วันอาทิตย์ที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2560






“คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ อ่า ถ้าฉันได้ยินเสียงนี้แสดงว่าฉันตื่นสายแล้วใช่ไหมเนี่ย คงเพราะเมื่อวานฉันเพลียจริงๆก็เลยหลับอย่างเอาเป็นเอาตาย หลังจากที่ฉันอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จฉันเดินมาที่หน้ากระจก

“อ่า... นี่มันคงดูไม่ค่อยดีนักหรอกนะ”

ฉันเอามือมาแตะๆตรงขอบตา ตอนนี้มันบวมอย่างมาก ฉันทำได้เพียงแต่แค่ถอนใจและหยิบแป้งฝุ่นมาปิดแค่บางๆเท่านั้น

นี่ก็ผ่านมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วนะที่รุ่นพี่ไม่ยอมมองหน้า และไม่ยอมพูดคุยอะไรกับฉันเลย ในทุกๆวัน ฉันเหมือนเป็นเพียงแค่สายลมหรืออะไรสักอย่างที่เขามองไม่เห็น และนั่นมันทำให้ฉันปวดใจมากๆ ไม่ใช่แค่เพราะว่ารุ่นพี่ไม่ยอมคุยกับฉันเท่านั้นหรอกนะ แต่เพราะว่ารอยยิ้มที่สดใสของรุ่นพี่ได้หายไปด้วย ฉันจึงรู้สึกแย่และแอบร้องไห้อยู่ทุกวัน แต่ถึงอย่างนั้น ฉันทำได้เพียงแค่ปล่อยให้เวลาผ่านล่วงเลยไป และหวังว่ามันจะดีขึ้น

“ว้า วันนี้ตื่นสายจนได้สินะ ผมจำได้ว่าผมเจอว่าฮารุตื่นเช้าแค่วันเดียวเองนะ”

“ก็ฉันง่วงนี่นา”

“ไปๆเด็กน้อยไปโรงเรียนกันนะ”

ฮีโระหยอกฉันเล่น เขาหาว่าตอนนี้หน้าฉันเหมือนเด็กประถมที่มีตาชั้นเดียวก็ดูน่ารักไปอีกแบบ (แต่ฉันส่องกระจกดูแล้วไม่เห็นว่าจะน่ารักตรงไหนเลย)

“คนอะไร ขึ้แยได้ทุกวัน ดูสินี่ร้องไห้มาเป็นอาทิตย์แล้วนะ เลิกร้องได้แล้วน่า ร้องจนน้ำหมดตัวแล้วเนี่ย”

ฮีโระยังคงพูดถึงเรื่องที่ฉันร้องไห้ แล้วเขาก็ยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน และฉันก็รับมันไว้ เป็นแบบนี้มาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วสินะ

“ก็บอกแล้วไงเล่าว่าไม่ได้ร้องๆ”

“ดูสิ หน้าแบบนี้แล้วยังบอกว่าไม่ได้ร้องอีกนะ คนบ้าเท่านั้นแหละที่จะเชื่อ”

นอกจากฉันจะโดนฮีโระแซวทุกๆวันแล้ว ฉันก็มาเผชิญหน้ากับพวกจับผิดที่โรงเรียนอีก พอพวกเขาเห็นสภาพของฉันก็พากันเล่าต่างๆนาๆว่าฉันคงก็โดนรุ่นพี่ทิ้งและไม่สนใจแล้ว แต่ก็น่าแปลกที่ผ่านมาฉันทนกับเรื่องพวกนี้ได้ยังไง ฉันพยายามที่จะไม่สนใจและเดินเข้าโรงเรียนไป รุ่นพี่อยู่ที่หน้าโรงเรียนเหมือนทุกครั้ง ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่กล้าที่จะมองหน้ารุ่นพี่อีก ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับฮีโระที่เดินตามหลังมา กลุ่มแชวอนยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก พวกเธอกวักมือเรียกฉันให้ไปหา

“ยัยหน้าจืดนั่นน่ะ ตามฉันมา”

แชวอนพูดขึ้นพลางหันหลังแล้วเดินเข้าห้องๆหนึ่งไป คงเพราะเรื่องของรุ่นพี่วนเวียนอยู่ในหัวฉันครั้งแล้วครั้งเล่า และครั้งนี้ก็เจอแชวอนเข้าพอดี ถ้าฉันสามารถดูแลตัวเองได้รุ่นพี่ก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้ ฉันจึงตัดสินใจเดินตามพวกเธอเข้าห้องไป เนื่องจากเป็นตอนเช้ามันจึงดูไม่น่ากลัวเท่ากับตอนเย็นที่ฉันเจอมา เพื่อนของแชวอนเดินไปปิดประตูและล็อคกลอนไว้ ตอนนี้ในห้องมีเพียงฉัน และพวกของแชวอนอีกสามคน

“เป็นไง ดูน่ากลัวใช่ไหมล่ะ”

“แล้วไงเหรอ พวกเธอมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมาเถอะ”

ตอนนี้ฉันไม่สนใจว่าพวกเธอจะบ่นอะไร แต่ฉันจะพยายามเป็นผู้ฟังที่ดีและฟังเธอบ่นจนกว่าจะพอใจก็แล้วกันนะ

“ดูจากสภาพเธอตอนนี้แล้ว ดูเหมือนคงจะถูกรุ่นพี่ทิ้งจริงๆซะแล้วใช่ไหมเนี่ย เหอะ ตื่นจากความฝันได้สักทีนะแม่ซิลเดอเรลล่า น่าสงสารจริงๆ”

ฉันนั่งฟังเธอพูดไปเงียบๆและพยายามจะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเธอ

“ถึงพวกฉันจะรู้สึกพอใจที่เห็นเธอในสภาพนี้ แต่เธอรู้ไหมว่าเพราะเธอ... พวกฉันถึงได้กลายเป็นพวกไม่ดีในสายตาคนอื่น”

“ทั้งๆที่พวกฉันไม่เคยเข้าไปยุ่งหรือทำร้ายเธอแม้แต่ครั้งเดียว พวกฉันเตือนเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ระวังตัวให้ดี แต่สุดท้ายพวกฉันก็ต้องมาโดนทุกนินทาว่าเป็นคนทำ เธอคิดว่ามันยุติธรรมแล้วเหรอ ห๊ะ”

ทั้งแชวอนและเพื่อนๆของเธอพากับรุมบ่นให้ฉันฟัง แต่เสียงของเธอมันค่อนข้างจะดังขึ้นไปหน่อยนะ แม้ว่าฉันจะรู้ดีว่าพวกเธอไม่ได้ทำแต่ฉันก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้จริงๆ ตอนนี้ฉันเองก็ทำได้แต่แอบหวังว่ารุ่นพี่จะรู้ว่าฉันดูแลตัวเองได้และพวกแชวอนเองก็ไม่ใช่คนที่ทำร้ายฉันเช่นกัน

“แต่ก็ช่างเถอะนะ เรื่องที่ฉันเรียกเธอมาพูดจริงๆเป็นเรื่องระหว่างเธอกับรุ่นพี่มากกว่า เธอก็คงพอจะรู้นะว่าฉันไม่ชอบเธอ และถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะบอกว่าฉันเกลียดยัยหน้าจืดอย่างเธอมากกว่า แต่ว่า...”

แชวอนยื่นหน้าของเธอมาใกล้ฉัน มองดูดีๆเธอจัดว่าเป็นคนที่สวยและผิวดีคนหนึ่งเลยทีเดียว

“ถ้าเธอชอบรุ่นพี่จริงๆละก็ เธอต้องทำให้รุ่นพี่กลับมาเป็นรุ่นพี่คนเดิมให้ได้ เพราะฉันเบื่อหน่ายเต็มทีที่รุ่นพี่ของฉันต้องทำหน้าตายเหมือนคนไม่มีความรู้สึกแบบนี้”

“แต่เธอไม่ชอบที่ฉันอยู่ใกล้รุ่นพี่ไม่ใช่เหรอ”

น่าแปลก ตลอดมาพวกเธอเอาแต่บอกให้ฉันอยู่ห่างๆจากรุ่นพี่ แต่ทำไมครั้งนี้เธอถึงเปลี่ยนใจได้นะ

“ถึงพวกฉันจะชอบรุ่นพี่มาก แต่พวกฉันก็ไม่ได้เป็นคนที่ชอบทำร้ายใครหรอกนะ บอกไว้เลยว่าพวกฉันแค่อยากเห็นรุ่นพี่มีความสุข ไม่ใช่เพราะอยากให้เธอมีความสุขหรอกนะจะบอกให้”

แชวอนพูดออกมาก่อนที่เธอจะหันหลังไป

“พวกเธอคงเป็นห่วงรุ่นพี่มากสินะ ฉันจะพยายาม”

ฉันเข้าใจความรู้สึกเหล่านั้นดีพอๆกับพวกเธอจริงๆ เพราะตลอดมาการทำได้แค่มองมันเป็นอะไรที่น่าอึดอัด แต่หากวันไหนที่เรามองเห็นเพียงรอยยิ้มที่สดใสของเขา แม้จะได้แค่มองก็มีความสุขแล้ว

“ไม่ใช่แค่พยายาม ถ้าเธอชอบรุ่นพี่จริง เธอต้องทำให้พวกฉันยอมรับให้ได้ว่าเธอสามารถทำให้รุ่นพี่มีความสุข แต่ถ้าหากแค่นี้เธอทำไม่ได้ก็ถอนตัวไปซะ ฉันไม่ได้อย่างเห็นหน้าซีดๆของเธอนานเท่าไหร่นักหรอก”

“ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะทำได้ไหม แต่ฉันก็จะพยายาม”

เพื่อนของแชวอนเปิดประตูออก “ถ้าเข้าใจก็ออกไปได้แล้ว อย่าลืมที่สัญญาไว้ล่ะ ไม่อย่างนั้นเธอได้มีปัญหาแน่”

ฉันลุกขึ้นและเดินออกมา ฉันหันกลับไปบอกพวกเธอก่อนออกจากห้องอีกครั้ง

“แต่ที่ฉันทำน่ะ ไม่ได้ทำเพราะพวกเธอบังคับหรอกนะ แต่ฉันนะทำเพราะอยากเห็นรุ่นพี่มีความสุขจริงๆต่างหาก”

“หนอย ยัยหน้าจืด เดี๋ยวนี้ปากดีนักนะ”

ฉันลุกเดินออกจากห้อง เงาของใครบางคนอยู่ข้างหลังประตู ฉันแน่ใจว่าเป็นเขา เพราะความสูงและรูปร่างแบบนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากรุ่นพี่

“ฉันเข้มแข็งพอที่จะดูแลตัวเองแล้วได้นะคะ” ^^

ฉันพูดและหันไปส่งยิ้มให้กับรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู เขาเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรออกมา ถ้าหากว่าที่พวกเราเป็นแบบนี้เกิดจากการที่ฉันดูแลตัวเองไม่ได้เลยพลอยทำให้รุ่นพี่ต้องทำแบบนี้ละก็ ฉันจะทำให้รุ่นพี่รู้ว่าฉันดูแลตัวเองได้และฉันก็อยากจะดูแลรุ่นพี่ให้ได้ด้วย

ฉันเดินกลับไปที่ห้องเรียนในขณะที่ฮีโระก็ยืนรออยู่ไม่ไกลนัก

“โอเคนะ”

“อื้ม อย่างน้อยๆฉันก็ได้เข้าใจพวกเธอมากขึ้น เธอก็ไม่ได้ต่างจากที่ฉันเคยเป็นหรอก”

เราเดินขึ้นไปห้องเรียน วันนี้มุนอาก็ยังดูซึมๆเล็กน้อย แต่ทั้งฉันและฮีโระก็พยายามที่จะพูดคุยกับเธอเยอะๆเพื่อที่จะให้เธอสบายใจขึ้น แม้รู้ว่าจะช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่นั่นก็ทำให้เธอยิ้มออกมาได้บ้าง ความรู้สึกผิดในใจของเธอ ฉันรับรู้มันได้และฉันก็ไม่ได้คิดติดใจหรือโกรธมุนอาแม้แต่น้อย ความจริงฉันอยากให้เธอกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมมากกว่า

