม แบบนั้นฉันถึงจะคิดว่าเธอได้ชดใช้แล้ว โอเคไหม ไหนยิ้มซิ”
ฉันพยายามปลอบมุนอา เพราะทั้งวันเธอเอาแต่พูดแบบนี้ซ้ำไปมา จนบางทีฉันก็รู้สึกสงสารเธอ ฉันไม่อยากให้เธอต้องมาจมอยู่กับความรู้สึกผิดต่อฉันไปตลอด
ตอนเย็นพอเลิกเรียนคาบสุดท้าย เธอก็รีบขอตัวกลับก่อน ทั้งๆที่ฮีโระบอกว่าจะไปส่งเธอขึ้นรถ แต่เธอก็ปฏิเสธและขอกลับคนเดียว
“มุนอา เธอคงไม่เป็นไรใช่ไหมฮีโระ”
“เราต้องให้เวลาเธอหน่อย บางทีมันก็ยากที่ลบความผิดที่เราเคยทำไว้ แม้ว่ามันจะได้รับการให้อภัยแล้วก็ตาม”
ฉันและฮีโระเดินไปที่โรงยิมด้วยกัน ตอนแรกฉันคิดเอาไว้ว่าฉันจะรอจนกว่ารุ่นพี่คนเดิมจะกลับมา แต่ตอนนี้ฉันทำใจและคิดใหม่แล้ว ฉันอยากฟังคำตอบของรุ่นพี่สักครั้ง แม้ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรฉันก็จะยอมรัมมัน
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมไม่รอแล้วนะ”
ฮีโระพูดขณะที่เดินมาส่งฉันที่หน้าโรงยิม
“อื้ม วันนั้นฮีโระคงเหนื่อยมากสินะ ที่ต้องมารอฉันด้วย แต่วันนี้ไม่ว่าผลลัพท์จะเป็นยังไงก็ตาม ฉันจะยอมรับมัน เพราะฉะนั้นฮีโระ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”
ฉันบอกกับฮีโระอย่างเข้มแข็ง แม้ในใจจะหวั่นกลัวเล็กน้อยว่าถ้าหากทุกอย่างต้องจบลงจริงๆ ฉันจะรับมันไหวหรือเปล่า แต่สิ่งที่ฉันควรจะทำตอนนี้คือ ทำให้รุ่นพี่กลับมาเป็นคนเดิมให้ได้ ถ้าหากการที่เราต้องเลิกเจอกันจะทำให้รอยยิ้มของรุ่นพี่กลับมาฉันก็จะทำ เพราะความสุขของฉันคือการได้เห็นรุ่นพี่มีความสุข
ฉันเดินเข้าไปในโรงยิมและคิดเอาไว้ว่ายังไงวันนี้ฉันก็จะทำให้ดีที่สุด รุ่นพี่ยังคงไม่เลิกซ้อมง่ายๆราวกับว่าไม่อยากเจอฉัน ฉันยังคงเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนี้ เพื่อรอเวลาที่ทุกคนจะเลิกและออกมาจากโรงยิม ตอนนี้ทุกคนเริ่มทยอยออกมากันแล้ว ฉันจึงค่อยๆแอบมองเข้าไปโรงยิมละหวังว่าเขาจะอยู่แถวๆนั้น
แต่แล้วภาพที่ฉันเห็นก็ทำให้ฉันถึงกับก้าวไม่ออก มีใครบางคนอยู่กับรุ่นพี่แล้ว และคนนั้นๆก็ไม่ใช่ใครคนอื่นแต่เป็น ซอลฟา
เธอกำลังยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆให้กับรุ่นพี่ เขารับมันไว้ และเธอก็เดินเข้าไปกอดแขนเขา ดูท่าทางแล้วพวกเขาน่าจะสนิทมาก จนฉันคิดไม่ทันว่าพวกเขาไปสนิทกันขนาดนี้ตอนไหน หรือทุกครั้งที่ฉันมาที่นี่และเจอกับเธอก็เพราะว่าเธอก็มารอรุ่นพี่เหมือนกัน ไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันเข้าใจได้เลย ฉันรีบหลบแล้วออกเดินออกมา ก่อนที่รุ่นพี่และซอลฟาจะเห็นฉัน ภาพที่ฉันเห็นนั้นทำให้ฉันแทบจะทรุดได้ทีเดียว พวกเขาดูเหมือนคนรักกันมากกว่าจะเป็นแค่คนรู้จัก แล้วคำพูดที่รุ่นพี่บอกกับฉันวันนั้นก็ย้อนกลับมาให้ฉันคิดอีกครั้ง “ขอโทษนะ แต่เราเลิกพบกันเถอะ” นี่คงเป็นคำตอบที่ฉันต้องยอมรับสินะ
“หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว”
เสียงใครคนหนึ่งเดินมาอยู่ข้างๆฉัน และเมื่อฉันกลับไปมองเขาก็รีบเอื้อมมือมากอดคอฉันไว้
“ก็บอกแล้วไงเล่าว่าอย่าร้องไห้ ผมไม่ชอบหรอกนะเวลาที่ฮารุเป็นแบบนี้น่ะ”
“ไม่ได้ร้อง ไม่ได้ร้อง ดูสิว่าฉันไม่ได้ร้องไห้สักนิดน่ะ”
ฉันหันหน้าไปมองฮีโระ ที่กำลังกอดคอฉันอยู่
“ไม่เชื่อหรอกน่า”
......................................................................................................................................................................................................................
