รูปแห่งความทรงจำ
หลังจากที่พวกเรากลับมาถึงบ้าน ฉันมอบพวงกุญแจรูปหูฟังให้กับฮีโระ ดูท่าทางเขาจะแปลกใจมากที่ได้รับพวงกุญแจนั้น และเอาแต่ถามฉันซ้ำๆว่าฉันซื้อให้เขาจริงๆเหรอ และกว่าที่เขาจะรับมันไว้ฉันถึงกับต้องดึงมือของเขามาและวางพวงกุญแจลงไปในมือนั้น สุดท้ายเขาก็รับมันไว้อย่างเขินๆแล้ววิ่งกลับเข้าบ้านไป ส่วนฉันนึกถึงพวงกุญแจรูปร่มที่สุด เมื่อไหร่จะถึงวันจันทร์สักที แล้วฉันจะกล้าให้กับรุ่นพี่ไหมนะ
รุ่งเช้าของวันอาทิตย์...
“ฮารุ ตื่นได้แล้ว รีบอาบน้ำล้างหน้าได้แล้ว”
น่าแปลกที่แม่ปลุกฉันแต่เช้า นี่มันเพิ่งแปดโมงเองนะ ที่จริงวันนี้ฉันคิดว่าจะตื่นตอนเที่ยงวัน แล้วรออีกครึ่งวัน ก็จะถึงวันจันทร์แล้วเชียว = =
“มีอะไรเหรอคะแม่ ทำไมหนูต้องตื่นแต่เช้าด้วย ฮ๊าววว” =O=
“ตายแล้วหาวซะปากกว้างเลย” แม่รีบเอามือมาปิดปากฉัน
“ไปเลยรีบอาบน้ำ แต่งตัวได้แล้ว อย่าให้แฟนต้องรอนาน”
แฟน *O*? ใครคือแฟน และแฟนคือใคร? อ๋อ... แม่นี่นะบอกกี่ครั้งแล้วว่าฮีโระไม่ใช่แฟน = = ฉันแอบเปิดประตูแง้มออกไปดู ฮีโระกำลังนั่งคุยกับแม่อยู่ที่ห้องครัว ทำไมแม่ต้องคิดว่าฉันกับฮีโระเป็นแฟนกันด้วยเนี่ย อนาคตของหนูคาดหวังอยากให้เป็นรุ่นพี่ชินเท่านั้นนะคะแม่ สำหรับฮีโระเขาเป็นเพื่อนที่ดีของหนู
“อ้าว หวัดดี ฮารุ ตื่นละเหรอ ^O^”
เง้อ ฮีโระแอบเห็นฉันตอนที่เพิ่งตื่นใหม่กับทรงผมที่กระเซอะกระเซิงซะด้วย + +
“เอ่อ ฮะๆ หวัดดี รอแปบนะ” ^^:
หัวยุ่งเหมือนกับรังนก แถมหน้าตายังไม่ได้ล้าง นี่ถ้าเป็นรุ่นพี่ฉันคงไม่มีหน้าไปเจอเขาแน่ ว่าแล้วฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยภายในสิบนาที รวดเร็วทันใจมากๆ
เช้านี้ฮีโระมาฝากท้องกับมื้อเช้าที่บ้าน และพ่อก็เอาแต่สอบสวนเขาต่างๆนาๆ
“เธอ ชอบลูกสาวฉันเหรอ” พ่อนี่นะ พอถึงเวลาก็วางมาดทุกที ฮีโระได้แต่ยิ้มแทนคำตอบ นายก็น่าจะปฏิเสธไปนะ = =
“แล้วเธอชอบลูกสาวฉันตรงไหนล่ะ” พ่อยังคงถามเหมือนฮีโระเป็นผู้ต้องสงสัย
“พ่อค่ะ มันไม่ใช่...โอ๊ย” แม่เอามือมาหยิกแขนฉันเบาๆ TOT มันไม่ใช่ยังงั้นค่ะพ่อ พ่อกับแม่เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ฉันส่งสายตาอาลัยอาวรณ์ไปหาฮีโระ ช่วยปฏิเสธพ่อกับแม่ที ได้โปรด
“ทุกอย่างที่เป็นฮารุครับ ผมชอบทุกอย่าง” ^^ เขาตอบคำถามของพ่อแล้วหันมาสบตาฉัน O.O ทำไมฉันต้องรู้สึกแปลกๆกับคำตอบของเขาด้วยนะ ฉันหลบสายตาเขา ทำไมตอนนี้ในใจฉันเหมือนจะเต้นแรงด้วย ฉันยังไม่ได้ออกกำลังกายสักหน่อย อย่าเต้นแรงเซ่ >O< ฮีโระ ทำไมนายไม่ยอมปฏิเสธ แบบนี้พ่อกับแม่ฉันก็ต้องเข้าใจผิดต่อไปน่ะสิ
