รุ่นพี่ส่งฉันกลับบ้านก่อนที่จะเย็นตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่
“ขอบคุณสำหรับตุ๊กตาและวันที่สนุกๆแบบนี้นะคะ ฉันจะดูแลเจ้าเด็กน้อยเป็นอย่างดีเลย”
ฉันกอดตุ๊กตาของรุ่นพี่ไว้แน่น
“อย่าลืมดูแลมันดีๆอย่างที่สัญญาไว้กับผม แล้วก็อย่าลืมดูแลตัวเองดีๆด้วย”
รุ่นพี่เอามือจับผมของฉันเบาๆ เขาดูเป็นผู้ใหญ่และใจดีกับฉันมากๆ ในอีกมุมหนึ่งเขาก็ดูเป็นเด็กน้อยที่สดใสด้วย ฉันพยักหน้ากับคำพูดของรุ่นพี่นิดๆ
“งั้นผมกลับก่อนนะ”
“กลับบ้านดีๆนะคะ”
รุ่นพี่เดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม เขาหันกลับมาโบกมือให้ฉันครั้งแล้วครั้งเล่า อาจจะเพราะฉันคิดไปเองหรือยังไงไม่รู้สินะตอนที่ลากับรุ่นพี่ ฉันรู้สึกเหมือนเราจะจากกันยังไงยังงั้น ฉันหวังว่าสิ่งที่ฉันคิดจะไม่เป็นความจริง แม้ว่าลึกๆในใจของฉันจะแอบใจหายอยู่ก็ตาม
“เขาจะไม่จากฉันไปไหนหรอกใช่ไหมเจ้าเด็กน้อย”
ฉันจับเจ้าเด็กน้อยชูขึ้นบนท้องฟ้าแล้วดึงกลับมากอดอีกครั้ง ตอนนี้เจ้าเด็กน้อยเปรียบเหมือนเป็นของล้ำค่าที่ฉันต้องรักษา เพราะนอกจากจะเป็นตัวแทนของรุ่นพี่แล้ว มันยังเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นของความรักของเราด้วย
.....................................................................................................................................................................................................................
รุ่งเช้าของวันจันทร์ ฉันตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นโดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ของฮีโระ
“อรุณสวัสดิ์เจ้าเด็กน้อย หวังว่าเธอคงจะชอบบ้านใหม่นะ วันนี้ฉันต้องไปเรียนแต่ฉันจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธอทุกๆเย็นเลยนะ”
ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวและรีบออกมารอฮีโระที่หน้าบ้าน หวังว่าจะให้เขาดีใจที่เห็นฉันสามารถตื่นเช้าได้ แต่ทว่าฉันยืนรอนานเท่าไหร่ฮีโระก็ไม่ออกมาสักที ฉันจึงลองเดินเข้าไปเรียกที่หน้าบ้าน แต่บ้านก็ล็อคกุญแจไว้ เขาตื่นเช้ากว่าที่ฉันคิดอีกเหรอเนี่ย ฉันจึงทำได้แต่เดินคอตกไปจนถึงโรงเรียน
ที่หน้าโรงเรียนตอนนี้ยังไม่ค่อยมีคนมา แต่รุ่นพี่ก็คงมายื่นรอทักทายน้องๆอยู่ที่หน้าโรงเรียนเป็นปกติ
“เอ่อ สวัสดีค่ะ รุ่นพี่” ^^