สองอาทิตย์ผ่านไปอย่างช้าๆ ตอนนี้ที่โรงเรียนกำลังมีประเด็นร้อนมาใหม่ พวกเขาเพิ่งได้ข่าวสดๆร้อนๆว่ารุ่นพี่ชินกำลังคบอยู่กับสาวน้อยนักดนตรีของโรงเรียน ทุกคนต่างก็ชื่นชมว่าพวกเขาเหมาะสมกันดี คนหนึ่งก็นักกีฬา อีกคนก็นักดนตรี แถมหน้าตาดีทั้งคู่ แต่สำหรับฉันไม่รู้สึกทั้งยินดี หรือไม่ยินดีอะไรทั้งนั้น เพราะถึงยังไงฉันก็ต้องยอมรับให้ได้ว่า เรื่องระหว่างฉันกับรุ่นพี่มันจบลงแล้ว ไม่มีรอยยิ้มที่จะมอบให้กับฉัน ไม่มีคำพูดที่จะเอื้อนเอ่ยถึงกันต่อไป และฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปนั่งดูรุ่นพี่ซ้อมบาสที่โรงยิมอีกแล้ว เรากลับมาสู่จุดเดิมที่พวกเราเคยอยู่ เหมือนเช่นเคยที่เราไม่รู้จักกัน และมีเพียงฉันเท่านั้นที่แอบมองรุ่นพี่อยู่อย่างนี้ แม้ว่ามันจะดูเหมือนเจ็บปวดแต่ว่า... อย่างน้อยๆฉันก็ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของรุ่นพี่อีกครั้งแม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะไม่ใช่สำหรับฉันก็ตาม
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ระหว่างเธอกับรุ่นพี่น่ะ”
“ไม่รู้สินะ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่ต้องทำให้รุ่นพี่เป็นห่วงหรือหนักใจอีก”
“แต่ฉันทนเห็นไม่ได้จริงๆ เวลาที่รุ่นพี่น่ะอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ว่าจะไม่พูดแล้วเชียว”
มุนอาทำหน้าไม่สบอารมณ์ ที่จริงแล้วฉันก็พอจะเห็นเธอออกอาการว่าไม่ชอบซอลฟาอยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ซอลฟา ก็ไม่ใช่คนไม่ดีนี่นา เธอก็ดูน่ารักดี”
ฉันพูดเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ และก็อดอิจฉาเธอไม่ได้
“น่ารักเหรอ เธอไม่คิดว่ายัยเด็กผู้หญิงคนนั้นจะน่ารังเกียจบ้างเหรอ เห็นอยู่ชัดๆว่ามาแย่งของของคนอื่นไป หน้าไม่อาย คราวก่อนก็กับรุ่นพี่อินซาทีแล้วนะ ครั้งนี้ยังจะมาแย่งรุ่นพี่ไปจากเธออีก ยัยนั่นคิดจะปั่นหัวฉันกับเธอตั้งแต่แรกแล้ว”
มุนอาพูดพร้อมกับนั่งกัดนิ้ว ตาจ้องเขม็งไปซอลฟา
“หมายความว่ายังไงเหรอ ที่ว่าแย่งรุ่นพี่อินซาน่ะ”
ที่จริงๆมันก็นานมาแล้ว ที่ว่าเรื่องของรุ่นพี่อินซากับมุนอาจบลง แต่เพราะฉันไม่เคยรู้เลยว่าพวกเราแยกทางกันเพราะอะไร จึงยังคงไม่เข้าใจว่า เรื่องที่มุนอาพูดนั้นเกี่ยวกับซอลฟายังไงด้วย