“พวกเราอิ่มแล้วค่ะ ขอตัวเลยนะคะ” ฉันรีบคว้าแขนฮีโระแล้วดึงเขาออกมาจากโต๊ะ
“ผมยังกินไม่อิ่มเลยนะ อาหารที่แสนจะอร่อย ลาก่อน T^T”
ฉันฉุดฮีโระจากโต๊ะอาหารอย่างยากเย็น ฮีโระไม่ลืมที่จะคว้าเป้ใบโตใบเดิมมาด้วย
“ฮีโระน่าจะปฏิเสธพ่อกับแม่ฉันไปนะว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกัน ทำแบบนี้พ่อกับแม่ก็เข้าใจผิดกันไปใหญ่ แล้วเดี๋ยวก็ต้องมาแซวฉันอีก เฮ้อ” = =
“ขอโทษนะ แต่พ่อกับแม่ของฮารุท่านใจดีมากจนผมอยากจะเป็นลูกของท่านอีกคนนึง ก็เลยไม่ทันได้คิด ไว้คราวหน้าผมจะบอกความจริงกับท่านเองไม่ต้องคิดมากไปหรอกนะ” ^^:
นี่เพราะฉันพูดแรงเกินไปหรือว่าฮีโระรู้สึกผิดกันแน่นะ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขาดูเศร้าจัง
“แต่ก็ช่างมันเถอะ ว่าแต่ฮีโระจะไปไหนเหรอถึงได้มาหาฉันแต่เช้า”
ฮีโระไม่ตอบคำถาม แต่เขากลับวิ่งไปที่ข้างบ้านพร้อมกับเดินไปเอาจักรยานที่พ่อกับแม่ซื้อให้ฉันมา
“ไม่เป็นไรใช่ไหมถ้าผมจะขอยืมมันไปสักครึ่งวัน” ^^
“ตามสบายเลย”
ฉันถอยห่างออกมาจากรถจักรยานคันนั้น ฉันไม่ได้กลัวว่ามันจะกัดหรือพ่นพิษใส่หรอก เพียงแต่ว่า... อยู่ดีๆก็รู้สึกไม่อยากเข้าใกล้มันก็แค่นั้นเอง
“ฮีโระจะเอามันไปปั่นเล่นที่ไหนก็ได้ ตามสบายเลย”
“ผมยังไปไม่ได้หรอก เพราะที่นั่งด้านหลังยังว่างอยู่”
“ไม่ดีกว่า ฉันขออยู่บ้านดีกว่า ฉันอยากพักผ่อน”
ฉันปฏิเสธแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน แต่ก่อนที่จะถึงประตู แม่ก็โผล่ออกมา
“ฮารุ วันนี้แม่จะทำความสะอาดบ้าน ลูกอย่าเพิ่งเข้าบ้านจนกว่าจะถึงตอนเที่ยงก็แล้วกันนะ ฝุ่นเยอะมากเลย สกปรกจริงๆ”
ปัง!!!! แม่ปิดประตูพร้อมใส่กลอน ฉันได้แต่ยืนเอ๋ออยู่ชั่วขณะที่หน้าประตู
“ฮะๆ พ่อกับแม่ฮารุนี่น่ารักนะ สงสัยต้องไปกับผมแล้วล่ะ ฮารุคงไม่คิดจะยืนรอไปตั้งอีก 4 ชั่วโมงหรอกนะ” ^^
ฮีโระคิดว่าแม่ฉันเป็นตลกหรือไงนะ ทำไมเขาต้องหัวเราะตลอดทุกครั้งที่แม่ทำแบบนี้ด้วย เฮ้อ
“ฉะ...ฉันกลัว”
“มันจะไม่มีทางล้ม ถึงแม้ว่ามันจะเคยล้ม ผมจะไม่ทำให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ”
“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ”
ฮีโระพูดอะไรแปลกๆออกมา
“อ่อ... ผมหมายถึง ผมได้ยินแม่ของฮารุบอกว่าฮารุกลัวการขี่จักรยานเพราะเคยล้มตอนเด็กๆน่ะ ผมก็เลยอยากให้ฮารุเชื่อใจผม ก็เท่านั้นเอง” ^^:
ในวันนั้นฉันไม่ได้ติดใจอะไรในสิ่งที่เขาพูด และฉันก็จำใจซ้อนท้ายฮีโระไป เพราะความกลัวฉันจึงได้แต่กอดเอวฮีโระไว้แน่น แถมหลับตาปี๋อีกต่างหาก ใจก็คิดแต่ว่าเพราะอะไรพ่อกับแม่ถึงปล่อยให้ฉันมากับฮีโระทั้งๆที่เขาก็เป็นผู้ชาย พลันความคิดเรื่องต่างๆก็หายไปเมื่อความเร็วที่ฮีโระปั่นจักรยานมันเร็วขึ้น