ฉันทักทายรุ่นพี่พร้อมกับยิ้มให้ แต่ว่า... กลับมีบางอย่างที่ผิดปกติและดูแปลกไปจากเดิม รุ่นพี่ไม่ได้สบตาและไม่ได้แม้แต่จะหันมามองฉันบ้างเลย เขากลับมาเมินเฉย เหมือนก่อนหน้าที่เราจะได้คุย มีอะไรเกิดขึ้นกับรุ่นพี่หรือเปล่านะ เหล่าสายตาของพวกรุ่นพี่คณะกรรมการทำให้ฉันจำใจต้องเดินผ่านรุ่นพี่ไปอย่างทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาเดินเข้าโรงเรียนมาด้วยสีหน้าที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรดี ระหว่างทางที่เดินมา ฉันเพิ่งสังเกตุเห็นว่าที่พื้นถนนนั้นมีเศษกระดาษสีขาวมากมายตกอยู่ที่พื้น
“ฉันเกลียดเธอ”
กระดาษพร้อมข้อความ ค่อยๆปลิวลงจากบนตึก ทุกคนต่างหยุดอยู่กับที่และแปลกใจกับข้อความนั้น
“นี่มันอะไรกันเนี่ย ข้อความพวกเนี้ย”
“บ้าไปแล้วแน่ๆ ใครเป็นคนทำกันนะ ไร้สาระจริงๆเลย”
แม้ว่าจะเป็นเพียงข้อความสั้นๆ แต่ก็ทำให้ฉันเก็บมาคิดหนัก นี่จะหมายถึงฉันหรือเปล่านะ หรือว่าฉันแค่คิดไปเอง แต่การจะทำใบปลิวเป็นร้อยๆแผ่นได้แบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ แสดงว่าคนนั้นคงจะเกลียดคนนั้นมากแน่ๆ ฉันเก็บกระดาษแผ่นหนึ่งพับใส่ในกระเป๋าแล้วเดินเข้าห้องเรียน ตอนนี้ไม่มีอะไรให้น่าตกใจเท่าเรื่องของรุ่นพี่อีกแล้ว หลังจากที่ฉันขึ้นไปถึงห้อง มุนอาก็กระโจนเข้าใส่ฉันและซักถามถึงเรื่องใบปลิวนั่น
“ฮารุ เห็นแผ่นใบปลิวพวกนั้นหรือยัง นี่มันคงไม่ได้ความถึงเธอหรอกใช่ไหม”
“เอ่อ ฉันก็ไม่แน่ใจ”
ฉันเอากระเป๋าวางที่โต๊ะตัวเองและเดินไปนั่งที่โต๊ะของฮีโระซึ่งอยู่ใกล้ริมหน้าต่าง ที่ตรงนี้ฉันสามารถมองเห็นรุ่นพี่ได้อย่างชัดเจน ฉันพิจารณาอย่างเต็มที่ว่าฉันไม่ได้ตาฝาดไป เท่าที่ฉันดูรุ่นพี่ก็ยังดูยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนทุกวัน แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่ามันแปลกๆไปนะ มันแปลกตรงที่ว่าเมื่อวานนี้เขายังยิ้มให้ฉัน แต่พอถึงอีกวันเขาก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว ฉันนึกถึงคำพูดของรุ่นพี่ที่พูดออกมาเมื่อวานอีกครั้ง “ขอโทษนะ ผมอาจจะเป็นพวกที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย วันพรุ่งนี้ผมอาจจะกลายเป็นอีกคนที่ฮารุไม่เคยรู้จักก็ได้” เขาพูดอะไรแปลกๆราวกับว่าในวันพรุ่งนี้พวกเราจะไม่เหมือนเดิมอีก ฉันนั่งคิดอยู่นาน ฉันต้องการคำตอบว่าเพราะอะไร แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
“เอ้า ทำไมมานั่งโต๊ะของฮีโระล่ะ ฮั่นแน่ ที่แท้ก็แอบมามองรุ่นพี่นี่เอง แล้วฮีโระล่ะไปไหน ไม่มาพร้อมกันเหรอ”