“ขอโทษนะ ฉันรู้สึกผิดกับเธอจริงๆ ฉันทำผิดกับเธอไว้เยอะ แต่เธอก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร ฉันมันแย่จริงๆ ถ้าฉันไม่ได้ชดใช้ให้กับเธอ ฉันคงจะรู้สึกผิดไปตลอดแน่ๆ”

“ถ้าเธออยากให้ฉันมีความสุขจริงๆ ก็ลืมเรื่องพวกนี้ และกลับมาเป็นมุนอาคนเดิม แบบนั้นฉันถึงจะคิดว่าเธอได้ชดใช้แล้ว โอเคไหม ไหนยิ้มซิ”

ฉันพยายามปลอบมุนอา เพราะทั้งวันเธอเอาแต่พูดแบบนี้ซ้ำไปมา จนบางทีฉันก็รู้สึกสงสารเธอ ฉันไม่อยากให้เธอต้องมาจมอยู่กับความรู้สึกผิดต่อฉันไปตลอด

ตอนเย็นพอเลิกเรียนคาบสุดท้าย เธอก็รีบขอตัวกลับก่อน ทั้งๆที่ฮีโระบอกว่าจะไปส่งเธอขึ้นรถ แต่เธอก็ปฏิเสธและขอกลับคนเดียว

“มุนอา เธอคงไม่เป็นไรใช่ไหมฮีโระ”

“เราต้องให้เวลาเธอหน่อย บางทีมันก็ยากที่ลบความผิดที่เราเคยทำไว้ แม้ว่ามันจะได้รับการให้อภัยแล้วก็ตาม”

ฉันและฮีโระเดินไปที่โรงยิมด้วยกัน ตอนแรกฉันคิดเอาไว้ว่าฉันจะรอจนกว่ารุ่นพี่คนเดิมจะกลับมา แต่ตอนนี้ฉันทำใจและคิดใหม่แล้ว ฉันอยากฟังคำตอบของรุ่นพี่สักครั้ง แม้ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรฉันก็จะยอมรัมมัน

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมไม่รอแล้วนะ”

ฮีโระพูดขณะที่เดินมาส่งฉันที่หน้าโรงยิม

“อื้ม วันนั้นฮีโระคงเหนื่อยมากสินะ ที่ต้องมารอฉันด้วย แต่วันนี้ไม่ว่าผลลัพท์จะเป็นยังไงก็ตาม ฉันจะยอมรับมัน เพราะฉะนั้นฮีโระ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”

ฉันบอกกับฮีโระอย่างเข้มแข็ง แม้ในใจจะหวั่นกลัวเล็กน้อยว่าถ้าหากทุกอย่างต้องจบลงจริงๆ ฉันจะรับมันไหวหรือเปล่า แต่สิ่งที่ฉันควรจะทำตอนนี้คือ ทำให้รุ่นพี่กลับมาเป็นคนเดิมให้ได้ ถ้าหากการที่เราต้องเลิกเจอกันจะทำให้รอยยิ้มของรุ่นพี่กลับมาฉันก็จะทำ เพราะความสุขของฉันคือการได้เห็นรุ่นพี่มีความสุข

ฉันเดินเข้าไปในโรงยิมและคิดเอาไว้ว่ายังไงวันนี้ฉันก็จะทำให้ดีที่สุด รุ่นพี่ยังคงไม่เลิกซ้อมง่ายๆราวกับว่าไม่อยากเจอฉัน ฉันยังคงเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนี้ เพื่อรอเวลาที่ทุกคนจะเลิกและออกมาจากโรงยิม ตอนนี้ทุกคนเริ่มทยอยออกมากันแล้ว ฉันจึงค่อยๆแอบมองเข้าไปโรงยิมละหวังว่าเขาจะอยู่แถวๆนั้น

แต่แล้วภาพที่ฉันเห็นก็ทำให้ฉันถึงกับก้าวไม่ออก มีใครบางคนอยู่กับรุ่นพี่แล้ว และคนนั้นๆก็ไม่ใช่ใครคนอื่นแต่เป็น ซอลฟา

เธอกำลังยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆให้กับรุ่นพี่ เขารับมันไว้ และเธอก็เดินเข้าไปกอดแขนเขา ดูท่าทางแล้วพวกเขาน่าจะสนิทมาก จนฉันคิดไม่ทันว่าพวกเขาไปสนิทกันขนาดนี้ตอนไหน หรือทุกครั้งที่ฉันมาที่นี่และเจอกับเธอก็เพราะว่าเธอก็มารอรุ่นพี่เหมือนกัน ไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันเข้าใจได้เลย ฉันรีบหลบแล้วออกเดินออกมา ก่อนที่รุ่นพี่และซอลฟาจะเห็นฉัน ภาพที่ฉันเห็นนั้นทำให้ฉันแทบจะทรุดได้ทีเดียว พวกเขาดูเหมือนคนรักกันมากกว่าจะเป็นแค่คนรู้จัก แล้วคำพูดที่รุ่นพี่บอกกับฉันวันนั้นก็ย้อนกลับมาให้ฉันคิดอีกครั้ง “ขอโทษนะ แต่เราเลิกพบกันเถอะ” นี่คงเป็นคำตอบที่ฉันต้องยอมรับสินะ

“หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว”

เสียงใครคนหนึ่งเดินมาอยู่ข้างๆฉัน และเมื่อฉันกลับไปมองเขาก็รีบเอื้อมมือมากอดคอฉันไว้

“ก็บอกแล้วไงเล่าว่าอย่าร้องไห้ ผมไม่ชอบหรอกนะเวลาที่ฮารุเป็นแบบนี้น่ะ”

“ไม่ได้ร้อง ไม่ได้ร้อง ดูสิว่าฉันไม่ได้ร้องไห้สักนิดน่ะ”

ฉันหันหน้าไปมองฮีโระ ที่กำลังกอดคอฉันอยู่

“ไม่เชื่อหรอกน่า”

......................................................................................................................................................................................................................

สองอาทิตย์ผ่านไปอย่างช้าๆ ตอนนี้ที่โรงเรียนกำลังมีประเด็นร้อนมาใหม่ พวกเขาเพิ่งได้ข่าวสดๆร้อนๆว่ารุ่นพี่ชินกำลังคบอยู่กับสาวน้อยนักดนตรีของโรงเรียน ทุกคนต่างก็ชื่นชมว่าพวกเขาเหมาะสมกันดี คนหนึ่งก็นักกีฬา อีกคนก็นักดนตรี แถมหน้าตาดีทั้งคู่ แต่สำหรับฉันไม่รู้สึกทั้งยินดี หรือไม่ยินดีอะไรทั้งนั้น เพราะถึงยังไงฉันก็ต้องยอมรับให้ได้ว่า เรื่องระหว่างฉันกับรุ่นพี่มันจบลงแล้ว ไม่มีรอยยิ้มที่จะมอบให้กับฉัน ไม่มีคำพูดที่จะเอื้อนเอ่ยถึงกันต่อไป และฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปนั่งดูรุ่นพี่ซ้อมบาสที่โรงยิมอีกแล้ว เรากลับมาสู่จุดเดิมที่พวกเราเคยอยู่ เหมือนเช่นเคยที่เราไม่รู้จักกัน และมีเพียงฉันเท่านั้นที่แอบมองรุ่นพี่อยู่อย่างนี้ แม้ว่ามันจะดูเหมือนเจ็บปวดแต่ว่า... อย่างน้อยๆฉันก็ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของรุ่นพี่อีกครั้งแม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะไม่ใช่สำหรับฉันก็ตาม

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ระหว่างเธอกับรุ่นพี่น่ะ”

“ไม่รู้สินะ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่ต้องทำให้รุ่นพี่เป็นห่วงหรือหนักใจอีก”

“แต่ฉันทนเห็นไม่ได้จริงๆ เวลาที่รุ่นพี่น่ะอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ว่าจะไม่พูดแล้วเชียว”

มุนอาทำหน้าไม่สบอารมณ์ ที่จริงแล้วฉันก็พอจะเห็นเธอออกอาการว่าไม่ชอบซอลฟาอยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ซอลฟา ก็ไม่ใช่คนไม่ดีนี่นา เธอก็ดูน่ารักดี”

ฉันพูดเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ และก็อดอิจฉาเธอไม่ได้

“น่ารักเหรอ เธอไม่คิดว่ายัยเด็กผู้หญิงคนนั้นจะน่ารังเกียจบ้างเหรอ เห็นอยู่ชัดๆว่ามาแย่งของของคนอื่นไป หน้าไม่อาย คราวก่อนก็กับรุ่นพี่อินซาทีแล้วนะ ครั้งนี้ยังจะมาแย่งรุ่นพี่ไปจากเธออีก ยัยนั่นคิดจะปั่นหัวฉันกับเธอตั้งแต่แรกแล้ว”

มุนอาพูดพร้อมกับนั่งกัดนิ้ว ตาจ้องเขม็งไปซอลฟา

“หมายความว่ายังไงเหรอ ที่ว่าแย่งรุ่นพี่อินซาน่ะ”

ที่จริงๆมันก็นานมาแล้ว ที่ว่าเรื่องของรุ่นพี่อินซากับมุนอาจบลง แต่เพราะฉันไม่เคยรู้เลยว่าพวกเราแยกทางกันเพราะอะไร จึงยังคงไม่เข้าใจว่า เรื่องที่มุนอาพูดนั้นเกี่ยวกับซอลฟายังไงด้วย

“ก็เพราะยัยนั่นแหละ ฉันถึงได้ขอเลิกกับรุ่นพี่อินซาน่ะสิ ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะมารื้อฟื้นเรื่องพวกนี้หรอกนะ แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ คิดดูสิว่าวันที่ฉันกับรุ่นพี่อินซานัดกันไปเที่ยว พอไปถึงที่นัด ฉันก็เจอกับยัยซอลฟาเดินกระหนุงกระหนิง กอดแขนกับรุ่นพี่ แถมไม่พอนะ พวกเขาลงมาจากรถคันเดียวกันซะด้วย เชื่อเลย”

“เธอแน่ใจเหรอว่าเป็นซอลฟาน่ะ”

“แน่ซะยิ่งกว่าแน่ซะอีก เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงไม่ชอบขี้หน้ายัยนี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันละ แต่ก็แค่ไม่อยากพูดขึ้นมาเท่านั้นเอง จบก็คือจบ ฉันเองก็ไม่อยากจะยุ่งกับคนเจ้าชู้อย่างนายอินซาด้วย พูดแล้วอารมณ์เสียจริงๆเลย”

มุนอาทำหน้างอนๆราวกับว่า จริงๆแล้วเธอก็ยังคงคิดถึงเรื่องราวเก่าๆระหว่างเธอกับรุ่นพี่อินซาอยู่

“ดูเหมือนว่าพวกเราจะต้องอกหักเพราะคนๆเดียวยังไงยังงั้นเลยเน้าะ”

“เข้าไปรุมกันเลยดีมั้ย”

“ห๋า ใจเย็นๆก่อนมุนอา”

ฉันตบไหล่เธอเบาๆ

“ฉันล้อเล่นหรอกน่า”

และแล้วพวกเราก็ทำได้เพียงหัวเราะเบาๆกันสองคน แม้ว่ามันจะเจ็บปวด แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังโชคดีที่มีเพื่อนๆอยู่ด้วย พวกเราต่างก็ปลอบใจและดูแลซึ่งกันและกัน มันก็ไม่ได้มีอะไรที่เลวร้ายมากนี่นะ

................................................................................................................................................................................................................