“อย่าปั่นเร็วนักสิ ฉันกลัวนะ” T^T
“รับทราบครับคุณหนู ว่าแต่เอาแต่หลับตาแบบนี้จะไม่ได้เห็นท้องฟ้าสีครามกับก้อนเมฆปุกปุยนะ เสียดายแย่ ว้าว... วันนี้ท้องฟ้าสวยกว่าทุกวันเลย”
มันเป็นแผน เขาทำให้ฉันอยากเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วย ฉันเงยหน้าและค่อยๆลืมตาขึ้น ว้าว... *O* สวยจังเลย ตอนนี้พวกเรากำลังปั่นเข้าเขตปั่นจักรยานที่ข้างทางมีแต่ต้นไม้สีเขียวน้อยใหญ่ ฮีโระลดความเร็วลง เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เมฆก้อนน้อยๆสีขาวราวกับปุยนุ่นลอยอยู่บนท้องฟ้า มีลมอ่อนๆพักมา จนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยได้
“รู้สึกดีจัง”
“บางครั้งความสุขก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมนะว่าไหม เดี๋ยวผมจะจอดพักตรงนี้แปบนึงนะ” ^O^
ฉันไม่เคยรู้เลยว่าใกล้ๆหมู่บ้านของฉันจะมีที่ทีสวยงามอย่างนี้ด้วย สวนสาธารณะที่ตอนเช้าๆคนจะมาวิ่งออกกำลังกาย มีสนามหญ้าโล่งๆสีเขียวสำหรับปิกนิก
“และนี่คือบริการสุดพิเศษของผม”
ฮีโระดึงบางอย่างออกจากกระเป๋า มันคือเสื่อปิกนิกที่เขาแอบเอามา ไม่น่าแปลกว่าทำไมกระเป้ของเขาถึงได้ใบใหญ่นัก
“โอ้ โห นี่แอบเอาเสื่อมาด้วยเหรอเนี่ย ดีจัง”
ว่าแล้วฉันก็ล้มตัวนอนลงบนเสื่อที่ฮีโระปูมันกับพื้น จากตรงนี้เรากำลังอยู่ที่สนามหญ้า ข้างๆมีจักรยานสีม่วงจอดอยู่ แม้เราจะมาถึงในตอนสายและพระอาทิตย์จะเริ่มแยงตาแล้ว แต่ภาพของก้อนเมฆมองเห็นได้จากตรงนี้ก็ยังสวยมากจริงๆ ฉันหันไปมองฮีโระที่นอนมองฟ้าแถมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ตลอดเวลา
“ฮีโระไม่เหนื่อยบ้างเหรอ ฉันเห็นฮีโระยิ้มและหัวเราะอยู่ได้ตลอดเวลาเลยนะ”
“คนเราจะยิ้มหรือหัวเราะก็ตอนที่เรามีความสุขไม่ใช่เหรอ” เขาก็ยังคงยิ้มอย่างมีความสุขต่อไป
“งั้นก็แสดงว่าฮีโระมีความสุขอยู่ตลอดเวลาน่ะสิ เพราะทุกครั้งที่ฉันเห็นฮีโระจะเป็นแบบนี้ตลอดเลย ดีจังเลยนะ”
สำหรับฉันการได้มาเที่ยวกับฮีโระแบบนี้ก็สนุกดีอยู่หรอก แต่ก็อดจินตนาการไม่ได้ว่า ถ้าได้มากับรุ่นพี่ชิน ความรู้สึกที่เรียกมีความสุขนี้จะมีมากมายขนาดไหนกันนะ
“เอ๋...” ในขณะที่ฉันกำลังนอนมองก้อนเมฆอยู่นั้น ตอนนี้มีสิ่งหนึ่งมีบดบังทัศนียภาพของฉันอยู่
“นี่มันกล่องอะไรกันเหรอ”
ฉันลุกขึ้นและรับกล่องเจ้าตัวการที่ฮีโระยื่นให้ มันเป็นกล่องสีน้ำตาลที่ขนาดไม่เล็กแล้วก็ไม่ใหญ่มาก