มุนอาเดินมาที่ริมหน้าต่างข้างๆฉันและถามถึงฮีโระ
“อ่อ ฉันคิดว่าเขาน่าจะมาถึงโรงเรียนก่อนฉันนะ มุนอามาโรงเรียนเช้ากว่าคนอื่นนี่นา ยังไม่เจอฮีโระเหรอ”
“ไม่นี่ ตอนฉันมายังไม่เจอใครนะ อ้าว นั่นไง มาแล้ว ฮีโระ”
มุนอารีบวิ่งไปหาฮีโระทันทีที่เจอเขา และซักถามเป็นการด่วนว่าเขาไปที่ไหนมา ฉันหันไปดูพักหนึ่งก็เห็นฮีโระยื่นบางอย่างให้กับเธอ
“นั่นมัน พวงกุญแจที่ฉันให้มุนอานี่ ทำไมไปอยู่กับฮีโระได้ล่ะ”
ฉันผละสายตาจากการมองรุ่นพี่เปลี่ยนมาสนใจพวกกุญแจของมุนอาแทน
“ผมเจอมันตรงทางเดินน่ะ อ่ะ”
“เอ่อ ขะ ขอบใจ ว่าแต่ฮีโระมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ เห็นฮารุบอกว่าฮีโระน่าจะมาก่อน แต่ตอนเช้าฉันไม่เห็นเจอใครเลย”
ทำไมวันนี้ทุกคนดูแปลกๆกันหมดเริ่มตั้งแต่รุ่นพี่ ตอนนี้มาจนถึงมุนอาที่พูดตะกุกตะกัก และฮีโระที่เช้านี้ไม่เห็นทักทายแบบสดใสเหมือนทุกทีแต่กลับเย็นชาซะยิ่งกว่าน้ำแข็งซะอีก ฉันยืนดูสองคนคุยกันโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแทรก
“ไม่รู้เหรอ ว่าผมก็มาพร้อมกับตอนที่ใครบางคนกำลังโปรยกระดาษพวกนั้นน่ะ”
“เอ่อ นายพูดอะไรของนายน่ะ ฮีโระ ฉะ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
จู่ๆสีหน้าของมุนอาก็ถอดสีและขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ว่าแต่พวกเขากำลังพูดถึงกระดาษอะไรกันเหรอ ทำไมตอนนี้ฉันถึงได้สับสนไปหมด
“นี่มัน...เรื่องอะไรกันเหรอ”
ฉันถามด้วยสีหนน้าที่งุงงและไม่เข้าใจ
“กระดาษที่ฮารุพับมันไว้ในกระเป๋าน่ะ ถ้าอยากรู้ถามมุนอาดูเองสิ”
“หมายความว่ายังไงเหรอ ฉันไม่เข้าใจ”
ทำไมฉันต้องไปถามมุนอาเกี่ยวกับกระดาษนั่นด้วย ฉันหยิบกระดาษที่ฉันเก็บเข้าไว้ในกระเป๋าออกมาดูอีกครั้ง มันเป็นกระดาษที่มีข้อความเขียนว่า “ฉันเกลียดเธอ” แล้วมันจะเกี่ยวกับเธอได้ยังไง
“เธอโกหก ไม่ใช่ข้อความที่มุนอาเป็นคนทำหรอก และฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้ด้วย”
ฉันโยนกระดาษแผ่นนั้นทิ้งต่อหน้าฮีโระ ฉันไม่อยากจะเชื่อและไม่มีวันเชื่อ ไม่ว่าฉันจะถูกใครทำอะไรหรือแกล้งฉันมากขนาดไหน ขอเพียงแค่ฉันยังมีเพื่อนอย่างมุนอา มีฮีโระ รุ่นพี่และพ่อกับแม่ที่เข้าใจฉัน ฉันก็ไม่อยากจะไปค้นหาตัวของคนทำเลยสักนิด
“บางครั้งความจริงก็เป็นเรื่องยากที่เราจะยอมรับ แต่ผมก็ไม่อยากให้เรื่องมันต้องยาวไปกว่านี้ มันไม่ใช่แค่ครั้งนี้ แต่ก่อนหน้านั้น...”