รุ่งเช้าของอีกวัน ในขณะที่ฉันกับฮีโระกำลังเอาการบ้านไปส่งที่โต๊ะห้องพักครู ฉันก็บังเอิญเจอกับซอลฟาเข้า เธอยิ้มและเดินเข้ามาหาฉัน ที่จริงแล้วฉันไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้กับเธอเลย แต่ว่าฉันก็รู้สึกแปลกๆกับเธอไปแล้ว หลังจากที่ฉันได้รู้ว่าเธอก็ชอบรุ่นพี่เหมือนกัน

“สวัสดีค่ะรุ่นพี่ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละคะ”

“อ่อ เอ่อ สวัสดี”

ฉันพยายามหลบสายตา เพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดกับเธอว่ายังไงดี มีเรื่องหลายเรื่องที่ทำให้ฉันสับสน แต่กำลังคิดอยู่ว่าควรจะถามเธอออกไปตรงๆดีไหม

“พวกเธอดูเหมาะสมกันมากเลยนะ”

ฉันทำได้เพียงแค่พูดแบบนั้นออกไป ยังไงซะฉันก็เหมือนคนขี้อิจฉาสินะ

“ขอบคุณค่ะ ใครๆก็คิดกันแบบนั้น แต่ว่าฉันต้องขอโทษรุ่นพี่ด้วยนะคะที่ไม่ได้บอกก่อน เพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากให้รุ่นพี่ต้องเสียใจหรอกนะคะถึงได้ปิดเอาไว้ แต่ว่า... ฉันอยากบอกรุ่นพี่เอาไว้อย่างหนึ่งนะคะว่า... ฉันไม่ได้เป็นคนแย่งพี่ชินไปจากรุ่นพี่ เพราะพี่ชินเป็นของฉันตั้งแต่แรกแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าได้เข้าใจฉันผิดไปนะคะ”

“พี่ชินเป็นของฉันตั้งแต่แรก” อย่างนั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกันนะ เวลาที่เธอพูด ฉันแยกแทบไม่ออกว่าเธอจริงใจมากแค่ไหน เพราะหน้าตาที่ดูใสซื่อและไม่มีพิษภัยของเธอทำให้ฉันคาดเดาอะไรไม่ได้เลย

“ก็ดีนะ พวกเราจะรอดูต่อไปว่าเธอมีจะความสุขได้นานแค่ไหนกัน เมื่อเขาเป็นของเธอตั้งแต่แรกก็น่าจะรักษาเขาไว้ดีๆสิ ไม่ใช่ปล่อยให้เขาไปหาคนอื่น”

ฮีโระพูดออกมา พร้อมกับดึงแขนฉันให้เดินออกมา ฉันเห็นซอลฟาที่พยายามปั้นหน้าให้ยิ้ม แต่ที่จริงแล้วตอนนี้หน้าของเธอเริ่มจะบูดเบี้ยวและดูโมโหที่ฮีโระพูดแบบนั้นมากกว่า

“ฉันเองก็จะรอดูเหมือนกันค่ะ ว่ารุ่นพี่ฮีโระจะยอมทนทุกข์แบบนี้ไปนานได้อีกแค่ไหนกัน”

ซอลฟาพูดพร้อมกับแสยะยิ้มให้กับฮีโระ ฉันขอเปลี่ยนคำพูดที่เคยว่าบอกเธอน่ารักตอนนี้เลย เพราะคนที่ฉันเจอตอนนี้ ดูไม่เป็นมิตรและไม่น่าไว้ใจอีกต่อไปแล้ว

“ทำไมเขาถึงบอกว่าเธอมีความทุกข์ล่ะ”

ฉันหันไปถามฮีโระ ที่ตอนนี้กำลังแบกการบ้านเดินตรงไปยังห้องพักครู

“ก็แค่เรื่องไร้สาระน่ะ อย่าไปสนใจเลย”

เขาพูด ในขณะที่ฉันสัมผัสได้ถึงความเศร้าในสายตาของเขา พวกเราเดินมาถึงห้องพักครูและเอาการบ้านไปกองรวมกันที่โต๊ะ ขณะที่คนกลุ่มหนึ่งก็กำลังเดินผ่านหน้าห้องพักครูเหมือนกัน

“สุดท้ายก็ทำตามสัญญาไม่ได้สินะยัยหน้าจืด เธอโอเคป่ะเนี่ย ดูเหมือนคนจะเป็นลมอยู่ละ”

แชวอนพูดออกมาตอนกำลังจะเดินสวนกัน

“ฉันเหรอ ตอนนี้ก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว ว่าแต่... พวกเธอเป็นห่วงฉันเหรอ”

ฉันยิ้มให้กลุ่มแชวอน แม้ว่าเธอจะดูเหมือนเกลียดฉัน แต่ฉันว่าเธอน่าคบกว่าคนบางคนมาก

“ฮะๆ พวกฉันเนี่ยนะเป็นห่วงเธอ พวกเราก็แค่กลัวว่าเธอจะรับไม่ได้นะสิ ยืนให้ไหวก่อนเถอะยัยหน้าจืด”

“ก็เพราะสภาพเธอเป็นแบบนี้น่ะสิ เลยสวยสู้ยัยนักดนตรีคุณหนูนั่นไม่ได้น่ะ”

“หัดดูแลตัวเองซะบ้างสิ ถ้าไม่มีเธอพวกเราก็คงจะเหงาปากแย่ น่าเบื่อจะตาย”

ฉันอดยิ้มไม่ได้ เมื่อก่อนฉันเคยรู้สึกว่าพวกเธอเป็นคนน่ากลัวและดูอันตราย แต่ตอนนี้มันไม่เป็นแบบนั้นแล้ว

“ขอบใจนะ ยังไงฉันก็รู้สึกดีที่มีพวกเธออยู่น่ะ”

“ถ้าอยากขอบใจจริงๆ ก็เอารุ่นพี่กลับมาให้ได้สิ รอยยิ้มของเขาตอนนี้น่ะมันไม่ใช่ของจริงหรอก ถ้าเธอไม่ได้บื้อมากนักก็น่าจะดูออกนะ ไปกันเถอะ”

“หะ?”

ฉันแอบอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินแชวอนพูดออกมาแบบนั้น พวกเธอพูดเสร็จก็เดินจากไป ทิ้งไว้ให้ฉันกลับเอามาคิดหนัก รอยยิ้มที่ไม่ใช่ของจริง มันคืออะไรกันนะ ฉันและฮีโระมองตามหลังกลุ่มแชวอนที่เดินจากไป

“บางทีพวกเขาก็ความรู้สึกไวใช้ได้เลยนะ”

ฮีโระพูดออกมา ส่วนฉันเองก็ยังงงๆ ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกเหนื่อยๆและเหมือนจะไม่มีแรงอย่างที่แชวอนว่าจริงๆ ไม่อยากจะทำอะไรที่มันดูไกลเกินเอื้อมอีกแล้ว แม้ว่าฉันจะยังคงชอบรุ่นพี่อยู่ แต่ว่าฉันคงไม่มีอะไรที่จะทำให้รุ่นพี่กลับมาหาฉันได้หรอก และฉันเองก็คงจะตัดใจและเลิกคาดหวังแล้วล่ะ ได้มองรุ่นพี่ไกลๆแค่นี้ก็พอใจแล้ว

ฉันและฮีโระ เดินกลับเข้ามาในห้อง มุนอากำลังนั่งจ้องบางอย่างอยู่ที่ริมหน้าต่าง

“ทำอะไรอยู่เหรอ”

“อ๋อ ฉันว่ามันแปลกๆยังไงอยู่นะ ดูนั่นสิ”

มุนอาชี้ชั้นให้ฉันดู ที่ใต้ตนไม้รุ่นพี่กับซอลฟานั่งอยู่ข้างกัน ถัดจากรุ่นพี่ก็มีรุ่นพี่อินซาอยู่ด้วย ว่าแต่มันน่าแปลกตรงไหนนะ

“สามคนนั้นจะมานั่งด้วยกันได้ยังไง ในเมื่อยัยนั่นทิ้งรุ่นพี่อินซาและตอนนี้ก็กำลังคบกับรุ่นพี่ชิน มันจะเป็นไปได้เหรอที่พวกเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยน่ะ ยัยนั่นน่ะจิ้งจอกตัวแม่เลยนะนั่นน่ะ”

มุนอายังไงคงบ่นต่อไป แต่ก็ทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้เหมือนกัน มันก็น่าแปลกเหมือนอย่างที่มุนอาว่า ถ้าหากว่าซอลฟาเป็นคนที่เธอบอกว่าเคยคบกันรุ่นพี่อินซาจริงๆ ทำไมตอนนี้เธอถึงมานั่งอยู่ข้างๆกับรุ่นพี่ชินและรุ่นพี่อินซาได้ละ

ตอนเย็นขณะที่พวกเรากำลังทำเวรห้องอยู่นั้น มุนอาก็บอกว่าอยากจะขอตัวไปทำอะไรสักอย่าง ซึ่งพูดไม่ทันขาดคำเธอก็รีบวิ่งออกไปจากห้องและวิ่งลงไปบันไดลงไป ฉันและฮีโระแปลกใจมาก ดูเหมือนเธอจะรีบไปไหนสักแห่ง

“วิ่งเร็วชะมัด ดูนั่นสิฮารุ”

ฮีโระมองดูที่หน้าต่าง และเรียกให้ฉันไปดู มุนอากำลังรีบวิ่งจ้ำอ้าว ตามใครสักคนไป แต่มองจากด้านหลังแล้ว นั่นมันรุ่นพี่อินซานี่นา นี่เป็นการคุยกันครั้งแรกในรอบปีหลังจากที่พวกเขาเลิกกันหรือเปล่านะ ฉันและฮีโระยืนสงสัยในขณะที่แอบมองพวกเขาอยู่ที่ริมหน้าต่าง

“ที่จริงพวกเขาก็ดูเหมาะกันดีออกนี่นะ”

“ฮีโระแอบหึงหรือเปล่าเนี่ย”

“หึงเหรอ ผมว่ามุนอาน่ะ แค่ยังไม่รู้ใจตัวเองมากกว่า คนเราน่ะไม่สามารถเลิกรักใครสักคนได้ง่ายๆหรอก”

ฮีโระพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจ พวกเรายังไงคงจ้องมุนอาและรุ่นพี่อินซา พวกเขาเดินไปด้วยกันที่ไหนสักแห่งที่ลับตาพวกเราไปแล้ว

“ที่จริง แม้ว่าฉันจะเชียร์ให้ฮีโระชอบมุนอา แต่ว่าจริงๆแล้วมุนอาก็ดูเหมาะกับรุ่นพี่อินซามากกว่าจริงๆแหละ ขอโทษนะ”

“ขอโทษอะไรกัน นี่ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย ป่ะ ทำเวรๆ”

ฮีโระพูดพลางเอาไม้กวาดมาปัดที่ขาของฉัน พวกเราช่วยกันกวาดพื้น ถูกพื้นและเช็ดกระดานจนสะอาดเรียบร้อย หลังจากนั้นเกือบ 15 นาที มุนอาก็กลับมาพร้อมกับลมหายใจที่หอบแฮ่กๆ

“นี่ๆ พวกเธอ ฉัน... เฮ่อ ฉัน...”

“มีอะไรเหรอ ใจเย็นๆพักให้หายเหนื่อยแล้วค่อยพูดก็ได้”

ฉันพูดพลางเอากระดาษมาพัดให้เธอ

“คือ... รู้แล้วต้องเหยียบไว้เลยนะ ยัยนั่น ยัย... ยัยซอลฟา กับรุ่นพี่อินซา...”

“ซอลฟากับรุ่นพี่อินซา ทำไมเหรอ”

ฉันเริ่มชักจะอยากรู้สิ่งที่มุนอาอยากบอกเต็มที แต่ก่อนที่เธอจะทันพูดออกมา ก็กลายเป็นฮีโระเองที่พูดออกมาซะก่อน

“ซอลฟากับรุ่นพี่อินซาเป็นพี่น้องกัน ใช่มะ”

O.O “นี่นายรู้ได้ยังไง”

มุนอาทำท่าสงสัย ส่วนฉันเองก็ยังคงไม่เชื่อ พวกเขาพูดว่าอะไรกันนะ

“ใช่ ยัยเด็กซอลฟานั่นเป็นน้องของรุ่นพี่อินซา!!!”

