“ขอบคุณมากครับคุณลุง”
“ไม่เป็นไร คุณพ่อเธอสบายดีเหรอ”
“สบายดีครับ”
“ไม่เจอกันตั้งนาน เธอโตเป็นหนุ่มขึ้นจนลุงจำแทบไม่ได้เลยนะ แล้วครั้งนี้จะอยู่นานเท่าไรล่ะ”
คุณลุงเจ้าของบ้านเช่าหลังเดิมที่ผมเคยอยู่สมัยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนตอนประถม ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกับผม ในขณะที่ผมมาขอเช่าบ้านหลังเดิม โชคดีมากที่ยังไม่มีใครมาเช่าต่อ
“แค่ 4 เดือนครับ”
ผมตอบคุณลุง ก่อนจะจ่ายค่าเช่าและขนของเท่าที่จำเป็นเข้าบ้าน ที่นี่เป็นสถานที่แห่งความทรงจำหลายๆอย่างของผม ก้าวแรกที่ได้กลับเข้ามาที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง ผมอดคิดถึงแม่ไม่ได้ ตอนนี้แม่กำลังมองดูผมอยู่ใช่ไหมครับ จากนี้ไปอีก 4 เดือน ผมจะมองผ่านหน้าต่างบานนี้และมองเห็นคนที่แม่รักเขาเท่าๆกับผม ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุด แม่ต้องเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ ผมแหงนมองท้องฟ้าสีครามที่มีแสงแดดรำไรในบ่ายวันหนึ่ง
“ในที่สุด เราก็จะได้เจอกันสักทีนะ ฮารุ” ^^
ผมเก็บข้าวของเข้าที่และเฝ้ามองจากหน้าต่างห้องของตัวเอง เมื่อไหร่กันนะที่ผมจะได้เจอเธออีกครั้ง เพียงความคิดที่เกิดขึ้นไม่กี่นาที จู่ๆสายฝนก็พลันเปลี่ยนท้องฟ้าจากสีครามเป็นสีเทาอย่างรวดเร็ว
“แบบนี้ผมก็มองเห็นเธอไม่ชัดน่ะสิครับคุณท้องฟ้า เฮ้อ” =[]=
ผมเอื้อมมือไปปิดหน้าต่างอย่างเสียดาย แต่ทว่าก่อนที่ผ้าม่านจะทันปิดลงสนิท ผมก็ได้พบว่ามีคนๆหนึ่งเดินมาที่ริมหน้าต่างบานนั้น “ฮารุ” O.O
ผู้หญิงคนที่ผมไม่เคยลืม เธอกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ริมหน้าต่างเหมือนกำลังคิดอะไรบ้าง เอ... หรือว่าผมควรจะไปทักทายให้เธอตกใจเล่นดีนะ ว่าแล้วผมจึงรีบหยิบกระปุกคุกกี้ที่ฝึกฝนทำมาแสนนาน จากความทรงจำที่เคยทำเมื่อตอนเป็นเด็กกับแม่ ผมหวังว่าเธอน่าจะจำมันได้นะ ผมเดินออกมาพร้อมกับเสื้อกันฝนสีแดงแปร๊ด มันน่าจะเด่นพอที่จะทำให้เธอตกใจได้เลยล่ะ ><
ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างห้องของฮารุ และเมื่อเธอเห็นผม เธอกลับปิดผ้าม่านลงอย่างรวดเร็ว = = เอ่อ... แล้วผมต้องทำยังไงดีละทีนี้ ผมเริ่มเคาะกระจกหน้าต่างห้องของเธอ และแล้วเธอก็แง้มผ้าม่านออกมาเล็กน้อย
“หวัดดี ผมชื่อฮีโระเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของคุณ และนี่เป็นคุกกี้ที่ผมทำให้มาให้ หวังว่าเราจะเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันได้นะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ยึ๋ยยย... หนาวจัง”
เธอมองหน้าผมแบบแปลกๆ แล้วแง้มหน้าต่างออกมาเล็กน้อย ผมสอดกระปุกคุกกี้จากช่องหน้าต่างที่เธอเปิดให้เข้าไป หลังจากนั้นผมก็รีบวิ่งกลับเข้าบ้าน ดูเหมือนเธอจะแปลกใจจนไม่ทันสังเกตว่าผมเป็นใคร วันพรุ่งนี้เราก็จะได้เจอกันจริงๆแล้วนะฮารุ
“แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว ยึ๋ยยย... หนาวๆ พรุ่งนี้ไม่เอาแล้วนะครับคุณท้องฟ้า ขอให้เป็นวันที่สดใสของผมกับฮารุด้วยนะ”
เช้าวันรุ่งขึ้น...
