“ปังงงงง แกร๊ก” มันเป็นเสียงของประตูที่ถูกปิดลง ตามด้วยเสียงล๊อคกุญแจ ฉันหันกลับไปมองที่ประตูทั้งสองด้าน ปรากฏเงาของใครคนหนึ่งอยู่ข้างนอก
“ไม่นะ”
ฉันรีบวิ่งไปที่ประตูและเขย่าสุดแรง
“นี่ เธอเป็นใคร เปิดประตูเดียวนี้นะ เปิดประตู”
ฉันทั้งเขย่าและทุกประตูอยู่หลายรอบ ทุบจนรู้สึกราวกับว่ามือจะพองและร้อนพ่าวที่มือ เงาของใครคนนั้นได้หายไปจากหลังประตูแล้ว ฉันไม่รู้ว่าคนๆนั้นเป็นใครและทำเพื่ออะไร และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำยังไงด้วย
“มีใครอยู่ข้างนอกไหมคะ ฉันยังอยู่ในนี้ค่ะช่วยฉันด้วย มีใครอยู่ไหม”
ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงแต่ก็ไม่มีใครตอบรับ ข้างนอกคงกลับบ้านกันไปหมดแล้ว ฉันจะทำยังไงดีฉันไม่อยากอยู่ในห้องนี้ทั้งคืนหรอกนะ
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ฉันติดอยู่ในนี้” ปัง ปัง ปัง ปัง
ฉันตะโกนสุดเสียงพร้อมกับทุบประตูอย่างเต็มแรง ตอนนี้ฉันทั้งเหนื่อยและกลัวมากๆ มือของฉันเริ่มบวมแดงขึ้น
ปัง ปัง ปัง “มี...ใคร...ได้ยิน...ฉัน...บ้างไหม... ช่วยด้วย”
ฉันทุบประตูครั้งแล้วครั้งเล่า และตะโกนซ้ำๆอยู่อย่างนั้นจนแทบจะหมดแรง ตอนนี้ฮีโระจะตามหาฉันไหมนะ หรือว่าเขาจะกลับบ้านไปแล้ว แต่ทำไมมีบางอย่างทำให้ฉันรู้สึกว่าฮีโระกำลังตามหาฉันอยู่นะ
“ฮีโระ ช่วยฉันด้วย” ฉันรวบรวมพลังแล้วทุบประตูอีกครั้ง ตอนนี้เวลาผ่านไปเกือบสิบห้านาทีแล้ว ฉันกลัวความเงียบและความมืดด้วยนะ ฉันไม่อยากอยู่แบบนี้จริงๆ
“ช่วย... ด้วย”
ตอนนี้ฉันกลัวจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ตะโกนจนเสียงไม่มีแล้ว แถมมือก็เจ็บมากด้วย แต่ฉัน... ก็อยากออกไปจากที่นี่
ทันใดนั้น..
“คูรูรุ คูรูรุ มีคนโทรมา ช่วยรับโทรศัพท์ทีครับ คูรูรุ คูรูรุ มีคนโทรมา ช่วยรับโทรศัพท์ทีครับคูรูรุ คูรูรุ มีคนโทรมา ช่วยรับโทรศัพท์ทีครับ” ครืด ครืด
เสียงที่เปรียบดังสวรรค์มาโปรดก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงที่คอยปลุกให้ฉันตื่นในทุกเช้า ฉันรีบลุกตามหาต้นเสียง มันอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะของฉัน ครืด ครืด เสียงสั้นและเสียงเรียกเข้านั้นยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันรีบค้นใต้โต๊ะด้วยการดึงหนังสือของมาทีละเล่ม “คูรูรุ คูรูรุ มีคนโทรมา ช่วยรับโทรศัพท์ทีครับ”ครืด ครืด
“เจอแล้ว” โทรศัพท์ที่ฮีโระให้ฉัน ทำให้น้ำตาแห่งความกลัวและความดีใจไหลออกมาพร้อมกัน ฉันรีบกดรับโทรศัพท์ทันที