มุนอาพูดอีกครั้ง และฉันได้ยินแน่ชัดแล้วว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน งั้นก็แสดงว่าพวกเขาไม่ใช่แฟนกันอย่างที่มุนอาบอกน่ะสิ

“ถ้าอย่างนั้นที่เธอเลิกกับรุ่นพี่อินซาต้องเลิกกัน มันก็ไม่มีเหตุผลน่ะสิ”

“ก็คงประมาณนั้น นี่ฉันคิดมากไปเองเหรอเนี่ย โฮ TOT แถมฉันเองก็ยังเป็นคนไปบอกรุ่นพี่ด้วยว่า คนเจ้าชู้อย่างรุ่นพี่น่ะฉันไม่อยากจะยุ่งด้วยหรอก เชิญไปมีคนใหม่ได้ตามสบายเลย แล้วหลังจากนั้นก็เหมือนอย่างที่เธอรู้ แม้ว่าเขาจะพยายามขอคุยด้วยและอธิบายอะไร ฉันก็ไม่ยอมฟังเลย นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย” =..=

มุนอาทำท่าเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น เธอรู้ความจริงทั้งหมดก็ตอนที่เธอรีบวิ่งไปถามรุ่นพี่ จึงได้คำตอบจากรุ่นพี่อินซากลับมาว่า “ยัยโง่ ก็ฉันพยายามจะบอกเธอตั้งกี่ครั้งแล้ว แต่เธอเคยคิดจะฟังบ้างไหม แล้วทีนี่เป็นไงล่ะ อย่าบอกว่าที่ห่างกันมาเป็นปีนี่คิดจะกลับมานะ อย่าได้หวังเลย”

“ที่จริงฉันก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วแหละนะ แต่ว่า...พอมารู้ความจริงแบบนี้ ฉันเองก็อยากกลับไปเหมือนกันนะ”

มุนอาก้มหน้าลงไปฟุบที่โต๊ะ ฉันกับฮีโระเองก็แปลกใจนะ แต่มุนอาน่าจะช๊อคมากกว่าฉันหลายเท่า แถมไม่พอเธอเองก็เป็นคนเข้าใจรุ่นพี่ผิดไปฝ่ายเดียวด้วย

“ชอบเขา ก็รีบกลับไปขอโทษเขาเถอะ อย่ามัววางฟอร์มอยู่เลย เวลาน่ะไม่คอยใครหรอกนะ รุ่นพี่อินซาเองก็ไม่เห็นจะคบใครเลยนี่”

“ฮีโระ”

ฮีโระพูดขึ้น ฉันว่าที่ฮีโระพูดก็มีส่วนถูกนะ เพราะที่ผ่านมาก็ไม่เห็นรุ่นพี่อินซาจะเคยคบใคร หลังจากที่เลิกกับมุนอาไปเขาก็เอาแต่เรียน เรียน กับเล่นบาสเท่านั้น หรือบางทีถ้าพวกเขาเป็นคู่กันจริงๆละก็ ฉันคิดว่ารุ่นพี่อินซาอาจจะรอมุนอาอยู่ก็ได้

“ขอโทษนะฮีโระ ที่ฉันต้องนอกใจนาย แต่ที่นายพูดมันก็ถูกแล้วล่ะ ฉันจะลองดู ฮึ่ม”

มุนอาทำท่าฮึดฮัด ในขณะที่ฮีโระเองหัวเราะออกมาเบาๆ เขาไม่เคยคิดน้อยใจที่มุนอาอยากกลับไปหารุ่นพี่อินซา และดูเขาจะมีความสุขมากกว่า แสดงว่าเขาก็ไม่ได้ชอบมุนอาตั้งแต่แรกอย่างนั้นเหรอ ฉันก็หลงเชียร์พวกเขาอยู่ตั้งนาน ยังไงฉันก็จะเป็นกำลังใจให้เธอนะมุนอา

The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ



The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ

>>> The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ <<<

................................................................................................................................................................................
นิยายรักหวานแหวว โดย : Pk.Sunfany
Facebook Fan : https://www.facebook.com/sunksong

The secret of memory : ตอนที่ 16 : ความเจ็บปวดที่... เนิ่นนาน

“คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ คูรูรุ คูรูรุ สวัสดีเช้าแสนสดใส ยิ้มรับวันใหม่กันนะคร๊าบ อ่า ถ้าฉันได้ยินเสียงนี...



ในตอนกลางวันของวันนั้น มุนอาขออยู่ตามลำพังสักพัก ฉันเข้าใจว่าเธอคงรู้สึกผิดอย่างมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น แม้ตัวฉันเองจะอธิบายให้เธอเข้าใจว่าฉันไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องเหล่านั้นก็ตาม ฉันเดินลงมาจากดาดฟ้าและกำลังจะไปที่โรงอาหาร ฮีโระตามหลังฉันมาอย่างช้าๆ แต่ที่ฉันทำกับเขาเมื่อเช้าก็ดูเหมือนจะแรงไปหน่อยนะ ฉันหยุดเดินและพูดกับเขา

“ขอโทษที่เมื่อเช้าฉันทำตัวแย่ๆกับฮีโระ ฉันแค่ไม่อยากจะได้ยินแบบนั้น”

ฮีโระเดินมาหยุดอยู่ข้างๆฉัน

“ไม่เป็นไร” ^^

เราเดินไปที่โรงอาหารด้วยกันเหมือนเคย ที่โรงอาหารรุ่นพี่และเพื่อนๆก็อยู่ที่นั่นด้วย ฉันยิ้มให้กับรุ่นพี่แต่เขากลับหลบสายตา ฉันกับฮีโระจึงไปยกถาดอาหารแล้วหาโต๊ะที่ว่างนั่งกัน

“ฉันว่า มีอะไรบางอย่างแปลกๆไปนะ ฮีโระรู้สึกไหม”

“เดี๋ยวทุกอย่างก็คงจะกลับมาสู่ปกติเองแหละ กินข้าวเถอะ”

ฮีโระทำเหมือนไม่สนใจที่ในสิ่งที่ฉันพูด เขาเอาแต่ตักข้าวเข้าปากไปเรื่อยๆเท่านั้น แต่ฉันเมื่อนึกถึงเรื่องรุ่นพี่ที่ตอนนี้อยู่ไม่ไกลจากฉัน ฉันก็รู้สึกว่ากินข้าวไม่ค่อยลงซะแล้ว

“หรือบางทีรุ่นพี่อาจจะเกลียดฉันจริงๆแล้วก็ได้นะ” ^^:

“เป็นไปไม่ได้หรอกน่า” ฮีโระหยุดกินข้าวแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

“นี่ผมต้องบอกฮารุจริงๆใช่ไหมเนี่ย”

ฮีโระทำหน้าคิดหนัก เหมือนเขามีบางอย่างจะบอกฉันแต่ก็บอกไม่ได้

“มีอะไรกันเหรอฮีโระ บอกฉันมาเถอะ ขืนเป็นแบบนี้ฉันคงกินข้าวไม่ลงแน่นอน”

ฉันวางช้อนลง และนั่งจ้องหน้ารอฟังคำตอบจากฮีโระ

“จริงๆแล้วรุ่นพี่เขา...ทำเพื่อฮารุนะ”

“แล้วทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ รุ่นพี่ไม่สนใจฉันแม้แต่น้อย ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่เรายังไม่เคยได้คุยกันฉันเข้าใจนะ แต่ตอนนี้ฉันรับไม่ได้หรอก”

“เขาคิดว่าทั้งหมดอาจจะเป็นฝีมือของ...แชวอนน่ะ เขาคิดว่าแชวอนทำร้ายฮารุเพราะเขา”

“หมายความว่ายังไง แชวอนเกี่ยวอะไรด้วย ฉันไม่เข้าใจ”

“แล้วฮารุจะทำยังไง จะเดินไปบอกรุ่นพี่ว่ามุนอาเป็นคนแกล้งทำเรื่องทั้งหมดเหรอ ผมรู้ว่าฮารุไม่อยากทำแบบนั้นหรอก ฮารุก็รู้ว่าเราอยู่ในสถานะที่พูดและทำอะไรไม่ได้ เชื่อผมเถอะ ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้สักพัก เดี๋ยวทุกอย่างก็จะดีเอง”

แล้วเราสองคนก็ทำได้แต่นั่งกินข้าวแบบเงียบๆ สายตาของฉันในตอนนี้มีแต่หน้าของรุ่นพี่และรุ่นพี่ แม้คนที่อยู่ตรงหน้าของฉันตอนนี้จะเปลี่ยนไปมาก แต่ฉันจะเชื่อเหมือนที่ฮีโระพูดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นเมื่อเวลามันผ่านไป เพราะ ณ ตอนนี้ฉันกับฮีโระเองก็ไม่สามารถที่จะบอกกับรุ่นพี่ได้ว่าที่จริงเป็นเพียงความกังวลของมุนอา ที่ทำลงไปโดยที่เธอไม่ได้คิดและเธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นด้วย

“อ่าว รุ่นพี่ชิน วันนี้ไม่ไปนั่งกินข้าวกับรุ่นพี่ฮีโระกับรุ่นพี่ฮารุเหรอคะ”

เสียงหวานๆของสาวน้อยนักดนตรีดังขึ้นไม่ไกล เธอหันมาพร้อมกับยิ้มให้ฉันก่อนที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับรุ่นพี่ พวกเขาพูดคุยกันเรื่องอะไรนะ เห็นแบบนี้ฉันก็รู้สึกอยากจะไปนั่งที่ตรงนั้นบ้าง แม้ว่าฉันพอจะรู้จักซอลฟาบ้าง แต่ฉันเองก็แอบไม่สบายใจเหมือนกันนะ ท่าทางพวกเขาจะสนิทกันซะด้วยสิ

หลังจากที่กินข้าวกลางวันเสร็จ ฉันแวะซื้อขนมปังกับนมไปให้มุนอาที่บนดาดฟ้า แล้วเราก็มาเข้าเรียนในช่วงบ่ายด้วยกัน ไม่มีใครรู้ในสิ่งที่เกิดนอกจากฉันและฮีโระ ซึ่งพวกเราเชื่อใจกันและกันว่าจะไม่มีทางบอกใคร ฉันกับมุนอากลับมานั่งที่ของตัวเองเหมือนเดิม

“ช่วงเช้า ครูวิชาภาษาไทยและวรรณคดีบอกว่ามีนักเรียนสามคนโดดเรียน ครูคิดว่าพวกเธอรู้ตัวนะ”

และแล้วฉันและมุนอาก็ถูกให้มายืนขาเดียวอยู่ที่หน้าห้อง และที่น่าแปลกใจคือมีฮีโระอีกคนที่โดดเรียน แต่วินาทีนี้ไม่มีใครต้องการรู้ว่าเขาไปไหนมา

“พอพวกเราต้องมายืนขาเดียวแบบนี้คิดถึงตอนที่เรารู้จักกันใหม่ๆเลยเน๊าะ วันที่พวกเราโดนลงโทษด้วยกันแบบนี้น่ะ”

“นั่นน่ะสินะ”

ฉันพูดขึ้นเมื่อมันทำให้นึกถึงวันที่ฉันและมุนอารู้จักกัน มันเป็นวันที่เปิดภาคเรียนใหม่ พวกเราต่างมาจากคนละที่และต่างคนก็ต่างต้องการเพื่อน ฉันและมุนอาเลยแอบคุยกันในห้อง และถูกอาจารย์จับได้ เราจึงถูกลงโทษด้วยกัน

“คิดแล้วก็น่าตลกดีเหมือนกันนะ ”