ผมออกมาสูดอากาศยามเช้าที่บ้านเพื่อเป็นการตอบแทนให้กับคุณท้องฟ้า และแล้วเธอคนนั้นที่ผมรอมานานก็ปรากฏตัวขึ้น
“ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ที่โรงเรียนซองอึน ถ้าไม่รบกวนเกินไป ขอเดินไปโรงเรียนด้วยคนได้ไหม”
ฮารุตอบตกลงอย่างว่าง่าย เธอยังคงเป็นเหมือนเดิมในสายตาผม ขอบคุณที่เธอยังคงสบายดีหลังจากเกิดเหตุการณ์ในวันนั้น ผมก็เฝ้าหวังมาตลอดว่าเธอจะไม่เป็นไร แต่ดูเหมือนว่าเธอจะจำผมไม่ได้ เพราะแม้ว่าผมจะพยายามจ้องหน้าเธอเท่าไร เธอก็แค่มองหน้าผมแบบธรรมดา โดยไม่มีเค้าว่าจะเป็นคนเคยรู้จักกันแม้แต่น้อย หรือว่า... มีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนนะ
“ทำไมเธอไม่ปั่นจักรยานล่ะ” ^^?
“เพราะฉันกลัวน่ะ”
“อ่อ งั้นไว้ผมเป็นคนปั่นให้ก็ได้ ให้เธอซ้อนท้ายผมก็แล้วกันนะ”
ผมลองชวนเธอคุยเรื่องจักรยาน แต่ดูเหมือนเธอก็ยังคงจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอคงไม่ได้ปั่นจักรยานอีกเลยตั้งแต่วันนั้นสินะ ถึงแม้ว่าเธอจะยังจำผมไม่ได้ แต่ตลอดทางเดินไปโรงเรียนของผมวันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันที่ดูสดใสที่สุดในรอบหกปีที่ผ่านมา เพราะคนๆหนึ่งที่ผมเฝ้ารอ เธอได้ยืนอยู่ข้างๆผมแล้ว
แต่ทว่าปัญหาใหญ่ได้รออยู่ที่หน้าโรงเรียนนี่สิ = = ผมคิดว่าผมไม่ค่อยถูกชะตากับรุ่นพี่ประธานคนนี้เท่าไหร่หรอก ผมหันไปมองฮารุซึ่งในสายตาเธอตอนนี้รุ่นพี่คนนี้คงจะเป็นคนที่ทำให้เธอชอบไปดูบาสเก็ตบอลแน่ๆ
“โอ๊ะ สวัสดีครับ รุ่นพี่ ผมชื่อ ฮีโระ ม.ปลายปีสอง เพิ่งย้ายมาใหม่ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ” ^O^
“อ่ะ อ๋อ หวัดดีครับ ไม่เคยเห็นหน้าเลยเป็นนักเรียนใหม่เหรอ ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนซองอึนนะ ผมชื่อ ชินกิ เป็นประธานนักเรียนของที่นี่ จะเรียกว่าชินเฉยๆก็ได้นะ” ^^
ประธานนักเรียนเหรอ นึกว่าแค่คณะกรรมการนักเรียนธรรมดาซะอีก = = คนที่ฮารุชอบเป็นถึงประธานโรงเรียนเลยเหรอเนี่ย
“ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของที่นี่ครับ รุ่นพี่ชิน อ้อ... นี่เพื่อนผมครับ เธอชื่อ ฮารุ รุ่นพี่รู้จักเธอหรือยังครับ”
“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จัก”
ดูทำวางฟอร์มเข้า หมอนี่จะเก๊กหล่อไปถึงไหนกันนะ ผมไม่ค่อยอยากจะอยู่ใกล้ๆหมอนี่สักเท่าไหร่ เพราะไม่ว่าจะดูมุมไหนก็ดูจะขัดตาไปหมด ถ้าฮารุไม่ได้ชอบหมอนี่จริงๆก็คงจะดีอยู่หรอกนะ เฮ้อ
“นาย อยู่ห้องนี้ ชั้นนี้ และโต๊ะข้างฉัน จริงๆเหรอ” O.O
“ดูจากป้ายห้องแล้วก็น่าจะใช่นะ เพราะวันที่ย้ายมา อาจารย์บอกว่า ผมจะได้อยู่ชั้นนี้ ห้องนี้ และโต๊ะนี้”
ผมหยิบเอากระดาษที่จดไว้เป็นหลักฐานว่าห้องเรียนของผมคือห้องนี้จริงๆ (รอบคอบซะไม่มีอะ ฮ่า) ผมว่าดูเหมือนเธอจะไม่เชื่ออะไรในตัวผมสักเท่าไหร่นัก เพราะเธอมักจะถามซ้ำๆว่าจริงเหรอ ใช่เหรอ แต่ผมอยากจะบอกเธอจังเลยว่า จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้มีความบังเอิญอะไรขนาดนั้นหรอก ส่วนหนึ่งผมเป็นคนทำให้มันเป็นเองมากกว่า เพราะ... ผมอยากจะอยู่ใกล้ๆเธอไง
พออาจารย์มาถึงผมก็ได้แนะนำตัวเองในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนของโรงเรียนซองอึนครั้งแรก ผมหวังว่าเธอน่าจะจำผมได้นะถ้าผมแนะนำตัวแล้วน่ะ