ติ๊ด “ฮารุตอนนี้อยู่ที่ไหนอ่ะ ผมรอตั้งนานไม่เห็นฮารุกลับมาเลย ผมเป็นห่วงนะ เรากลับบ้านกันเถอะ ฮารุ ฮารุ ได้ยินผมไหม เกิดอะไรขึ้น ตอบผมสิ”
“ฮีโระ ช่วยฉันด้วย”
ฉันกลั้นน้ำตาและพยายามพูดออกมาอย่างแผ่วเบา หลังจากที่ฉันบอกฮีโระ เขาก็รีบบอกฉัน
“ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวผมจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ”
แล้วฉันก็ได้ยินเสียงวิ่งและเสียงหอบเข้ามาในโทรศัพท์โดยที่ยังไม่ได้วางสาย เขาตั้งใจจะไม่วางสายเพื่อไม่ให้ฉันกลัวสินะ “ขอบคุณนะฮีโระ” ฉันนั่งลงข้างล่างใกล้ๆกับโต๊ะของตัวเอง ในมือตอนนี้กุมโทรศัพท์มือถือที่ฮีโระให้ไว้แน่น ก่อนที่จะปาดน้ำตาที่ไหลออกมานั้นออก สักพักก็มีเสียงใครบางคนอยู่ข้างนอก
“ฮารุ เป็นอะไรไหม ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่ที่นี่แล้ว รอแปบเดียวผมจะพยายามเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้แหละ”
ปัง ปัง ปัง ประตูถูกทุบและเขย่าอยู่หลายครั้ง แต่มันก็ไม่ถูกเปิดออก
“ฮีโระ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
เสียงใครอีกคนซึ่งอยู่ข้างนอกถามฮีโระขึ้น
“ฮารุติดอยู่ข้างใน ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องบ้าๆนี่”
“ไหนขอลองดูหน่อย”
เสียงนี้ เสียงของรุ่นพี่นี่นา เขามาที่นี่ได้ยังไง ตอนนี้พวกเขากำลังช่วยกันพยายามพังประตูอยู่
“ฮารุ ได้ยินไหม ตอบผมหน่อย”
เสียงรุ่นพี่ตะโกนออกมา
“ค่ะ รุ่นพี่ ฉันไม่เป็นไร”
ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร เพราะฮีโระกับรุ่นพี่อยู่ที่นี่แล้ว เสียงเขย่าประตูยังคงดังอยู่อย่างนั้น
“ผมว่าเบาๆคงเอาไม่อยู่แล้วล่ะ ผมชักรำคาญไอ้ประตูบ้านี่เต็มทนละ โธ่เว้ย!!!”
ปัง ปัง ปัง ฮีโระดูเหมือนจะเริ่มโมโหมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปหลายนาทีแล้ว แต่ประตูก็ยังเปิดไม่ได้ ตอนนี้ความมืดเข้าปกคลุมเข้ามาเรื่อยๆ ฉันไม่สามารกลุกขึ้นจากที่ตรงนี้ได้เลย
“รุ่นพี่ ผมว่าไม่ไหวแล้วล่ะ หลีกไปก่อนครับ”
เสียงฮีโระผุดขึ้น เหมือนเขาจะเปลี่ยนมาทำอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่แค่การทุบ
“ปึ๊ง... ปึ๊ง....”
“โธ่เว้ย ทำไมมันไม่ยอมเปิดสักทีวะ”
เขาสบทขึ้นมาจนฉันสะดุ้งขึ้น ฉันไม่เคยเห็นฮีโระเป็นแบบนี้มาก่อน เสียงกระแทกประตูยังคงดังต่อไป
“เลือดนี่ ฮีโระ นี่มือนายกำลังเป็นแผลนะเนี่ย มาเดี๋ยวฉันช่วยอีกแรง มานับแล้วออกแรงพร้อมๆกันนะ”
“OKนะ 1 2 3” โครม!!!