“อย่าเปิดจนกว่าจะมีสัญญาณเตือนบางอย่างนะ”
“เอ๋... เปิดตอนนี้เลยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ ฮารุต้องรอจนกว่าจะถึงเวลานั้น” ^^
หลังจากที่ฮีโระให้กล่องใบนั้นแก่ฉัน เขาก็ย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามเปิดเป็นอันขาด และฉันก็ได้สัญญากับเขา แต่ใจจริงแล้วอยากจะเปิดให้รู้ไปเลยว่ามันคืออะไร
"ก่อนกลับเรามาถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกกันนะ ผมเอากล้องโพลาลอยมาด้วย”
“ทำไมต้องถ่ายด้วยล่ะ ในเมื่อยังไงเราก็ต้องเจอกันทุกวันอยู่แล้วนี่นา”
“ก็เพราะ... อาจจะไม่มีวันที่เมฆสวยเท่าวันนี้แล้วก็ได้” ^^:
“ไม่หรอกน่ามันต้องสวยยังนี้ทุกๆวันสิ”
“เอาเถอะ ถ่ายๆไปเถอะน่า”
ว่าแล้วเขาก็ดันหัวของฉันไปใกล้เขา เป็นภาพถ่ายที่มีเราสองคนและหญ้าสีเขียวเป็นฉากหลัง หลายๆครั้งที่เขาชอบทำอะไรโดยที่ไม่นึกถึงว่าฉันจะรู้สึกเขิน หรือแปลกๆที่เขาเข้ามาใกล้ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกมีความสุขและเผลอยิ้มออกมาได้
“รูปนี้ผมจะเก็บไว้เองนะ”
“เอ๋ ได้ไงล่ะ แล้วของฉันไม่มีเก็บไว้เป็นที่ระลึกบ้างเหรอ ขอใบหนึ่งนะ”
“อ่ะๆ ก็ได้”
ฮีโระกดชัตเตอร์กล้องลงไปอีกหนึ่งครั้ง และก่อนที่ฉันจะทันเห็นภาพเขาก็รีบเก็บรูปใบนั้นไว้ในกระเป๋า
“ขี้โกงอีกแล้วนะ ไหนว่าจะให้ฉันไง”
“ไว้กลับถึงบ้านแล้วจะให้”
หลังจากนั้นเราก็กลับมาบ้านก่อนที่จะเที่ยง ฮีโระมาส่งฉันที่หน้าบ้านพร้อมกับเก็บรถจักรยานไว้ที่เดิม หลังจากนั้นเขาก็ขอตัวกลับบ้าน และเขาก็ไม่ลืมที่จะให้รูปใบนั้นอย่างที่เคยสัญญากับฉันไว้
“อย่าลืมเก็บมันไว้จนกว่ามันจะขาดหรือไม่ก็...จนกว่าเธอจะลืมผมนะ”
“พูดอะไรแปลกๆนะ ฉันไม่มีวันที่จะลืมฮีโระได้หรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา ขอบคุณสำหรับของขวัญและสองวันที่แสนสนุกนะ พอฉันมาเจอฮีโระทำให้ฉันอยากทำอะไรหลายๆอย่าง อยากยิ้มอยากหัวเราะไปกับรุ่นพี่แบบนี้บ้าง ฉันจะพยายามนะ” ^^
“อื้อ” ^^:
ฮีโระเดินกลับเข้าบ้านของเขาไป ในมือของฉันตอนนี้มีทั้งกล่องปริศนาและรูปถ่ายใบแรกของเรา ฉันหงายรูปที่ฮีโระยื่นให้ดู
“อุ๊บ... ตลกจัง”
รูปใบนี้ต่างจากรูปที่ฮีโระเก็บไว้นิดหน่อยตรงที่ว่า ตาของฮีโระไม่ได้มองที่กล้องแต่กลับมองมาที่ฉัน อาจจะเพราะกดชัตเตอร์เร็วไปหน่อยจนไม่ทันหันมามองกล้องละมั้ง แต่ว่าถ้ามองผ่านๆพวกเราก็เหมือนคู่รักเหมือนกันนะเนี่ย เอ๋ O.O คิดอะไรของฉันกันเนี่ย เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว >O<//
“คิดไว้แล้วเชียว เหมาะสมกันดีจังนะ”
“แม่ มาทำอะไรตรงนี้คะเนี่ย”