ฉันกับมุนอาพูดคุยกันแบบเบาๆโดยมีฮีโระยืนฟังอย่างเงียบๆ หลังจากที่ครบเวลาสิบห้านาทีแล้วอาจารย์ก็เรียกพวกเรากลับเข้าห้องเรียนเหมือนเดิม ก่อนที่จะเข้าห้องฉันแอบได้ยินฮีโระพูดกับมุนอา

“ขอโทษด้วยสำหรับเรื่องเมื่อเช้านี้”

“เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก มันเกิดขึ้นก็เพราะฉันเองนี่นา ทำหน้าแบบนี้ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ”

มุนอาพูดแซวฮีโระในขณะที่ตบไหล่เขาเบาๆ ฉันยิ้มออกมาได้เพราะคิดว่าอย่างน้อยๆความสัมพันธ์ของพวกเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ และฉันหวังว่าระหว่างฉันกับรุ่นพี่ก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้เช่นกัน

ตอนเย็นหลังเลิกเรียนฉันบอกกับฮีโระว่าอยากจะไปรอรุ่นพี่ซ้อมจนเสร็จ ฮีโระอยากอยู่เป็นเพื่อนฉันจนกว่ารุ่นพี่จะซ้อมเสร็จแต่ฉันบอกเขาว่าฉันอยู่คนเดียวได้ เขาจึงกลับบ้านก่อน

ตอนนี้ฉันกำลังมานั่งดูรุ่นพี่เล่นบาสอยู่ที่โรงยิมเพียงลำพัง ในใจก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่สบายใจและไม่อยากให้ความรู้สึกแบบนี้ต้องอยู่กับพวกเราไปนานๆ แต่จะบอกกับรุ่นพี่ยังไงว่าไม่ต้องกังวลกับเรื่องพวกนั้นแล้ว เพราะต่อจากนี้ไปจะมีแต่เรื่องดีๆเข้ามา และฉันกับมุนอาเองก็พูดคุยปรับความเข้าใจกันดีแล้วด้วย ในขณะที่คิดเพลินๆอยู่นั้น เธอคนเดิมที่แอบทำให้ฉันรู้สึกอิจฉาตอนกลางวันก็มา

“แอบมานั่งคนเดียวอีกแล้ว”

ซอลฟาวางกีต้าร์ลงและนั่งข้างๆฉัน

“ขอโทษเรื่องตอนกลางวันด้วยนะคะ แต่เพราะรู้สึกแปลกๆที่เห็นรุ่นพี่ไม่มากินข้าวด้วยกัน ฉันก็เลยอยากจะเข้าไปถาม ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ”

เธอยิ้มพลางขอโทษ ฉันก็กะว่าจะแอบโกรธเธอสักหน่อย แต่พอเห็นรอยยิ้มน่ารักๆนั้นเข้าก็กลับโกรธเธอไม่ลงเฉยเลย

“แล้วซอลฟาพอจะรู้ไหมว่าทำไมรุ่นพี่ถึงดูแปลกๆไป เขาดูเหมือนจะเกลียดฉันยังไงยังงั้นแหละ”

ฉันหันไปถามเธออย่างสนใจ บางทีอาจจะพอมีวิธีที่จะทำให้รุ่นพี่กลับมาคุยกับฉันได้เหมือนเดิมก็ได้

“อืม... นั่นสิคะ ตอนกลางวันที่ถามก็ไม่ยอมตอบอะไรเลย แต่ที่แน่ๆก็คงไม่ใช่เพราะว่าเกลียดรุ่นพี่ฮารุจริงๆหรอกค่ะ”

“ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นยังไงแหละ เฮ้อ”

ฉันถอนหายใจเบาๆ และมองไปยังสนามบาส รุ่นพี่ชินยังคงซ้อมอย่างหนัก ข้างๆกันนั้นมีร่นพี่อินซาอยู่ด้วย ช่วงนี้ฉันไม่ได้เจอเขาเลย ได้ข่าวว่าเขาต้องเรียนภาษาอย่างหนักเพราะจะไปเรียนต่อต่างประเทศ รุ่นพี่อินซามองขึ้นมาที่ที่ฉันกับซอลฟานั่ง สักพักสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป และรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังจะวิ่งมาหาฉันนะ

“เอ่อ รุ่นพี่คะ ฉันต้องไปซ้อมดนตรีแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะคะ”

ซอลฟารีบลุกออกไปเหมือนกับว่ากำลังหนีใครอย่างนั้นแหละ ฉันเองก็ทำได้แต่นั่ง งงๆ กับคนสองคนที่สลับกันไปมา

“ฮารุ เมื่อกี้นั่งอยู่กับใคร”

“อ๋อ เอ่อ ซอลฟาค่ะ รุ่นน้องที่เป็นนักดนตรีไงคะ รุ่นพี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ปะ เปล่า ก็แค่... ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยก็แล้วกันนะฮารุ”

“เอ๊ะ เอ่อ ค่ะ”

ฉันตอบไปแบบ งงๆ มีอะไรกันหรือเปล่านะ พอพูดจบรุ่นพี่อินซาก็วิ่งกลับไปซ้อมต่อ ทิ้งความงุนงงเอาไว้ให้ฉันได้กลับเอามาคิด

ฉันนั่งรอจนค่ำ ราวกับว่ารุ่นพี่จะไม่อยากเจอฉัน เขาจึงไม่ยอมเลิกซ้อมสักที แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังคงนั่งรอต่อไป จนในที่สุดพวกเขาก็เลิกซ้อม แล้วรุ่นพี่ก็เก็บของและกำลังจะเดินออกจากโรงยิม แม้จะเดินผ่านตรงที่ฉันนั่ง แต่รุ่นพี่ก็ยังคงทำเหมือนไม่เห็นฉัน และเดินออกไป

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว ฉันเดินตามหลังรุ่นพี่อย่างช้าๆ การที่ได้เดินตามรุ่นพี่อยู่ห่างๆแบบนี้ฉันก็รับรู้ได้ถึงหัวใจที่อบอุ่นของเขา

กึก~ รุ่นพี่หยุดเดินในขณะที่ฉันตามหลังเขา รุ่นพี่ไม่ได้หันหน้ามามองฉันแม้แต่น้อย ฉันได้ยินเพียงแต่เสียงที่บางเบาของรุ่นพี่เท่านั้น

“ขอโทษนะ แต่เราเลิกพบกันเถอะ ให้มันจบลงแบบนี้เถอะนะ”

ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าสิ่งที่รุ่นพี่กำลังทำอยู่ตอนนี้เพื่อให้ไม่ใครคิดจะแกล้งฉันอีก แต่...ที่รุ่นพี่พูด มันทำให้ฉันต้องสะอึก ฉันรู้สึกราวกับว่าคำพูดของรุ่นพี่จะเป็นเรื่องจริง ตอนนี้มีเพียงฉันที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ รุ่นพี่เดินจากไปพร้อมกับคำพูดที่บอกให้เราเลิกพบกัน ฉันหวังแค่ว่าเรื่องที่รุ่นพี่พูดจะไม่เป็นความจริง แต่ถึงจะคิดแบบนั้น ฉันก็รู้สึกเหนื่อยใจเหลือเกิน ฉัน... จะทำยังไงดี

“เธอดูน่ารักนะเวลาที่ไม่ร้องไห้น่ะ”

ฮีโระยืนอยู่ที่หน้าประตูทางออกโรงยิม เขาไม่ได้กลับบ้านหรอกเหรอ ทำไมเขาต้องมาอยู่ตรงนี้ในตอนที่ฉันกำลังเศร้าด้วย มันยิ่งทำให้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย”

ฮีโระเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ ทำไมน้ำตาฉันต้องมาไหลเอาตอนนี้ด้วยนะ

“ผมรู้ว่าเธอไม่ได้ร้องไห้ แต่ก็... รับไปสิ”

ฮีโระยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉันโดยที่ไม่ได้มองหน้าฉันแม้แต่น้อยเขาเพียงแค่หันหลังให้ฉัน ก็ถือว่าฉันไม่ได้ร้องไห้แล้วสินะ ฉันปล่อยความอึดอัดทั้งหมดพร้อมกับน้ำตาที่ฉันไม่อาจจะหยุดให้มันไหลได้เบื้องหลังของฮีโระที่ปลอบใจฉันด้วยความเงียบสงบที่โรงยิมแห่งนี้

ฉันเดินกลับบ้านด้วยตาที่บวมเป่ง ทั้งตอนเช้าและตอนเย็น ฉันคิดว่าวันนี้เป็นวันที่ฉันดูขี้แยที่สุดเท่าที่เคยเป็น ฮีโระที่เดินอยู่ข้างๆก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ฉันเดาว่าเขาอาจได้ยินที่รุ่นพี่พูด เราต่างคนต่างเดินจนมาถึงที่หน้าบ้านของฉัน

“เข้าบ้านแล้วพักผ่อนเถอะ”

“ขอบใจนะ ฉันสัญญาว่าวันพรุ่งนี้ฉันจะเข้มแข็งให้มาก”

ฉันเดินเข้าบ้าน หลังจากที่แม่เห็นฉันก็รีบซักถามว่าเกิดอะไรขึ้นและใครทำอะไรให้ฉัน ฉันทำได้เพียงแค่ตอบแม่ไปว่าไม่เป็นไรและปิดประตู

“เจ้าเด็กน้อย วันนี้รุ่นพี่ดูเปลี่ยนไปมากเลยล่ะ เขาดูเหมือนไม่ใช่คนเดิม เธอบอกฉันได้ไหมว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง” ฉันกอดตุ๊กตาเจ้าเด็กน้อยไว้นานแสนนานจนเผลอหลับไป

“ติ๊ด ติ๊ด~~ ติ๊ด ติ๊ด~~” ครืด~~~~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มีข้อความส่งมาจากฮีโระเหมือนเช่นเคย ฉันเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดู นาฬิกาบอกเวลา 20.05 นาที

“Hero Massege: เปิดผ่านม่านออกสิ ผมมีอะไรจะให้ดู”

ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากที่นอน คงเพราะวันนี้เสียน้ำไปเยอะทำให้ตาของฉันลืมไม่ขึ้นสักเท่าไหร่ แต่ฉันก็ยังพยายามลุกมาเปิดผ่านม่านดู ทันทีที่ฉันเปิดผ่านม่านออก ฉันกับถือต้องตกใจ เพราะมีบางอย่างอยู่ข้างนอกหน้าต่าง มันคือ...