“พอซะทีเถอะฮีโระ อยากให้พวกฉันเข้าใจผิดกันยังงั้นเหรอ เธออยากให้มุนอาเกลียดฉันจริงๆนะเหรอ ฉันไม่อยากฟังฮีโระขอร้อง อย่าพูดอะไรอีกเลย”
ฉันเดินออกมาจากห้องทันที ไม่เคยคิดเลยว่าตลอดมาฮีโระจะสงสัยมุนอา ไม่อยากจะคิดว่าหลายๆครั้งที่เขามาโรงเรียนก่อนก็เพื่อจะมาจับผิดมุนอาอย่างนั้นเหรอ เขาทำแบบนี้ได้ยังไง มุนอาเป็นเพื่อนของฉันนะ และเราก็เป็นเพื่อนรักกันมานาน ฉันจะกล้าคิดว่าเธอเป็นคนทำได้ยังไง และถึงแม้มีเพียงเศษของความรู้สึกที่คิดว่าจะเป็น ฉันก็จะไม่สนใจมันหรอก เพราะยังไงฉันก็ยังอยากเป็นเพื่อนของเธอ ฉันเดินตามหามุนอาไปทั่วโรงเรียน เธอไปอยู่ที่ไหนกันนะ ในเวลาแบบนี้เธอต้องรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆเลยใช่ไหม มุนอา ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ฉันวิ่งไปจนทั่วแต่กลับไม่เจอเงาของเธอเลย หรือว่าจะเป็นที่นั่น...
ฉันวิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้า มุนอาอยู่ที่นั่นจริงๆ เธอกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ตรงนั้น
“อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”
มุนอาตะโกนออกมา เสียงของเธอเหมือนกับคนที่กำลังร้องไห้ มันทำให้ฉันอดเศร้าไปด้วยไม่ได้
“ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นเพื่อนของเธอ เธอก็จะไม่ยอมให้ฉันเข้าไปหาเธอเลยเหรอ”
มุนอาค่อยๆหันมาชำเลืองดูฉัน
“เพราะเธอ ฉันถึงได้...”
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆที่ทำให้เธอต้องเหนื่อยขนาดนี้”
ฉันเดินเข้าไปกอดเธอจากด้านหลัง ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอชัดขึ้นและน้ำตาของฉันมันก็เริ่มทำงานโดยที่ไม่รู้ตัวเหมือนกัน
“ฉันเกลียดเธอ ฉันเกลียดเธอจริงๆ ไม่ว่าใครๆก็เอาแต่สนใจเธอเพียงแค่คนเดียว ทั้งรุ่นพี่ ทั้งฮีโระ เธอแย่งทุกอย่างไปจากฉัน เธอได้ทุกอย่างที่ฉันไม่เคยได้ และสำคัญฉันเกลียดเธอ เพราะเธอมีฮีโระอยู่ข้างๆแต่เธอก็กลับไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย ฉันเกลียดเธอจริงๆที่เห็นว่าเธอยังมีความสุขดี ฉันเกลียดเธอ”
มุนอาพูดทั้งน้ำตาในขณะที่ฉันยังคงกอดเธออยู่อย่างนั้น ในตอนนี้แม้ว่าฉันจะรู้ความจริงๆที่น่าตกใจว่าเป็นมุนอาเองที่แอบขุ่นเคืองกับฉัน แต่เมื่อได้ฟังเธอพูด ฉันเองก็มีส่วนผิดที่ทำให้เธอต้องรู้สึกโดดเดี่ยวด้วยเหมือนกัน ไม่ว่าเธอจะไม่ชอบใจหรือทำอะไรต่อมิอะไรที่ไม่ดีต่อฉัน ฉันก็คงจะโกรธเธอไม่ลง และฉันเองก็รู้สึกผิดต่อเธอจริงๆ
“ถึงเธอจะเกลียดฉัน แต่ฉันขออยู่เป็นเพื่อนที่เธอเกลียดไปจนกว่าเธอจะหายเกลียดฉันจะได้ไหม”