เสียงประตูที่หลุดออก แสงสว่างที่ด้านนอกส่องเข้ามาในห้องที่มืดมิดที่ฉันอยู่ เงาของคนสองคนที่ยืนหอบอยู่ตรงนั้น และเมื่อประตูเปิดออก หนึ่งคนในนั้นเดินเข้ามาหาฉัน ตอนนี้ฉันพยายามปาดน้ำตาออกอีกครั้งแต่ฉันก็ไม่สามารถมองลอดผ่านน้ำตาพวกนั้นได้ มีใครบางคนเดินเข้ามาและนั่งลงข้างๆฉัน มือสองข้างกุมไหล่ฉัน
“ไม่เป็นไรนะฮารุ”
ภายในอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น ฉันรู้แต่เพียงว่าเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นมาก ฝ่ามือนั้นกำลังลูบผมฉันปลอบเพื่อปลอบใจ
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี่แล้วฮารุ เธอไม่เป็นไรนะ”
น้ำตาที่ไหลออกมาจนเหือดแห้งของฉันที่ตอนนี้ทำให้ฉันเริ่มมองเห็นเงาของใครบางคนที่หน้าประตูอย่างลางๆ คนๆนั้นกำลังหันหลังเดินออกไปช้าๆ
เปาะ แปะ เปาะ แปะ~~
ท่ามกลางสายฝนที่ค่อยๆโปรยปรายลงมาทีละน้อย ฉันกับรุ่นพี่กำลังเดินอยู่บนทางเดิน ตอนนี้สองข้างทางมีแสงไฟข้างถนนและไฟจากรถที่ผ่านไปมาเป็นครั้งคราว สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย หากแต่เป็นเพียงละอองฝนบางๆทีมองผ่านๆมันก็ดูสวยงามดีเมื่อสะท้อนกับแสงไฟ
“ฮารุ ไม่เป็นไรนะ”
“ค่ะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณรุ่นพี่มากๆนะคะ”
ตอนนี้บนทางเดินมีเพียงฉันและรุ่นพี่เพียงสองคน เพราะหลังจากที่ประตูถูกเปิดออก ฮีโระก็หายไป เขาไม่คิดจะอยู่เจอฉันสักหน่อยเลยหรือไงนะ
“แล้วรุ่นพี่รู้ได้ยังไงคะว่าฉันติดที่ห้องนั้น”
“ก็เพราะรอฮารุที่โรงยิมนานแล้วแต่ไม่เจอ หลังซ้อมเสร็จก็เลยคิดว่าจะลองออกมาตามหาดู แต่ก็เจอฮีโระเหมือนกำลังตกใจมาก ก็เลยคิดอยู่ว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ก็เลยลองวิ่งตามฮีโระมา”
จริงๆแล้วฉันต้องขอบคุณโทรศัพท์ของฮีโระที่ช่วยฉันไว้ ไม่อย่างนั้น ฉันคงไม่รู้ว่าเย็นนี้ฉันจะเป็นยังไง
“เรื่องฮีโระน่ะ ถามอะไรได้ไหม”
“มีอะไรเกิดขึ้นกับฮีโระเหรอคะ”
“อ๋อ ป่าวหรอก เพียงแค่อยากรู้ว่า... ฮารุกับฮีโระกำลังคบกันหรือเปล่า... ก็เท่านั้นเองอ่ะนะ”
รุ่นพี่หยุดเดินในขณะที่มือยังคงกางร่มสีเหลืองคันเดิม เขายิ้มเจือนๆ ดูเหมือนว่ารุ่นพี่กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
“เพราะถ้าฮารุคบกับฮีโระอยู่ ผมก็คงไม่อยากได้ยินคำตอบนั้นแล้วล่ะ”
รุ่นพี่ฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง แต่ท่าทางเขากลับดูเศร้าลงไปทันที
“เอ่อ มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ สำหรับฉัน ฮีโระเป็นแค่เพื่อนที่ดีของฉันจริงๆค่ะ เขาดีต่อฉันมากๆ เราไม่ได้คบกันอย่างที่รุ่นพี่คิดหรอกนะคะ”
ฉันรีบบอกกับรุ่นพี่ก่อนที่จะถูกเข้าใจผิดไปมากกว่าเดิม
“จริงเหรอ”
“จริงสิคะ สัญญาได้เลย”
ฉันยกนิ้วนางขึ้นมาเหมือนเป็นการสัญญา ทำให้รุ่นพี่ดูสบายใจขึ้นเยอะ
“โล่งอกไปที” ^^
ไม่ว่าจะดูมุมไหน รุ่นพี่ก็มักจะดูดีอยู่เสมอ ยิ่งได้อยู่ใกล้กันแบบนี้มากเท่าไหร่ ฉันยิ่งรับรู้ได้ถึงความดีและสิ่งที่รุ่นพี่เป็น แม้ว่าก่อนหน้านี้ฉันจะชอบรุ่นพี่เพราะอะไรก็ตาม แต่ตอนนี้ฉันคิดว่ารุ่นพี่เป็นยิ่งกว่านั้นและฉันก็รู้สึกชอบรุ่นมากกว่าใครๆ
“ที่จริงผมมีเรื่องสารภาพด้วย วันก่อนผมบังเอิญไปเจอฮารุที่กำแพงแห่งความหวังน่ะ ขอโทษน่ะที่แอบไปดูข้อความที่ฮารุเขียนไว้”
“รุ่นพี่... เห็นมันด้วยเหรอคะ คือ ฉันขอโทษค่ะ ฉันแค่...”