“สวัสดีครับ ผมชื่อฮีโระ วันเกิดของผมคือ 7-11 (Seven-Eleven) อายุ 17 ปี สมาชิกใหม่ของม.ปลายปี 2 ห้อง 1 เราจะอยู่ด้วยกันไปอีก 4 เดือน ผมจะใช้ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่อย่างมีความสุข ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะจำผมไม่ได้เลยจริงๆ เธอจำผมไม่ได้แถมเธอยังไปชอบนายรุ่นพี่ขี้เก๊กที่มีแต่สาวๆห้อมล้อมอีก นี่ล่ะนะคือปัญหา ภายในโรงอาหารที่มีเพื่อนล้อมรอบกายและทุกคนต่างซักถามผมด้วยความสนใจ รวมถึงมุนอาเพื่อนของฮารุด้วย ผมก็รู้สึกดีกับเธออยู่หรอกนะ เพียงแต่ว่าคนที่ผมชอบน่ะคือผู้หญิงที่เอาแต่มองรุ่นพี่ประธานคนนั้นต่างหาก =.=
หลังเลิกเรียน ผมตามฮารุไปที่แห่งหนึ่ง เธอคงไม่ได้สนใจหรอกว่าในขณะที่เธอกำลังจ้องมองใครบางคนที่กำลังเล่นบาสอยู่ ยังมีผมอีกคนที่อยู่ข้างหลังเธอ
“เท่ห์ซะไม่มี รุ่นพี่ชิน จะมีใครบ้างนะที่ดูดีไปทุกอย่างเหมือนเขา”
นี่จะเรียกว่าหึงได้หรือเปล่านะ ทำไมผมต้องพูดอะไรที่มันออกแนวประชดประชันแบบนั้นออกไปด้วยเนี่ย = =
ผมพยายามชวนเธอคุยอะไรต่างๆมากมาย แต่ว่าสุดท้ายเธอก็ไม่เคยละสายตาจากรุ่นพี่เลย งานนี้คงไม่ง่ายซะแล้ว เฮ้อ แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้กับประธานนักเรียนที่เพอร์เฟคขนาดนี้กันละเนี่ย
คุยกันได้ไม่นานฮารุก็ลุกหนีหลังจากที่ผมถามเซ้าซี้เธอ (มันมากเกินไปเหรอ) แต่ก็ดีเหมือนกันนะสุดท้ายผมก็ได้เดินกลับบ้านพร้อมกับเธอด้วย แล้วก็... ผมได้จับมือกับเธอด้วยนะ มือที่ผมไม่สามารถจับและดูแลเธอได้เมื่อหกปีก่อน
“ถ้าชอบเขาก็ต้องแสดงออกให้เขารู้สิ”
ผมกับบอกเธอไปแบบนั้น แต่จริงๆแล้วตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่า ผมเองจะสามารถทำได้อย่างที่ผมบอกกับเธอได้หรือปล่าว แค่จะบอกกับเธอสั้นๆว่า “ดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้งนะ” หรือไม่ก็ “ผมคิดถึงฮารุนะ” ก็ยังไม่สามารถพูดมันออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียว รู้สึกเศร้าแฮะ คุณท้องฟ้า ผมคงต้องซื้อไดอารี่สักเล่มมาเขียนระบายความในใจซะแล้วสิ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
- บทนำ
- ตอนที่ 1 เสื้อกันฝนสีแดง
- ตอนที่ 2 ความบังเอิญ
- ตอนที่ 3 เพื่อนสนิท?
- ตอนที่ 4 คนที่รู้ความลับ
- ตอนที่ 5 คำอธิฐาน
- ตอนที่ 6 รูปแห่งความทรงจำ
- ตอนที่ 7 ร่มสีเหลือง
- ตอนที่ 8 น้อยใจ
- ตอนที่ 9 เผลอ
- ตอนที่ 10 คำอธิฐานใต้แสงดาว
- ตอนที่ 11 สารภาพรัก
- ตอนที่ 12 เงาของคน 2 คน
- ตอนที่ 13 สิ่งที่อยู่ในใจ
- ตอนที่ 14 คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก
- ตอนที่ 15 ความเชื่อใจ
- ตอนที่ 16 ความเจ็บปวดที่... เนิ่นนาน
- ตอนที่ 17 ยิ่งฝืน.. ก็ยิ่งเหนื่อย
- ตอนที่ 18 เธอคนนั้น
- ตอนที่ 19 เพื่อ...
- ตอนที่ 20 ความจริงแล้ว...
- ตอนที่ 21 เวลาที่เหลือน้อย
- ตอนที่ 22 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 1
- ตอนที่ 23 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 2
- ตอนที่ 24 วันแห่งความสุข
- ตอนที่ 25 เรื่องที่ยังไม่เคยรู้
- ตอนที่ 26 ความลับที่ถูกเปิดเผย
- ตอนที่ 27 Special Hero 1
- ตอนที่ 28 Special Hero 2 👈
- ตอนที่ 29 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 1
- ตอนที่ 30 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 2
- ตอนที่ 31 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 3
- ตอนที่ 32 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ END