มุนอาไม่พูดเอาอะไร เธอเอาแต่กุมหน้าตัวเองร้องไห้และเสียงนั้นมันเศร้ามากๆ
“มุนอาเพื่อนของฉัน เธอมีแต่รอยยิ้มที่สดใสและกล้าหาญสำหรับฉันเสมอ ฉันชอบแววตาที่มุ่งมั่นของเธอนะ มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยทำได้ และขอโทษที่ฉันทำให้เธอรู้สึกแย่ ขอโทษจริงๆ”
มุนอาหันหน้ามาหาฉัน เธอคงโมโหมาก แต่แล้วเธอก็โผเข้ามากอดฉันก่อนที่จะร้องไห้โออย่างหนักออกมา
“ยัยคนบ้า ทั้งๆที่ฉันทำร้ายเธอ แต่เธอก็กลับมาขอโทษฉัน”
มุนอาตีที่หลังฉันเบาๆ ฉันรู้ว่าเธอคงรู้สึกแย่เอามากๆ
“ขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฮารุฉันขอโทษ”
ฉันโอบไหล่เธอเบาๆในขณะที่เธอเอาแต่ร้องไห้ออกมา ฉันคิดว่าเธอคงจะเป็นทุกข์กับเรื่องพวกนี้มากๆ
“ฉันก็ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเป็นทุกข์แบบนี้ ฉันขอโทษจริงๆ”
ข้างบนดาดฟ้าพระอาทิตย์ยามเช้ากำลังสาดแสงเกิดเป็นเงาของเราสองคนขึ้นเบื้องหลัง ฉันขอให้แสงแดดอ่อนๆนี้ช่วยปลอบใจให้พวกเราเข้มแข็งขึ้นด้วยเถอะ
และทั้งเช้าฉันกับมุนอาเราโดดเรียนกันทั้งคู่ ในขณะที่ทุกคนกำลังเรียนอยู่นั่น ดาดฟ้ากลายเป็นสถานที่ที่ทำให้ฉันและมุนอาได้ระลึกถึงความหลังต่างๆที่เราได้พบเจอมาด้วยกัน มุนอาขอโทษฉันในทุกๆเรื่องที่เธอทำ ทั้งเรื่องนมที่เธอเป็นราดมันบนโต๊ะ และเรื่องกระดาษที่โปรยในวันนี้ แต่ฉันก็บอกเธอแบบขำๆไปว่านั่นทำให้ชีวิตของฉันมีสีสันมากขึ้น ส่วนเรื่องที่ฉันถูกขังนั้นมันยากที่พวกเราจะเอ่ยขึ้นมาได้และฉันเองก็ไม่อยากจะพูดถึงมันอีก ฉันจึงไม่ได้ถามถึงเหตุผลว่าทำไมเธอถึงได้ทำแบบนั้น แต่หลังจากเรื่องราวต่างๆได้ผ่านไป เราสามารถเปิดใจพูดคุยเรื่องต่างๆกันได้มากขึ้น ฉันเล่าให้เธอฟังถึงเรื่องที่ได้ไปเที่ยวกับรุ่นพี่ รวมถึงเรื่องระหว่างฉันกับรุ่นพี่ที่มีบางอย่างที่แปลกไปในวันนี้ให้เธอฟังด้วย
“บางทีฉันเองก็อาจจะได้รับการโทษ เหมือนที่มุนอาว่าก็ได้ เพราะฉันเป็นแค่คนที่ได้รับแต่ไม่เคยได้สนใจคอนรอบข้างเลย เพราะฉันปล่อยให้เธอต้องรู้สึกโดดเดี่ยว และไม่ค่อยได้สนใจฮีโระเท่าไหร่ด้วย”
“เธอ หมายความว่ายังไง รุ่นพี่กลับมาเฉยชากับเธออีกแล้วเหรอ”
“อื้ม ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ทั้งๆที่เมื่อวานก็ยังดีอยู่แท้”
“สาบานได้ แม้ว่าฉันจะบอกว่าเกลียดเธอ แต่ฉันไม่เคยอยากให้เธอกับรุ่นพี่ต้องมาเป็นแบบนี้นะ”
“มันไม่ใช่ความผิดของมุนอาหรอก”