“ก็เพราะยัยนั่นแหละ ฉันถึงได้ขอเลิกกับรุ่นพี่อินซาน่ะสิ ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะมารื้อฟื้นเรื่องพวกนี้หรอกนะ แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ คิดดูสิว่าวันที่ฉันกับรุ่นพี่อินซานัดกันไปเที่ยว พอไปถึงที่นัด ฉันก็เจอกับยัยซอลฟาเดินกระหนุงกระหนิง กอดแขนกับรุ่นพี่ แถมไม่พอนะ พวกเขาลงมาจากรถคันเดียวกันซะด้วย เชื่อเลย”
“เธอแน่ใจเหรอว่าเป็นซอลฟาน่ะ”
“แน่ซะยิ่งกว่าแน่ซะอีก เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงไม่ชอบขี้หน้ายัยนี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันละ แต่ก็แค่ไม่อยากพูดขึ้นมาเท่านั้นเอง จบก็คือจบ ฉันเองก็ไม่อยากจะยุ่งกับคนเจ้าชู้อย่างนายอินซาด้วย พูดแล้วอารมณ์เสียจริงๆเลย”
มุนอาทำหน้างอนๆราวกับว่า จริงๆแล้วเธอก็ยังคงคิดถึงเรื่องราวเก่าๆระหว่างเธอกับรุ่นพี่อินซาอยู่
“ดูเหมือนว่าพวกเราจะต้องอกหักเพราะคนๆเดียวยังไงยังงั้นเลยเน้าะ”
“เข้าไปรุมกันเลยดีมั้ย”
“ห๋า ใจเย็นๆก่อนมุนอา”
ฉันตบไหล่เธอเบาๆ
“ฉันล้อเล่นหรอกน่า”
และแล้วพวกเราก็ทำได้เพียงหัวเราะเบาๆกันสองคน แม้ว่ามันจะเจ็บปวด แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังโชคดีที่มีเพื่อนๆอยู่ด้วย พวกเราต่างก็ปลอบใจและดูแลซึ่งกันและกัน มันก็ไม่ได้มีอะไรที่เลวร้ายมากนี่นะ
................................................................................................................................................................................................................
รุ่งเช้าของอีกวัน ในขณะที่ฉันกับฮีโระกำลังเอาการบ้านไปส่งที่โต๊ะห้องพักครู ฉันก็บังเอิญเจอกับซอลฟาเข้า เธอยิ้มและเดินเข้ามาหาฉัน ที่จริงแล้วฉันไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้กับเธอเลย แต่ว่าฉันก็รู้สึกแปลกๆกับเธอไปแล้ว หลังจากที่ฉันได้รู้ว่าเธอก็ชอบรุ่นพี่เหมือนกัน
“สวัสดีค่ะรุ่นพี่ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละคะ”
“อ่อ เอ่อ สวัสดี”
ฉันพยายามหลบสายตา เพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดกับเธอว่ายังไงดี มีเรื่องหลายเรื่องที่ทำให้ฉันสับสน แต่กำลังคิดอยู่ว่าควรจะถามเธอออกไปตรงๆดีไหม
“พวกเธอดูเหมาะสมกันมากเลยนะ”
ฉันทำได้เพียงแค่พูดแบบนั้นออกไป ยังไงซะฉันก็เหมือนคนขี้อิจฉาสินะ
“ขอบคุณค่ะ ใครๆก็คิดกันแบบนั้น แต่ว่าฉันต้องขอโทษรุ่นพี่ด้วยนะคะที่ไม่ได้บอกก่อน เพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากให้รุ่นพี่ต้องเสียใจหรอกนะคะถึงได้ปิดเอาไว้ แต่ว่า... ฉันอยากบอกรุ่นพี่เอาไว้อย่างหนึ่งนะคะว่า... ฉันไม่ได้เป็นคนแย่งพี่ชินไปจากรุ่นพี่ เพราะพี่ชินเป็นของฉันตั้งแต่แรกแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าได้เข้าใจฉันผิดไปนะคะ”