เหล่าลูกโป่งนับสิบๆลูกหลากหลายสีสันถูกมัดรวมกันไว้ที่นอกหน้าต่างห้องฉัน ลูกโป่งทุกใบมีรูปหน้ายิ้มอยู่ ฉันมองไปที่หน้าต่างห้องของฮีโระ เขาที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างก็กำลังมองมาที่ฉันเช่นกัน ฮีโระส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างใจดี

ติ๊ด ติ๊ด~~ และตามด้วยข้อความอีกหนึ่งฉบับ มันคือรูปภาพที่ตลกปนน่ารักของฮีโระที่ถ่ายคู่กับลูกโป่งเหล่านั้น และใต้รูปถ่ายก็มีข้อความแนบมาด้วย

“ไม่ว่ายังไง ผมก็เชื่อว่าทุกอย่างจะดีขึ้น มายิ้มให้กำลังใจตัวเองกันนะ”

ข้อความและรูปภาพที่ฉันได้รับจากฮีโระ ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้บ้าง ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องก้าวผ่านวันนี้ไปได้ ฉันเปิดกล้องจากโทรศัพท์ขึ้นมาและถ่ายรูปของฉันกับลูกโป่งหน้ายิ้มพวกนั้น แล้วกดส่งไปให้ฮีโระ

“ฉันยิ้มแล้วนะ เห็นรึยัง”

ฮีโระยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย เขามักจะเข้ามาในช่วงเวลาที่ฉันลำบากและไม่สบายใจเสมอ บางทีฉันก็คิดว่าเขาเปรียบเสมือนเทพบุตรอีกคนหนึ่งสำหรับฉัน คนที่เหมือนจะรู้ว่าฉันเศร้าในตอนไหนและก็มักจะโผล่มาตอนนั้นเสมอ ฉันค่อยๆดึงลูกโป่งที่ถูกถ่วงด้วยก้อนหินเข้ามาในห้องและปล่อยให้มันลอยติดอยู่บนเพดาน เพราะทุกครั้งที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปจะได้เจอแต่รอยยิ้ม ฉันเดินไปที่หน้าต่างอีกครั้ง ฮีโระยังคงอยู่ที่นั่น เขายังคงนั่งฟังหูฟังอยู่ริมหน้าต่าง ฉันโบกมือให้เขาก่อนที่จะปิดผ้าม่านลง

“ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ”

ตอนนี้ฉันเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาบ้างแล้ว แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยเข้าใจว่าระหว่างฉันกับรุ่นพี่เกิดอะไรขึ้น และสิ่งที่ฉันได้ยินมันเป็นความจริงไหมแต่ว่าฉันจะต้องเข้มแข็งและยอมรับกับมันให้ได้

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างไหนคือความจริงอย่างไหนคือเรื่องโกหก แต่ฉันก็เชื่อในตัวรุ่นพี่ว่าคงต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น และไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ฉันก็จะรอนะคะ รุ่นพี่”

ฉันหยิบเจ้าเด็กน้อยจากหัวเตียงมากอด ภาพของรุ่นพี่ที่เราไปเที่ยวด้วยกันผุดขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มที่สดใส บางครั้งก็ดีใจเหมือนเด็ก บางครั้งก็เป็นที่พึ่งที่อบอุ่น และบางครั้งก็ดูเย็นชาราวกับว่าเป็นคนละคน

“เวลาคงจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นจริงๆใช่ไหมนะ”

ฉันหยิบรูปถ่ายสติ๊กเกอร์ที่เราถ่ายด้วยกันขึ้นมาดู แม้ว่ามันจะดูตลกมากแต่มันก็เป็นรูปถ่ายใบแรกของเรา ในภาพที่รุ่นพี่และฉันยิ้มด้วยกันแบบนั้น ก็ดูเหมาะสมกันดีออกไม่ใช่เหรอ...

The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ



The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ

>>> The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ <<<

................................................................................................................................................................................
นิยายรักหวานแหวว โดย : Pk.Sunfany
Facebook Fan : https://www.facebook.com/sunksong

The secret of memory : ตอนที่ 15 : ความเชื่อใจ

ในตอนกลางวันของวันนั้น มุนอาขออยู่ตามลำพังสักพัก ฉันเข้าใจว่าเธอคงรู้สึกผิดอย่างมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น แม้ตัวฉันเองจะอธิบายให้เธอเข้าใจว่...

วันศุกร์ที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560


รุ่นพี่ส่งฉันกลับบ้านก่อนที่จะเย็นตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่

“ขอบคุณสำหรับตุ๊กตาและวันที่สนุกๆแบบนี้นะคะ ฉันจะดูแลเจ้าเด็กน้อยเป็นอย่างดีเลย”

ฉันกอดตุ๊กตาของรุ่นพี่ไว้แน่น

“อย่าลืมดูแลมันดีๆอย่างที่สัญญาไว้กับผม แล้วก็อย่าลืมดูแลตัวเองดีๆด้วย”

รุ่นพี่เอามือจับผมของฉันเบาๆ เขาดูเป็นผู้ใหญ่และใจดีกับฉันมากๆ ในอีกมุมหนึ่งเขาก็ดูเป็นเด็กน้อยที่สดใสด้วย ฉันพยักหน้ากับคำพูดของรุ่นพี่นิดๆ

“งั้นผมกลับก่อนนะ”

“กลับบ้านดีๆนะคะ”

รุ่นพี่เดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม เขาหันกลับมาโบกมือให้ฉันครั้งแล้วครั้งเล่า อาจจะเพราะฉันคิดไปเองหรือยังไงไม่รู้สินะตอนที่ลากับรุ่นพี่ ฉันรู้สึกเหมือนเราจะจากกันยังไงยังงั้น ฉันหวังว่าสิ่งที่ฉันคิดจะไม่เป็นความจริง แม้ว่าลึกๆในใจของฉันจะแอบใจหายอยู่ก็ตาม

“เขาจะไม่จากฉันไปไหนหรอกใช่ไหมเจ้าเด็กน้อย”

ฉันจับเจ้าเด็กน้อยชูขึ้นบนท้องฟ้าแล้วดึงกลับมากอดอีกครั้ง ตอนนี้เจ้าเด็กน้อยเปรียบเหมือนเป็นของล้ำค่าที่ฉันต้องรักษา เพราะนอกจากจะเป็นตัวแทนของรุ่นพี่แล้ว มันยังเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นของความรักของเราด้วย

.....................................................................................................................................................................................................................

รุ่งเช้าของวันจันทร์ ฉันตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นโดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ของฮีโระ

“อรุณสวัสดิ์เจ้าเด็กน้อย หวังว่าเธอคงจะชอบบ้านใหม่นะ วันนี้ฉันต้องไปเรียนแต่ฉันจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธอทุกๆเย็นเลยนะ”

ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวและรีบออกมารอฮีโระที่หน้าบ้าน หวังว่าจะให้เขาดีใจที่เห็นฉันสามารถตื่นเช้าได้ แต่ทว่าฉันยืนรอนานเท่าไหร่ฮีโระก็ไม่ออกมาสักที ฉันจึงลองเดินเข้าไปเรียกที่หน้าบ้าน แต่บ้านก็ล็อคกุญแจไว้ เขาตื่นเช้ากว่าที่ฉันคิดอีกเหรอเนี่ย ฉันจึงทำได้แต่เดินคอตกไปจนถึงโรงเรียน

ที่หน้าโรงเรียนตอนนี้ยังไม่ค่อยมีคนมา แต่รุ่นพี่ก็คงมายื่นรอทักทายน้องๆอยู่ที่หน้าโรงเรียนเป็นปกติ

“เอ่อ สวัสดีค่ะ รุ่นพี่” ^^

ฉันทักทายรุ่นพี่พร้อมกับยิ้มให้ แต่ว่า... กลับมีบางอย่างที่ผิดปกติและดูแปลกไปจากเดิม รุ่นพี่ไม่ได้สบตาและไม่ได้แม้แต่จะหันมามองฉันบ้างเลย เขากลับมาเมินเฉย เหมือนก่อนหน้าที่เราจะได้คุย มีอะไรเกิดขึ้นกับรุ่นพี่หรือเปล่านะ เหล่าสายตาของพวกรุ่นพี่คณะกรรมการทำให้ฉันจำใจต้องเดินผ่านรุ่นพี่ไปอย่างทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาเดินเข้าโรงเรียนมาด้วยสีหน้าที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรดี ระหว่างทางที่เดินมา ฉันเพิ่งสังเกตุเห็นว่าที่พื้นถนนนั้นมีเศษกระดาษสีขาวมากมายตกอยู่ที่พื้น

“ฉันเกลียดเธอ”

กระดาษพร้อมข้อความ ค่อยๆปลิวลงจากบนตึก ทุกคนต่างหยุดอยู่กับที่และแปลกใจกับข้อความนั้น

“นี่มันอะไรกันเนี่ย ข้อความพวกเนี้ย”

“บ้าไปแล้วแน่ๆ ใครเป็นคนทำกันนะ ไร้สาระจริงๆเลย”

แม้ว่าจะเป็นเพียงข้อความสั้นๆ แต่ก็ทำให้ฉันเก็บมาคิดหนัก นี่จะหมายถึงฉันหรือเปล่านะ หรือว่าฉันแค่คิดไปเอง แต่การจะทำใบปลิวเป็นร้อยๆแผ่นได้แบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ แสดงว่าคนนั้นคงจะเกลียดคนนั้นมากแน่ๆ ฉันเก็บกระดาษแผ่นหนึ่งพับใส่ในกระเป๋าแล้วเดินเข้าห้องเรียน ตอนนี้ไม่มีอะไรให้น่าตกใจเท่าเรื่องของรุ่นพี่อีกแล้ว หลังจากที่ฉันขึ้นไปถึงห้อง มุนอาก็กระโจนเข้าใส่ฉันและซักถามถึงเรื่องใบปลิวนั่น

“ฮารุ เห็นแผ่นใบปลิวพวกนั้นหรือยัง นี่มันคงไม่ได้ความถึงเธอหรอกใช่ไหม”

“เอ่อ ฉันก็ไม่แน่ใจ”

ฉันเอากระเป๋าวางที่โต๊ะตัวเองและเดินไปนั่งที่โต๊ะของฮีโระซึ่งอยู่ใกล้ริมหน้าต่าง ที่ตรงนี้ฉันสามารถมองเห็นรุ่นพี่ได้อย่างชัดเจน ฉันพิจารณาอย่างเต็มที่ว่าฉันไม่ได้ตาฝาดไป เท่าที่ฉันดูรุ่นพี่ก็ยังดูยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนทุกวัน แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่ามันแปลกๆไปนะ มันแปลกตรงที่ว่าเมื่อวานนี้เขายังยิ้มให้ฉัน แต่พอถึงอีกวันเขาก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว ฉันนึกถึงคำพูดของรุ่นพี่ที่พูดออกมาเมื่อวานอีกครั้ง “ขอโทษนะ ผมอาจจะเป็นพวกที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย วันพรุ่งนี้ผมอาจจะกลายเป็นอีกคนที่ฮารุไม่เคยรู้จักก็ได้” เขาพูดอะไรแปลกๆราวกับว่าในวันพรุ่งนี้พวกเราจะไม่เหมือนเดิมอีก ฉันนั่งคิดอยู่นาน ฉันต้องการคำตอบว่าเพราะอะไร แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

“เอ้า ทำไมมานั่งโต๊ะของฮีโระล่ะ ฮั่นแน่ ที่แท้ก็แอบมามองรุ่นพี่นี่เอง แล้วฮีโระล่ะไปไหน ไม่มาพร้อมกันเหรอ”

มุนอาเดินมาที่ริมหน้าต่างข้างๆฉันและถามถึงฮีโระ

“อ่อ ฉันคิดว่าเขาน่าจะมาถึงโรงเรียนก่อนฉันนะ มุนอามาโรงเรียนเช้ากว่าคนอื่นนี่นา ยังไม่เจอฮีโระเหรอ”

“ไม่นี่ ตอนฉันมายังไม่เจอใครนะ อ้าว นั่นไง มาแล้ว ฮีโระ”

มุนอารีบวิ่งไปหาฮีโระทันทีที่เจอเขา และซักถามเป็นการด่วนว่าเขาไปที่ไหนมา ฉันหันไปดูพักหนึ่งก็เห็นฮีโระยื่นบางอย่างให้กับเธอ

“นั่นมัน พวงกุญแจที่ฉันให้มุนอานี่ ทำไมไปอยู่กับฮีโระได้ล่ะ”

ฉันผละสายตาจากการมองรุ่นพี่เปลี่ยนมาสนใจพวกกุญแจของมุนอาแทน

“ผมเจอมันตรงทางเดินน่ะ อ่ะ”

“เอ่อ ขะ ขอบใจ ว่าแต่ฮีโระมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ เห็นฮารุบอกว่าฮีโระน่าจะมาก่อน แต่ตอนเช้าฉันไม่เห็นเจอใครเลย”

ทำไมวันนี้ทุกคนดูแปลกๆกันหมดเริ่มตั้งแต่รุ่นพี่ ตอนนี้มาจนถึงมุนอาที่พูดตะกุกตะกัก และฮีโระที่เช้านี้ไม่เห็นทักทายแบบสดใสเหมือนทุกทีแต่กลับเย็นชาซะยิ่งกว่าน้ำแข็งซะอีก ฉันยืนดูสองคนคุยกันโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแทรก

“ไม่รู้เหรอ ว่าผมก็มาพร้อมกับตอนที่ใครบางคนกำลังโปรยกระดาษพวกนั้นน่ะ”

“เอ่อ นายพูดอะไรของนายน่ะ ฮีโระ ฉะ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

จู่ๆสีหน้าของมุนอาก็ถอดสีและขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ว่าแต่พวกเขากำลังพูดถึงกระดาษอะไรกันเหรอ ทำไมตอนนี้ฉันถึงได้สับสนไปหมด

“นี่มัน...เรื่องอะไรกันเหรอ”

ฉันถามด้วยสีหนน้าที่งุงงและไม่เข้าใจ

“กระดาษที่ฮารุพับมันไว้ในกระเป๋าน่ะ ถ้าอยากรู้ถามมุนอาดูเองสิ”

“หมายความว่ายังไงเหรอ ฉันไม่เข้าใจ”

ทำไมฉันต้องไปถามมุนอาเกี่ยวกับกระดาษนั่นด้วย ฉันหยิบกระดาษที่ฉันเก็บเข้าไว้ในกระเป๋าออกมาดูอีกครั้ง มันเป็นกระดาษที่มีข้อความเขียนว่า “ฉันเกลียดเธอ” แล้วมันจะเกี่ยวกับเธอได้ยังไง

“เธอโกหก ไม่ใช่ข้อความที่มุนอาเป็นคนทำหรอก และฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้ด้วย”

ฉันโยนกระดาษแผ่นนั้นทิ้งต่อหน้าฮีโระ ฉันไม่อยากจะเชื่อและไม่มีวันเชื่อ ไม่ว่าฉันจะถูกใครทำอะไรหรือแกล้งฉันมากขนาดไหน ขอเพียงแค่ฉันยังมีเพื่อนอย่างมุนอา มีฮีโระ รุ่นพี่และพ่อกับแม่ที่เข้าใจฉัน ฉันก็ไม่อยากจะไปค้นหาตัวของคนทำเลยสักนิด

“บางครั้งความจริงก็เป็นเรื่องยากที่เราจะยอมรับ แต่ผมก็ไม่อยากให้เรื่องมันต้องยาวไปกว่านี้ มันไม่ใช่แค่ครั้งนี้ แต่ก่อนหน้านั้น...”

“พอซะทีเถอะฮีโระ อยากให้พวกฉันเข้าใจผิดกันยังงั้นเหรอ เธออยากให้มุนอาเกลียดฉันจริงๆนะเหรอ ฉันไม่อยากฟังฮีโระขอร้อง อย่าพูดอะไรอีกเลย”

ฉันเดินออกมาจากห้องทันที ไม่เคยคิดเลยว่าตลอดมาฮีโระจะสงสัยมุนอา ไม่อยากจะคิดว่าหลายๆครั้งที่เขามาโรงเรียนก่อนก็เพื่อจะมาจับผิดมุนอาอย่างนั้นเหรอ เขาทำแบบนี้ได้ยังไง มุนอาเป็นเพื่อนของฉันนะ และเราก็เป็นเพื่อนรักกันมานาน ฉันจะกล้าคิดว่าเธอเป็นคนทำได้ยังไง และถึงแม้มีเพียงเศษของความรู้สึกที่คิดว่าจะเป็น ฉันก็จะไม่สนใจมันหรอก เพราะยังไงฉันก็ยังอยากเป็นเพื่อนของเธอ ฉันเดินตามหามุนอาไปทั่วโรงเรียน เธอไปอยู่ที่ไหนกันนะ ในเวลาแบบนี้เธอต้องรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆเลยใช่ไหม มุนอา ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ฉันวิ่งไปจนทั่วแต่กลับไม่เจอเงาของเธอเลย หรือว่าจะเป็นที่นั่น...

ฉันวิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้า มุนอาอยู่ที่นั่นจริงๆ เธอกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ตรงนั้น

“อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”

มุนอาตะโกนออกมา เสียงของเธอเหมือนกับคนที่กำลังร้องไห้ มันทำให้ฉันอดเศร้าไปด้วยไม่ได้

“ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นเพื่อนของเธอ เธอก็จะไม่ยอมให้ฉันเข้าไปหาเธอเลยเหรอ”

มุนอาค่อยๆหันมาชำเลืองดูฉัน

“เพราะเธอ ฉันถึงได้...”

“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆที่ทำให้เธอต้องเหนื่อยขนาดนี้”

ฉันเดินเข้าไปกอดเธอจากด้านหลัง ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอชัดขึ้นและน้ำตาของฉันมันก็เริ่มทำงานโดยที่ไม่รู้ตัวเหมือนกัน

“ฉันเกลียดเธอ ฉันเกลียดเธอจริงๆ ไม่ว่าใครๆก็เอาแต่สนใจเธอเพียงแค่คนเดียว ทั้งรุ่นพี่ ทั้งฮีโระ เธอแย่งทุกอย่างไปจากฉัน เธอได้ทุกอย่างที่ฉันไม่เคยได้ และสำคัญฉันเกลียดเธอ เพราะเธอมีฮีโระอยู่ข้างๆแต่เธอก็กลับไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย ฉันเกลียดเธอจริงๆที่เห็นว่าเธอยังมีความสุขดี ฉันเกลียดเธอ”

มุนอาพูดทั้งน้ำตาในขณะที่ฉันยังคงกอดเธออยู่อย่างนั้น ในตอนนี้แม้ว่าฉันจะรู้ความจริงๆที่น่าตกใจว่าเป็นมุนอาเองที่แอบขุ่นเคืองกับฉัน แต่เมื่อได้ฟังเธอพูด ฉันเองก็มีส่วนผิดที่ทำให้เธอต้องรู้สึกโดดเดี่ยวด้วยเหมือนกัน ไม่ว่าเธอจะไม่ชอบใจหรือทำอะไรต่อมิอะไรที่ไม่ดีต่อฉัน ฉันก็คงจะโกรธเธอไม่ลง และฉันเองก็รู้สึกผิดต่อเธอจริงๆ

“ถึงเธอจะเกลียดฉัน แต่ฉันขออยู่เป็นเพื่อนที่เธอเกลียดไปจนกว่าเธอจะหายเกลียดฉันจะได้ไหม”

มุนอาไม่พูดเอาอะไร เธอเอาแต่กุมหน้าตัวเองร้องไห้และเสียงนั้นมันเศร้ามากๆ

“มุนอาเพื่อนของฉัน เธอมีแต่รอยยิ้มที่สดใสและกล้าหาญสำหรับฉันเสมอ ฉันชอบแววตาที่มุ่งมั่นของเธอนะ มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยทำได้ และขอโทษที่ฉันทำให้เธอรู้สึกแย่ ขอโทษจริงๆ”

มุนอาหันหน้ามาหาฉัน เธอคงโมโหมาก แต่แล้วเธอก็โผเข้ามากอดฉันก่อนที่จะร้องไห้โออย่างหนักออกมา

“ยัยคนบ้า ทั้งๆที่ฉันทำร้ายเธอ แต่เธอก็กลับมาขอโทษฉัน”

มุนอาตีที่หลังฉันเบาๆ ฉันรู้ว่าเธอคงรู้สึกแย่เอามากๆ

“ขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฮารุฉันขอโทษ”

ฉันโอบไหล่เธอเบาๆในขณะที่เธอเอาแต่ร้องไห้ออกมา ฉันคิดว่าเธอคงจะเป็นทุกข์กับเรื่องพวกนี้มากๆ

“ฉันก็ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเป็นทุกข์แบบนี้ ฉันขอโทษจริงๆ”

ข้างบนดาดฟ้าพระอาทิตย์ยามเช้ากำลังสาดแสงเกิดเป็นเงาของเราสองคนขึ้นเบื้องหลัง ฉันขอให้แสงแดดอ่อนๆนี้ช่วยปลอบใจให้พวกเราเข้มแข็งขึ้นด้วยเถอะ

และทั้งเช้าฉันกับมุนอาเราโดดเรียนกันทั้งคู่ ในขณะที่ทุกคนกำลังเรียนอยู่นั่น ดาดฟ้ากลายเป็นสถานที่ที่ทำให้ฉันและมุนอาได้ระลึกถึงความหลังต่างๆที่เราได้พบเจอมาด้วยกัน มุนอาขอโทษฉันในทุกๆเรื่องที่เธอทำ ทั้งเรื่องนมที่เธอเป็นราดมันบนโต๊ะ และเรื่องกระดาษที่โปรยในวันนี้ แต่ฉันก็บอกเธอแบบขำๆไปว่านั่นทำให้ชีวิตของฉันมีสีสันมากขึ้น ส่วนเรื่องที่ฉันถูกขังนั้นมันยากที่พวกเราจะเอ่ยขึ้นมาได้และฉันเองก็ไม่อยากจะพูดถึงมันอีก ฉันจึงไม่ได้ถามถึงเหตุผลว่าทำไมเธอถึงได้ทำแบบนั้น แต่หลังจากเรื่องราวต่างๆได้ผ่านไป เราสามารถเปิดใจพูดคุยเรื่องต่างๆกันได้มากขึ้น ฉันเล่าให้เธอฟังถึงเรื่องที่ได้ไปเที่ยวกับรุ่นพี่ รวมถึงเรื่องระหว่างฉันกับรุ่นพี่ที่มีบางอย่างที่แปลกไปในวันนี้ให้เธอฟังด้วย

“บางทีฉันเองก็อาจจะได้รับการโทษ เหมือนที่มุนอาว่าก็ได้ เพราะฉันเป็นแค่คนที่ได้รับแต่ไม่เคยได้สนใจคอนรอบข้างเลย เพราะฉันปล่อยให้เธอต้องรู้สึกโดดเดี่ยว และไม่ค่อยได้สนใจฮีโระเท่าไหร่ด้วย”

“เธอ หมายความว่ายังไง รุ่นพี่กลับมาเฉยชากับเธออีกแล้วเหรอ”

“อื้ม ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ทั้งๆที่เมื่อวานก็ยังดีอยู่แท้”

“สาบานได้ แม้ว่าฉันจะบอกว่าเกลียดเธอ แต่ฉันไม่เคยอยากให้เธอกับรุ่นพี่ต้องมาเป็นแบบนี้นะ”

“มันไม่ใช่ความผิดของมุนอาหรอก”

มุนอานั่งฟังอย่างรู้สึกผิด เธอไม่คิดว่าในวันที่เธอได้ทำเรื่องที่เลวร้ายลงไป จะเป็นการตอกย้ำให้ฉันยิ่งรู้สึกแย่ แต่ฉันก็ปฏิเสธและบอกเธอไปว่าฉันไม่ได้คิดว่าเป็นความผิดเธอจริงๆ และเธอยังเปิดใจถึงเรื่องฮีโระว่าเธอชอบเขามาก แต่ความจริงที่เธอรู้คือ เขาคิดกับเธอแค่เพื่อนเพราะเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ตอนนี้เธอก็ยังตัดใจจากเขาไม่ได้ เธอจึงอยากชอบเขาไปอย่างนี้เรื่อยๆจนกว่าความรู้สึกเหล่านี้จะค่อยๆจืดจางไป

“พวกเราจะยังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้ใช่ไหม”

มุนอาเอ่ยถามขึ้น ฉันสัมผัสได้ถึงความกังวลในน้ำเสียงของเธอ

“ไม่เหมือนเดิมหรอก... เพราะพวกเราจะสนิทกันมากขึ้น และเราจะรักกันมากกว่าเดิมต่างหาก” ^^




The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ



The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ


>>> The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ <<<

................................................................................................................................................................................
นิยายรักหวานแหวว โดย : Pk.Sunfany
Facebook Fan : https://www.facebook.com/sunksong

The secret of memory : ตอนที่ 14 : คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก

รุ่นพี่ส่งฉันกลับบ้านก่อนที่จะเย็นตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ “ขอบคุณสำหรับตุ๊กตาและวันที่สนุกๆแบบนี้นะคะ ฉันจะดูแลเจ้าเด็กน้อยเป็นอย่างดี...