มุนอานั่งฟังอย่างรู้สึกผิด เธอไม่คิดว่าในวันที่เธอได้ทำเรื่องที่เลวร้ายลงไป จะเป็นการตอกย้ำให้ฉันยิ่งรู้สึกแย่ แต่ฉันก็ปฏิเสธและบอกเธอไปว่าฉันไม่ได้คิดว่าเป็นความผิดเธอจริงๆ และเธอยังเปิดใจถึงเรื่องฮีโระว่าเธอชอบเขามาก แต่ความจริงที่เธอรู้คือ เขาคิดกับเธอแค่เพื่อนเพราะเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ตอนนี้เธอก็ยังตัดใจจากเขาไม่ได้ เธอจึงอยากชอบเขาไปอย่างนี้เรื่อยๆจนกว่าความรู้สึกเหล่านี้จะค่อยๆจืดจางไป
“พวกเราจะยังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้ใช่ไหม”
มุนอาเอ่ยถามขึ้น ฉันสัมผัสได้ถึงความกังวลในน้ำเสียงของเธอ
“ไม่เหมือนเดิมหรอก... เพราะพวกเราจะสนิทกันมากขึ้น และเราจะรักกันมากกว่าเดิมต่างหาก” ^^
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
- บทนำ
- ตอนที่ 1 เสื้อกันฝนสีแดง
- ตอนที่ 2 ความบังเอิญ
- ตอนที่ 3 เพื่อนสนิท?
- ตอนที่ 4 คนที่รู้ความลับ
- ตอนที่ 5 คำอธิฐาน
- ตอนที่ 6 รูปแห่งความทรงจำ
- ตอนที่ 7 ร่มสีเหลือง
- ตอนที่ 8 น้อยใจ
- ตอนที่ 9 เผลอ
- ตอนที่ 10 คำอธิฐานใต้แสงดาว
- ตอนที่ 11 สารภาพรัก
- ตอนที่ 12 เงาของคน 2 คน
- ตอนที่ 13 สิ่งที่อยู่ในใจ
- ตอนที่ 14 คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก 👈
- ตอนที่ 15 ความเชื่อใจ
- ตอนที่ 16 ความเจ็บปวดที่... เนิ่นนาน
- ตอนที่ 17 ยิ่งฝืน.. ก็ยิ่งเหนื่อย
- ตอนที่ 18 เธอคนนั้น
- ตอนที่ 19 เพื่อ...
- ตอนที่ 20 ความจริงแล้ว...
- ตอนที่ 21 เวลาที่เหลือน้อย
- ตอนที่ 22 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 1
- ตอนที่ 23 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 2
- ตอนที่ 24 วันแห่งความสุข
- ตอนที่ 25 เรื่องที่ยังไม่เคยรู้
- ตอนที่ 26 ความลับที่ถูกเปิดเผย
- ตอนที่ 27 Special Hero 1
- ตอนที่ 28 Special Hero 2
- ตอนที่ 29 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 1
- ตอนที่ 30 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 2
- ตอนที่ 31 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 3
- ตอนที่ 32 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ END
>>> The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ <<<
................................................................................................................................................................................
The secret of memory : ตอนที่ 14 : คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก
รุ่นพี่ส่งฉันกลับบ้านก่อนที่จะเย็นตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ “ขอบคุณสำหรับตุ๊กตาและวันที่สนุกๆแบบนี้นะคะ ฉันจะดูแลเจ้าเด็กน้อยเป็นอย่างดี...