“ไม่หรอก จริงๆแล้วผมดีใจมาก ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่...ทุกๆครั้งที่ผมหันไปก็มักจะเจอแต่ฮารุเสมอ จนผมทำตัวไม่ถูกและไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงด้วย มันเกิดขึ้นก่อนที่เราจะรู้จักกันด้วยซ้ำ และผมคิดว่าบางทีเราอาจจะคิดตรงกัน”
ตอนนี้ฉันเริ่มหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่า ช่วงเวลาของฉันที่เอาแต่เฝ้าแอบมองรุ่นพี่นั้นรุ่นพี่จะคิดเหมือนกับฉัน ภายนอกเขาดูเหมือนหมางเมินกับฉันมากๆ แต่จริงๆแล้วนั่นกลับเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่รุ่นพี่ก็มองเห็นฉัน
“ผมจะไม่รอคำตอบอีกต่อไป แต่ถ้าฮารุเชื่อใจผม จับมือผมแล้วเดินไปข้างหน้าด้วยกันนะ”
รุ่นพี่ยื่นมือข้างหนึ่งมาให้ฉัน เป็นความจริงที่เหมือนกับฝัน ที่ที่ฉันเดินอยู่ตรงนี้มีรุ่นพี่อยู่ข้างๆเราจับมือกันกลับบ้าน ในวันที่ฝนตกมีรุ่นพี่คอยกางร่มให้แบบนี้ ดีจัง
“ค่ะ”
ฉันยื่นมือที่สั่นเทาจับมือของรุ่นพี่ เป็นมือที่ใหญ่และอบอุ่นมากๆ เราเดินมาจนถึงที่หน้าบ้าน แม่ของฉันกำลังยืนรออยู่ เมื่อแม่เห็นฉันจึงได้รีบวิ่งออกมาหา
“ฮารุ วันนี้ทำไมกลับช้าแบบนี้ล่ะลูก ไปทำอะไรมา”
แม่รีบเข้ามากอดและซักถามฉันด้วยความเป็นห่วง รุ่นพี่ทักทายคุณแม่ทันทีที่เจอ
“แล้วนี่ใครเหรอ แม่คิดว่าลูกมากับฮีโระซะอีก”
“ผมเป็นรุ่นพี่ของฮารุครับ ขอโทษที่พาฮารุมาส่งช้า”
“เธอไม่ควรพาฮารุของเรากลับมาช้าป่านนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นเธอจะรับผิดชอบได้เหรอ ฮารุเข้าบ้าน”
“แต่แม่คะ...มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ”
จู่ๆ แม่ก็เกิดโมโหขึ้นเมื่อเจอรุ่นพี่ และบอกให้ฉันรีบเข้าบ้าน ฉันหันหลังไปดูรุ่นพี่ก่อนที่จะโดนแม่ดึงเข้าบ้านไปซะก่อน ขอโทษนะคะรุ่นพี่ที่ทำให้ถูกเข้าใจผิด รุ่นพี่ยิ้มให้ฉันแบบเจือนๆคงรู้สึกแย่มากแน่ๆ ฉันทำให้รุ่นพี่ต้องเสียใจในวันแรกที่เราได้จับมือกันซะแล้ว ขอโทษจริงๆค่ะ
“ฮารุ ทำไมต้องกลับมากับผู้ชายสองต่อสองดึกๆดื่นๆ แถมเป็นผู้ชายที่ไม่รู้จักมักจี่ด้วย”
“ไม่นะคะแม่ มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นิดหน่อยน่ะค่ะ และรุ่นพี่ก็มาช่วยไว้ มันไม่ใช่ความผิดของรุ่นพี่นะคะ และหนูก็รู้จักเขามานานแล้ว”
“ฮารุฟังแม่นะ ไม่ว่ายังไงต่อไปอย่าไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนนั้นอีก ลูกรู้ไหมว่าแม่กับพ่อเป็นห่วงลูกมาก แล้วถ้าเกิดฮีโระเห็นเข้า เขาจะเสียใจขนาดไหน”
“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะแม่”
“เข้าห้อง อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วออกมากินข้าว เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก แม่ถือว่าแม่พูดจบไปแล้วและลูกก็ต้องเชื่อฟังแม่ด้วย”