“ก็แอบมาดูคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวสิจ๊ะ ชอบเขาจริงๆด้วยสินะ” ^_^
แม่ชะเง้อมองดูรูปถ่ายในมือฉัน และสุดท้ายก็เห็นจนได้
“ไม่ใช่นะคะ เราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ”
“แต่แม่ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นนะ ฮารุ ลูกน่าจะถามใจตัวเองดีๆก่อนที่ลูกจะปฏิเสธนะ มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนเกินกว่าที่ลูกคิด” ^^
แม่พูดแบบยิ้มๆแล้วชวนฉันเข้าบ้าน และทั้งบ่ายของฉันก็สาละวนอยู่กับการเฝ้ารอกล่องปริศนาว่าข้างในมันคืออะไร แต่ก็ต้องรอจนกว่ามันจะมีบางอย่างที่ผิดปกติสินะ
“ข้างในมันคืออะไรนะ บอกฉันทีสิฮีโระ”
ฉันพูดกับฮีโระที่อยู่ในรูปคู่ที่เราถ่ายด้วยกัน ซึ่งตอนนี้ฉันติดไว้ที่ผนังห้องของฉัน มีรูปของเพื่อนๆและฉันที่เคยถ่ายไว้ด้วยกันตั้งแต่ฉันอยู่ประถมจนถึงตอนนี้ฉันอยู่มัธยมแล้ว แม้จะมีรูปเพื่อนบางคนที่ฉันจำไม่ค่อยได้ แต่นั่นก็จะเป็นรูปแห่งความทรงจำของฉันตลอดไป
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
- บทนำ
- ตอนที่ 1 เสื้อกันฝนสีแดง
- ตอนที่ 2 ความบังเอิญ
- ตอนที่ 3 เพื่อนสนิท?
- ตอนที่ 4 คนที่รู้ความลับ
- ตอนที่ 5 คำอธิฐาน
- ตอนที่ 6 รูปแห่งความทรงจำ 👈
- ตอนที่ 7 ร่มสีเหลือง
- ตอนที่ 8 น้อยใจ
- ตอนที่ 9 เผลอ
- ตอนที่ 10 คำอธิฐานใต้แสงดาว
- ตอนที่ 11 สารภาพรัก
- ตอนที่ 12 เงาของคน 2 คน
- ตอนที่ 13 สิ่งที่อยู่ในใจ
- ตอนที่ 14 คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก
- ตอนที่ 15 ความเชื่อใจ
- ตอนที่ 16 ความเจ็บปวดที่... เนิ่นนาน
- ตอนที่ 17 ยิ่งฝืน.. ก็ยิ่งเหนื่อย
- ตอนที่ 18 เธอคนนั้น
- ตอนที่ 19 เพื่อ...
- ตอนที่ 20 ความจริงแล้ว...
- ตอนที่ 21 เวลาที่เหลือน้อย
- ตอนที่ 22 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 1
- ตอนที่ 23 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 2
- ตอนที่ 24 วันแห่งความสุข
- ตอนที่ 25 เรื่องที่ยังไม่เคยรู้
- ตอนที่ 26 ความลับที่ถูกเปิดเผย
- ตอนที่ 27 Special Hero 1
- ตอนที่ 28 Special Hero 2
- ตอนที่ 29 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 1
- ตอนที่ 30 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 2
- ตอนที่ 31 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 3
- ตอนที่ 32 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ END
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น