“พี่ชินเป็นของฉันตั้งแต่แรก” อย่างนั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกันนะ เวลาที่เธอพูด ฉันแยกแทบไม่ออกว่าเธอจริงใจมากแค่ไหน เพราะหน้าตาที่ดูใสซื่อและไม่มีพิษภัยของเธอทำให้ฉันคาดเดาอะไรไม่ได้เลย
“ก็ดีนะ พวกเราจะรอดูต่อไปว่าเธอมีจะความสุขได้นานแค่ไหนกัน เมื่อเขาเป็นของเธอตั้งแต่แรกก็น่าจะรักษาเขาไว้ดีๆสิ ไม่ใช่ปล่อยให้เขาไปหาคนอื่น”
ฮีโระพูดออกมา พร้อมกับดึงแขนฉันให้เดินออกมา ฉันเห็นซอลฟาที่พยายามปั้นหน้าให้ยิ้ม แต่ที่จริงแล้วตอนนี้หน้าของเธอเริ่มจะบูดเบี้ยวและดูโมโหที่ฮีโระพูดแบบนั้นมากกว่า
“ฉันเองก็จะรอดูเหมือนกันค่ะ ว่ารุ่นพี่ฮีโระจะยอมทนทุกข์แบบนี้ไปนานได้อีกแค่ไหนกัน”
ซอลฟาพูดพร้อมกับแสยะยิ้มให้กับฮีโระ ฉันขอเปลี่ยนคำพูดที่เคยว่าบอกเธอน่ารักตอนนี้เลย เพราะคนที่ฉันเจอตอนนี้ ดูไม่เป็นมิตรและไม่น่าไว้ใจอีกต่อไปแล้ว
“ทำไมเขาถึงบอกว่าเธอมีความทุกข์ล่ะ”
ฉันหันไปถามฮีโระ ที่ตอนนี้กำลังแบกการบ้านเดินตรงไปยังห้องพักครู
“ก็แค่เรื่องไร้สาระน่ะ อย่าไปสนใจเลย”
เขาพูด ในขณะที่ฉันสัมผัสได้ถึงความเศร้าในสายตาของเขา พวกเราเดินมาถึงห้องพักครูและเอาการบ้านไปกองรวมกันที่โต๊ะ ขณะที่คนกลุ่มหนึ่งก็กำลังเดินผ่านหน้าห้องพักครูเหมือนกัน
“สุดท้ายก็ทำตามสัญญาไม่ได้สินะยัยหน้าจืด เธอโอเคป่ะเนี่ย ดูเหมือนคนจะเป็นลมอยู่ละ”
แชวอนพูดออกมาตอนกำลังจะเดินสวนกัน
“ฉันเหรอ ตอนนี้ก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว ว่าแต่... พวกเธอเป็นห่วงฉันเหรอ”
ฉันยิ้มให้กลุ่มแชวอน แม้ว่าเธอจะดูเหมือนเกลียดฉัน แต่ฉันว่าเธอน่าคบกว่าคนบางคนมาก
“ฮะๆ พวกฉันเนี่ยนะเป็นห่วงเธอ พวกเราก็แค่กลัวว่าเธอจะรับไม่ได้นะสิ ยืนให้ไหวก่อนเถอะยัยหน้าจืด”
“ก็เพราะสภาพเธอเป็นแบบนี้น่ะสิ เลยสวยสู้ยัยนักดนตรีคุณหนูนั่นไม่ได้น่ะ”
“หัดดูแลตัวเองซะบ้างสิ ถ้าไม่มีเธอพวกเราก็คงจะเหงาปากแย่ น่าเบื่อจะตาย”
ฉันอดยิ้มไม่ได้ เมื่อก่อนฉันเคยรู้สึกว่าพวกเธอเป็นคนน่ากลัวและดูอันตราย แต่ตอนนี้มันไม่เป็นแบบนั้นแล้ว
“ขอบใจนะ ยังไงฉันก็รู้สึกดีที่มีพวกเธออยู่น่ะ”
“ถ้าอยากขอบใจจริงๆ ก็เอารุ่นพี่กลับมาให้ได้สิ รอยยิ้มของเขาตอนนี้น่ะมันไม่ใช่ของจริงหรอก ถ้าเธอไม่ได้บื้อมากนักก็น่าจะดูออกนะ ไปกันเถอะ”
“หะ?”
ฉันแอบอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินแชวอนพูดออกมาแบบนั้น พวกเธอพูดเสร็จก็เดินจากไป ทิ้งไว้ให้ฉันกลับเอามาคิดหนัก รอยยิ้มที่ไม่ใช่ของจริง มันคืออะไรกันนะ ฉันและฮีโระมองตามหลังกลุ่มแชวอนที่เดินจากไป
“บางทีพวกเขาก็ความรู้สึกไวใช้ได้เลยนะ”
ฮีโระพูดออกมา ส่วนฉันเองก็ยังงงๆ ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกเหนื่อยๆและเหมือนจะไม่มีแรงอย่างที่แชวอนว่าจริงๆ ไม่อยากจะทำอะไรที่มันดูไกลเกินเอื้อมอีกแล้ว แม้ว่าฉันจะยังคงชอบรุ่นพี่อยู่ แต่ว่าฉันคงไม่มีอะไรที่จะทำให้รุ่นพี่กลับมาหาฉันได้หรอก และฉันเองก็คงจะตัดใจและเลิกคาดหวังแล้วล่ะ ได้มองรุ่นพี่ไกลๆแค่นี้ก็พอใจแล้ว
ฉันและฮีโระ เดินกลับเข้ามาในห้อง มุนอากำลังนั่งจ้องบางอย่างอยู่ที่ริมหน้าต่าง
“ทำอะไรอยู่เหรอ”
“อ๋อ ฉันว่ามันแปลกๆยังไงอยู่นะ ดูนั่นสิ”
มุนอาชี้ชั้นให้ฉันดู ที่ใต้ตนไม้รุ่นพี่กับซอลฟานั่งอยู่ข้างกัน ถัดจากรุ่นพี่ก็มีรุ่นพี่อินซาอยู่ด้วย ว่าแต่มันน่าแปลกตรงไหนนะ
“สามคนนั้นจะมานั่งด้วยกันได้ยังไง ในเมื่อยัยนั่นทิ้งรุ่นพี่อินซาและตอนนี้ก็กำลังคบกับรุ่นพี่ชิน มันจะเป็นไปได้เหรอที่พวกเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยน่ะ ยัยนั่นน่ะจิ้งจอกตัวแม่เลยนะนั่นน่ะ”
มุนอายังไงคงบ่นต่อไป แต่ก็ทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้เหมือนกัน มันก็น่าแปลกเหมือนอย่างที่มุนอาว่า ถ้าหากว่าซอลฟาเป็นคนที่เธอบอกว่าเคยคบกันรุ่นพี่อินซาจริงๆ ทำไมตอนนี้เธอถึงมานั่งอยู่ข้างๆกับรุ่นพี่ชินและรุ่นพี่อินซาได้ละ
ตอนเย็นขณะที่พวกเรากำลังทำเวรห้องอยู่นั้น มุนอาก็บอกว่าอยากจะขอตัวไปทำอะไรสักอย่าง ซึ่งพูดไม่ทันขาดคำเธอก็รีบวิ่งออกไปจากห้องและวิ่งลงไปบันไดลงไป ฉันและฮีโระแปลกใจมาก ดูเหมือนเธอจะรีบไปไหนสักแห่ง
“วิ่งเร็วชะมัด ดูนั่นสิฮารุ”
ฮีโระมองดูที่หน้าต่าง และเรียกให้ฉันไปดู มุนอากำลังรีบวิ่งจ้ำอ้าว ตามใครสักคนไป แต่มองจากด้านหลังแล้ว นั่นมันรุ่นพี่อินซานี่นา นี่เป็นการคุยกันครั้งแรกในรอบปีหลังจากที่พวกเขาเลิกกันหรือเปล่านะ ฉันและฮีโระยืนสงสัยในขณะที่แอบมองพวกเขาอยู่ที่ริมหน้าต่าง
“ที่จริงพวกเขาก็ดูเหมาะกันดีออกนี่นะ”
“ฮีโระแอบหึงหรือเปล่าเนี่ย”
“หึงเหรอ ผมว่ามุนอาน่ะ แค่ยังไม่รู้ใจตัวเองมากกว่า คนเราน่ะไม่สามารถเลิกรักใครสักคนได้ง่ายๆหรอก”
ฮีโระพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจ พวกเรายังไงคงจ้องมุนอาและรุ่นพี่อินซา พวกเขาเดินไปด้วยกันที่ไหนสักแห่งที่ลับตาพวกเราไปแล้ว
“ที่จริง แม้ว่าฉันจะเชียร์ให้ฮีโระชอบมุนอา แต่ว่าจริงๆแล้วมุนอาก็ดูเหมาะกับรุ่นพี่อินซามากกว่าจริงๆแหละ ขอโทษนะ”
“ขอโทษอะไรกัน นี่ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย ป่ะ ทำเวรๆ”
ฮีโระพูดพลางเอาไม้กวาดมาปัดที่ขาของฉัน พวกเราช่วยกันกวาดพื้น ถูกพื้นและเช็ดกระดานจนสะอาดเรียบร้อย หลังจากนั้นเกือบ 15 นาที มุนอาก็กลับมาพร้อมกับลมหายใจที่หอบแฮ่กๆ
“นี่ๆ พวกเธอ ฉัน... เฮ่อ ฉัน...”
“มีอะไรเหรอ ใจเย็นๆพักให้หายเหนื่อยแล้วค่อยพูดก็ได้”
ฉันพูดพลางเอากระดาษมาพัดให้เธอ
“คือ... รู้แล้วต้องเหยียบไว้เลยนะ ยัยนั่น ยัย... ยัยซอลฟา กับรุ่นพี่อินซา...”
“ซอลฟากับรุ่นพี่อินซา ทำไมเหรอ”
ฉันเริ่มชักจะอยากรู้สิ่งที่มุนอาอยากบอกเต็มที แต่ก่อนที่เธอจะทันพูดออกมา ก็กลายเป็นฮีโระเองที่พูดออกมาซะก่อน
“ซอลฟากับรุ่นพี่อินซาเป็นพี่น้องกัน ใช่มะ”
O.O “นี่นายรู้ได้ยังไง”
มุนอาทำท่าสงสัย ส่วนฉันเองก็ยังคงไม่เชื่อ พวกเขาพูดว่าอะไรกันนะ
“ใช่ ยัยเด็กซอลฟานั่นเป็นน้องของรุ่นพี่อินซา!!!”
มุนอาพูดอีกครั้ง และฉันได้ยินแน่ชัดแล้วว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน งั้นก็แสดงว่าพวกเขาไม่ใช่แฟนกันอย่างที่มุนอาบอกน่ะสิ
“ถ้าอย่างนั้นที่เธอเลิกกับรุ่นพี่อินซาต้องเลิกกัน มันก็ไม่มีเหตุผลน่ะสิ”
“ก็คงประมาณนั้น นี่ฉันคิดมากไปเองเหรอเนี่ย โฮ TOT แถมฉันเองก็ยังเป็นคนไปบอกรุ่นพี่ด้วยว่า คนเจ้าชู้อย่างรุ่นพี่น่ะฉันไม่อยากจะยุ่งด้วยหรอก เชิญไปมีคนใหม่ได้ตามสบายเลย แล้วหลังจากนั้นก็เหมือนอย่างที่เธอรู้ แม้ว่าเขาจะพยายามขอคุยด้วยและอธิบายอะไร ฉันก็ไม่ยอมฟังเลย นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย” =..=
มุนอาทำท่าเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น เธอรู้ความจริงทั้งหมดก็ตอนที่เธอรีบวิ่งไปถามรุ่นพี่ จึงได้คำตอบจากรุ่นพี่อินซากลับมาว่า “ยัยโง่ ก็ฉันพยายามจะบอกเธอตั้งกี่ครั้งแล้ว แต่เธอเคยคิดจะฟังบ้างไหม แล้วทีนี่เป็นไงล่ะ อย่าบอกว่าที่ห่างกันมาเป็นปีนี่คิดจะกลับมานะ อย่าได้หวังเลย”
“ที่จริงฉันก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วแหละนะ แต่ว่า...พอมารู้ความจริงแบบนี้ ฉันเองก็อยากกลับไปเหมือนกันนะ”