하루 종일 연락했는데
 ฮา รุ จง งิล ยอน รัก แคท นึน เด
1이 없어지지 않은 상태
 อิี รี ออบ ซอ ชี จี อา นึน ซัง แท
이제서야 봤대
 อี เจ ซอ ยา พวัท แด
일이 너무 많대
 อี รี นอ มู มัน แท
믿으면 안돼
 มี ดือ มยอน อัน ดแว

เนื้อเพลง Bye Babe - 10cm & Chen (EXO)

하루 종일 연락했는데  ฮา รุ จง งิล ยอน รัก แคท นึน เด 1이 없어지지 않은 상태  อิี รี ออบ ซอ ชี จี อา นึน ซัง แท 이제서야 봤대  อี เจ ซอ ยา พวัท แด 일이 너무 많...

벌써 몇 달 짼가
 พอล ซอ มยอท ดัล แจน กา
너 만난다는 그 사람 얘길 들었어
 นอ มัน นัน ดา นึน คือ ซา รัม แย กิล ดือ รอ ซอ
아마 뭔 일이 있었나 저쨌나
 อา มา มวอน อี รี อี ซอท นา  อา...ชอ แจท นา
떠들어대던 심보가
  ตอ ดือ เร แด ดอน ชิม โบ กา
이젠 여기까지 발동해서 널
 อี เจน ยอ กี กา จี พัล ดง แฮ ซอ นอล
떠올리게 됐나봐
  ตอ อล รี เก ทแวท นา บวา

เนื้อเพลง 겨울을 걷는다 : Yoon ddan ddan (윤딴딴)

벌써 몇 달 짼가  พอล ซอ มยอท ดัล แจน กา 너 만난다는 그 사람 얘길 들었어  นอ มัน นัน ดา นึน คือ ซา รัม แย กิล ดือ รอ ซอ 아마 뭔 일이 있었나 저쨌나  อา มา มวอน อี ...

วันพฤหัสบดีที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560


바보같이 아쉬움 많은 노래가
 พา โบ กา ชี อา ชวี อุม มา นึน โน แร กา
하늘에 닿기를
 ฮา นือ แร ดัด คี รึล
눈물 속에 밤새운 내 기도가
 นุน มุล โซ เก บัม แซ อุน แน คี โด กา
마음에 닿기를
 มา อือ แม ดัด คี รึล

어렸어 내가 이럴 줄은 몰랐어
 ออ รยอ ซอ แน กา อี รอล จู รึน มล รา ซอ
당연한 거라 그땐 생각했었어
 ทัง ยอน ฮัน กอ รา คือ แตน แซง กัก แค ซอ ซอ
내게 남겨준 미소가
 แน เก นัม กยอ จุน มี โซ กา

เนื้อเพลง Beautiful : Wanna One

바보같이 아쉬움 많은 노래가  พา โบ กา ชี อา ชวี อุม มา นึน โน แร กา 하늘에 닿기를   ฮา นือ แร ดัด คี รึล 눈물 속에 밤새운 내 기도가  นุน มุล โซ เก บัม แซ อุน แน...



Uhm yeah yah

Oh gosh 난리야 Oh gosh
 Oh gosh นัน รี ยา Oh gosh
맞아 난 좀 기분파
 มา จา นัน จม คี บุน พา
헤 금방 또 사랑에 빠져
 เฮ คึม บัง โต ซา รัง เง ปา จยอ

Yeah yeah yeah yeah

새것만 좋아해요 반짝거리죠
 แซ กอท มัน โช อา แฮ โย พัน จัก กอ รี จโย
다들 그렇잖아요 맞죠
 ทา ดึล คือ รอ ชา นา โย มัท จโย

Peek A Boo 설렐 때만 사랑이니까
Peek A Boo ซอล เรล แต มัน ซา รัง งี นี กา

La la la la la

내 친구 모두 소리쳐
 แน ชิน กู โม ดู โซ รี ชยอ
넌 정말 문제야
 นอน ชอง มัล มุน เจ ยา

I’m fine fine fine fine fine fine

Peek Peek A Peek A Boo
Peek Peek A Peek A Boo

흥이 난 여우 그런 나라구
 ฮึง งี นัน ยอ อู  คือ รอน นา รา กู

Peek Peek A Peek A Boo

I said 1 2 3
Play the game again

버튼을 눌러보자 쿵푸만큼 빨리
 พอ ทือ นึล นุล รอ โบ จา คุง พู มัน คึม ปัล รี
중간에 내 맘 변해도 놀라지 말기
 ชุม กา เน แน มัม บยอน แฮ โด นล รา จี มัล กี
혹시 끌리지 않니 그럼 Excuse me
 ฮก ชี กึล รี จี อัน นี คือ รอม Excuse me
자 전화해요 밤새 또 놀러 가요 함께
 ชา ชอน ฮวา แฮ โย บัม แซ โต นล รอ กา โย ฮัม เก

Restart a game

돌진해 롤링해 블랑카
 ทล ชี แน โรล ริง แฮ พึล รัง คา

오늘 저녁도 Let’s go
 โอ นึล ชอ นยอก โด Let’s go
놀이터는 붐비고
 โน รี ทอ นึน พุม บี โก
지루해질 틈조차 없죠
 ชี รุ แฮ จิล ทึม โจ ชา ออบ จโย

Yeah yeah yeah

빙글빙글 돌아요 다들 똑같죠
 พิง กึล บิง กึล โท รา โย ทา ดึล ตก กัท จโย
오 마침내 마주친 눈빛
 โอ มา ชิม แน มา จู ชิน นุน บิท

Peek A Boo

새로워요 사랑인가요
 แซ โร วอ โย ซา รัง อิน กา โย

La la la la la

내 친구 모두 소리쳐
 แน ชิน กู โม ดู โซ รี ชยอ
넌 정말 문제야
 นอน ชอง มัล มุน เจ ยา

I’m fine fine fine fine fine fine
Ma Boo Boo Boo
Peek A Boo Boo Boo Boo

Peek Peek A Peek A Boo
Peek Peek A Peek A Boo
Peek Peek A Peek A Boo

술래는 너로 정해졌어
 ซุล แร นึน นอ โร ชอง แฮ จยอ ซอ
재밌을 거야 끼워 줄게
 แช มี ซึล กอ ยา กี วอ จุล เก

Peek Peek A Peek A Boo

저 달이 정글짐에 걸릴
 ชอ ดา รี ชอง กึล ชี มี กอล ริล
시간까지 노는 거야
 ชี กัน กา จี โน นึน กอ ยา

Peek Peek A Peek A Boo

Peek A Boo 이상해 어라 넌 좀 달라
Peek A Boo อี ซัง แฮ ออ รา นอน จม ดัล รา
이런 게임 멈추고 너를 다시 보게 돼
 อี รอน เก อิม มอม ชู โก นอ รึล ทา ชี โพ เก ดแว
무섭지 않아 난 새로운 얘기가
 มู ซอบ จี อา นา นัน แซ โร อุน แย กี กา
펼쳐질 거라는 걸 방금 느꼈으니까
 พยอล ชยอ จิล กอ รา นึน กอล พัง กึม นือ กยอ ซือ นี กา

Peek Peek A Peek A Boo
Peek Peek A Peek A Boo

흥이 난 여우 그런 나라구
 ฮึง งี นัน ยอ อู  คือ รอน นา รา กู

Peek Peek A Peek A Boo

술래는 너로 정해졌어
 ซุล แร นึน นอ โร ชอง แฮ จยอ ซอ
재밌을 거야 끼워 줄게
 แช มี ซึล กอ ยา กี วอ จุล เก

Peek Peek A Peek A Boo

저 달이 정글짐에 걸릴
 ชอ ดัง รี ชอง กึล จี เม กอล ริล
시간까지 노는 거야
 ชี กัน กา นี โน นึน กอ ยา

Peek Peek A Peek A Boo

술래는 너로 정해졌어
 ซุล แร นึน นอ โร ชอง แฮ จยอ ซอ
재밌을 거야 네가 좋아
  แช มี ซึล กอ ยา กี วอ จุล เก

Peek Peek A Peek A Boo

저 달이 정글짐에
  ชอ ดัง รี ชอง กึล จี เม กอล ริล
걸릴 시간이지만 더 놀자
 คอล ริล ชี กา นี จี มัน ดอ นล จา

Peek Peek A Peek A Boo

Peek A Boo
Peek A Boo
Peek A Boo



เนื้อเพลง Peek-A-Boo : Red Velvet
Peek-A-Boo : Red Velvet Lyrics

เครดิต เนื้อเพลงไทย โดย : Pk.Sunfany
Facebook Fan : https://www.facebook.com/sunksong

เนื้อเพลง Peek-A-Boo - Red Velvet

Uhm yeah yah Oh gosh 난리야 Oh gosh  Oh gosh นัน รี ยา Oh gosh 맞아 난 좀 기분파  มา จา นัน จม คี บุน พา 헤 금방 또 사랑에 빠져  เฮ คึม บัง โต ซา รั...

알아먹게 Talk 해 다리 떨지 말고
 อา รา มอก เก Talk แค ดา รี ตอล จี มัล โก
왜 아무 말이나 해 그건 어디 말이니
 แว อา มู มา รี นา แฮ คือ กอน ออ ดี มา รี นี
어버버
ออ บอ บอ

Uh 어버버버버버 어버버
Uh  ออ บอ บอ บอ บอ บอ   ออ บอ บอ
떨리는 동공 더더더덜
 ตอล รี นึน ทง กง ดอ ดอ ดอ ดอล
머리 굴리는 소리 안 나게 좀 해봐
 มอ รี คุล รี นึน โซ รี อัน นา เก จม แฮ บวา
다 티가 나 기가 차
 ดา ที กา นา  คี กา ชา

เนื้อเพลง DDD (덜덜덜) : EXID

알아먹게 Talk 해 다리 떨지 말고  อา รา มอก เก Talk แค ดา รี ตอล จี มัล โก 왜 아무 말이나 해 그건 어디 말이니  แว อา มู มา รี นา แฮ คือ กอน ออ ดี มา รี นี 어버버...

설렌다 Me Likey Me Likey Likey
ซอล เรน ดา Me Likey Me Likey Likey

Likey Me Likey Likey Likey

두근두근두근 Heart Heart
 ดู กึน ดู กึน ดู กึน Heart Heart

Me Likey Me Likey Likey Likey
Me Likey Likey Likey

두근두근두근
 ดู กึน ดู กึน ดู กึน

เนื้อเพลง LIKEY : TWICE

설렌다 Me Likey Me Likey Likey ซอล เรน ดา Me Likey Me Likey Likey Likey Me Likey Likey Likey 두근두근두근 Heart Heart  ดู กึน ดู กึน ดู กึน...


눈부신 Moonlight
 นุน บู ชิน Moonlight
또 다른 밤의 시작
 โต ทา รึน พา เม ชี จัก
하얗게 잘 다려 입은 Y-Shirt
  ฮา ยัด เค ชัล ทา รยอ อี บึน Y-Shirt
쇼윈도에 비친 내 모습 맘에 들어
 ซโย วิน โด เอ พี ชิน แน โม ซึบ มา เม ดือ รอ
예감이 좋은 걸
 เย คา มี โช อึน กอล

Now Girl I’m dy-dy-dy-dying

เนื้อเพลง Black Suit : Super Junior

눈부신 Moonlight   นุน บู ชิน Moonlight 또 다른 밤의 시작  โต ทา รึน พา เม ชี จัก 하얗게 잘 다려 입은 Y-Shirt   ฮา ยัด เค ชัล ทา รยอ อี บึน Y-Shirt ...

ค้นหา เพลงเกาหลี

 

เนื้อเพลง เพลงเกาหลี KPOP ร้องง่าย อ่านสบายตา © 2015 - Designed by Templateism.com, Plugins By MyBloggerLab.com