แม่ไม่ยอมฟังในสิ่งที่ฉันพูดบ้างเลย รุ่นพี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย และฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับฮีโระทำไมเรื่องบ้าๆแบบนี้ต้องเกิดขึ้นด้วยนะ
โต๊ะอาหารเย็นนี้ดูจะเย็นชืดกว่ามื้อที่ผ่านๆมา ฉัน พ่อและแม่ไม่ได้พูดคุยถึงเรื่องฮีโระหรือรุ่นพี่เลย และฉันเองก็อยู่ในช่วงที่ไม่สามารถพูดอะไรได้ ฉันอยากให้แม่เปิดใจรับรุ่นพี่มากกว่านี้แล้วแม่จะรู้ว่าเขาเป็นคนที่ดีมากๆอีกคนหนึ่ง ข้าวคำสุดท้ายถูกตักเข้าปากแล้ว ฉันเก็บถ้วยของตัวเองเอาไปล้างแล้วเดินเข้าห้อง
“สักวันหนึ่งลูกจะรู้ว่าทำไมแม่ถึงห้ามไม่ให้ลูกคบกับเขา”
หลังจากนั้นแม่ไม่ได้พูดอะไรกับฉันต่อ อะไรที่ฉันจะได้รู้ต่อจากนี้เหรอ หรือว่ารุ่นพี่เป็นคนไม่ดียังเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันเชื่อใจรุ่นพี่ว่ารุ่นพี่จะไม่ทำแบบนั้น ฉันเดินเข้าห้องพร้อมกับปิดล๊อคประตูทันที ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรจะแสดงออกว่าฉันโกรธกับแม่ แต่ตอนนี้มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายได้ยากจริงๆ
ฉันล้มตัวลงบนที่นอน และแล้วก็เพิ่งนึกถึงฮีโระได้ ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ ตั้งแต่เกิดเรื่องฉันก็ยังไม่ได้คุยกับเขาเลย ฉันเปิดผ้าม่านที่หน้าต่างออก และมองออกไปที่บ้านของฮีโระ แสงไฟในห้องของเขาเปิดทิ้งไว้แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน ฉันตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ที่เขาให้ขึ้นมาเพื่อจะโทรหาเขา แต่กลับเจอ 1 ข้อความที่ไม่รู้ว่าส่งมาตอนไหน
“Hero Massege: สุดท้ายก็สมหวังซะทีนะ ยินดีด้วยฮารุ” ^^
คนใจร้าย อุตส่าห์มาช่วยฉันแต่กลับไม่ยอมให้ฉันได้เจอเลย ฉันไม่เคยได้พูดแม้กระทั่งคำว่าขอบคุณด้วยซ้ำ แต่เขากลับอวยพรให้ฉัน ฉันเหลือบมองไปที่แสงไฟผ่านม่านห้องฮีโระไม่มีแม้กระทั่งความเคลื่อนไหวของเขาที่นั่น เขาไปอยู่ที่ไหนกันนะ
“Haru Massege: ขอโทษที่ฉันคอยสร้างแต่ปัญหาและขอบคุณที่ฮีโระยังคอยช่วยฉันมาตลอด เธอเป็นเพื่อนที่ดีของฉันจริงๆ”
ฉันปิดผ้าม่านลงหลังจากส่งข้อความเสร็จ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันก็ต้องทำให้แม่เข้าใจรุ่นพี่ให้ได้ ฉันอุตส่าห์แอบมองรุ่นพี่มาตั้งนาน ได้โปรดขอให้รุ่นพี่อย่าได้เข้าใจผิดเลยนะคะ ฉันคิดว่าถ้าแม่ได้รู้จักรุ่นพี่เหมือนที่ฉันได้รู้จัก แม่จะไม่พูดแบบนั้นกับรุ่นพี่แน่นอน ฉันปิดไฟและล้มตัวนอนลงบนเตียง ถ้าไม่คิดเรื่องที่แม่เข้าใจผิดรุ่นพี่ผิด และเรื่องที่ฉันถูกขังในห้องเรียนนั้น ซึ่งฉันก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องแบบนั้น แต่วันนี้ก็เป็นวันที่ดีมากๆสำหรับฉันเลยล่ะ