มุนอาก้มหน้าลงไปฟุบที่โต๊ะ ฉันกับฮีโระเองก็แปลกใจนะ แต่มุนอาน่าจะช๊อคมากกว่าฉันหลายเท่า แถมไม่พอเธอเองก็เป็นคนเข้าใจรุ่นพี่ผิดไปฝ่ายเดียวด้วย
“ชอบเขา ก็รีบกลับไปขอโทษเขาเถอะ อย่ามัววางฟอร์มอยู่เลย เวลาน่ะไม่คอยใครหรอกนะ รุ่นพี่อินซาเองก็ไม่เห็นจะคบใครเลยนี่”
“ฮีโระ”
ฮีโระพูดขึ้น ฉันว่าที่ฮีโระพูดก็มีส่วนถูกนะ เพราะที่ผ่านมาก็ไม่เห็นรุ่นพี่อินซาจะเคยคบใคร หลังจากที่เลิกกับมุนอาไปเขาก็เอาแต่เรียน เรียน กับเล่นบาสเท่านั้น หรือบางทีถ้าพวกเขาเป็นคู่กันจริงๆละก็ ฉันคิดว่ารุ่นพี่อินซาอาจจะรอมุนอาอยู่ก็ได้
“ขอโทษนะฮีโระ ที่ฉันต้องนอกใจนาย แต่ที่นายพูดมันก็ถูกแล้วล่ะ ฉันจะลองดู ฮึ่ม”
มุนอาทำท่าฮึดฮัด ในขณะที่ฮีโระเองหัวเราะออกมาเบาๆ เขาไม่เคยคิดน้อยใจที่มุนอาอยากกลับไปหารุ่นพี่อินซา และดูเขาจะมีความสุขมากกว่า แสดงว่าเขาก็ไม่ได้ชอบมุนอาตั้งแต่แรกอย่างนั้นเหรอ ฉันก็หลงเชียร์พวกเขาอยู่ตั้งนาน ยังไงฉันก็จะเป็นกำลังใจให้เธอนะมุนอา
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
- บทนำ
- ตอนที่ 1 เสื้อกันฝนสีแดง
- ตอนที่ 2 ความบังเอิญ
- ตอนที่ 3 เพื่อนสนิท?
- ตอนที่ 4 คนที่รู้ความลับ
- ตอนที่ 5 คำอธิฐาน
- ตอนที่ 6 รูปแห่งความทรงจำ
- ตอนที่ 7 ร่มสีเหลือง
- ตอนที่ 8 น้อยใจ
- ตอนที่ 9 เผลอ
- ตอนที่ 10 คำอธิฐานใต้แสงดาว
- ตอนที่ 11 สารภาพรัก
- ตอนที่ 12 เงาของคน 2 คน
- ตอนที่ 13 สิ่งที่อยู่ในใจ
- ตอนที่ 14 คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก
- ตอนที่ 15 ความเชื่อใจ
- ตอนที่ 16 ความเจ็บปวดที่... เนิ่นนาน 👈
- ตอนที่ 17 ยิ่งฝืน.. ก็ยิ่งเหนื่อย
- ตอนที่ 18 เธอคนนั้น
- ตอนที่ 19 เพื่อ...
- ตอนที่ 20 ความจริงแล้ว...
- ตอนที่ 21 เวลาที่เหลือน้อย
- ตอนที่ 22 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 1
- ตอนที่ 23 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 2
- ตอนที่ 24 วันแห่งความสุข
- ตอนที่ 25 เรื่องที่ยังไม่เคยรู้
- ตอนที่ 26 ความลับที่ถูกเปิดเผย
- ตอนที่ 27 Special Hero 1
- ตอนที่ 28 Special Hero 2
- ตอนที่ 29 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 1
- ตอนที่ 30 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 2
- ตอนที่ 31 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 3
- ตอนที่ 32 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ END