“ติ๊ด ติ๊ด” จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง มีรูปเตือนว่าฉันได้รับ 1 ข้อความใหม่
“สวยจัง นี่มันหิ่งห้อยนี่นา”
ข้อความที่ฉันได้รับจากฮีโระเป็นรูปภาพหิ่งห้อยระยิบระยับที่บินอยู่ท่ามกลางความมืด ท้ายรูปภาพมีข้อความแนบมาด้วย
“ของขวัญแห่งความยินดี ลองเปิดผ้าม่านดูสิ” ฉันลุกขึ้นจากเตียงโดยที่ยังไม่ได้เปิดไฟ เมื่อฉันเอื้อมมือไปเปิดผ้าม่านที่ริมหน้าต่างอีกครั้ง ข้างนอกปรากฏเป็นแสงระยิบระยับอยู่ริมหน้าต่างเป็นภาพที่สวยงามมากๆ เหล่าหิ่งห้อยที่เพิ่งหนีออกมาจากที่หลบฝนกำลังบินร่ายรำท่ามกลางความมืด
“นี่มันสวยยิ่งกว่าในรูปซะอีกนะเนี่ย”
ฉันเหลือบไปเห็นม่านที่ห้องของฮีโระเปิดทิ้งไว้ เขากลับมาแล้วสินะ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
- บทนำ
- ตอนที่ 1 เสื้อกันฝนสีแดง
- ตอนที่ 2 ความบังเอิญ
- ตอนที่ 3 เพื่อนสนิท?
- ตอนที่ 4 คนที่รู้ความลับ
- ตอนที่ 5 คำอธิฐาน
- ตอนที่ 6 รูปแห่งความทรงจำ
- ตอนที่ 7 ร่มสีเหลือง
- ตอนที่ 8 น้อยใจ
- ตอนที่ 9 เผลอ
- ตอนที่ 10 คำอธิฐานใต้แสงดาว
- ตอนที่ 11 สารภาพรัก
- ตอนที่ 12 เงาของคน 2 คน 👈
- ตอนที่ 13 สิ่งที่อยู่ในใจ
- ตอนที่ 14 คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก
- ตอนที่ 15 ความเชื่อใจ
- ตอนที่ 16 ความเจ็บปวดที่... เนิ่นนาน
- ตอนที่ 17 ยิ่งฝืน.. ก็ยิ่งเหนื่อย
- ตอนที่ 18 เธอคนนั้น
- ตอนที่ 19 เพื่อ...
- ตอนที่ 20 ความจริงแล้ว...
- ตอนที่ 21 เวลาที่เหลือน้อย
- ตอนที่ 22 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 1
- ตอนที่ 23 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 2
- ตอนที่ 24 วันแห่งความสุข
- ตอนที่ 25 เรื่องที่ยังไม่เคยรู้
- ตอนที่ 26 ความลับที่ถูกเปิดเผย
- ตอนที่ 27 Special Hero 1
- ตอนที่ 28 Special Hero 2
- ตอนที่ 29 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 1
- ตอนที่ 30 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 2
- ตอนที่ 31 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 3
- ตอนที่ 32 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ END
>>> The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ <<<
................................................................................................................................................................................
The secret of memory : ตอนที่ 12 เงาของคน 2 คน
ฉันวิ่งมาถึงห้องแล้วตรงดิ่งไปที่โต๊ะ สำรวจดูใต้โต๊ะดูว่ามันอยู่ในนั่นหรือปล่าว แต่ก็ปรากฏว่าไม่มีโทรศัพท์อยู่ใต้โต๊ะเลย ฉันก้มลงเพื่อ...
