 |
| ภาพประกอบโดย : MeeFreePhoto |
ฉันกลับเข้าห้องเพื่อเอากระเป๋าไปเก็บ พลันสายตาก็เหลือบไปเจอกับเจ้าคุกกี้น้องหมียิ้มเข้าพอดี ทำให้ฉันเกิดอยากรู้ขึ้นมาว่าคนที่ยิ้มได้ตลอดทั้งวันอย่างเขาจะทำอะไรอยู่นะ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันจึงลองเปิดผ้าม่านดู
จากหน้าต่างกระจกห้องของฮีโระที่เปิดผ้าม่านทิ้งไว้ ทำให้ฉันเห็นได้ชัดเลยว่า เขากำลังเดินมาที่ริมหน้าและนั่งลงที่เก้าอี้ หลังจากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปหยิบหูฟังสีฟ้าขึ้นมาใส่หู
ฉันยังคงเฝ้ามองเค้าจากหน้าต่างห้องตัวเองราวกับว่าถูกสะกดจิตให้ละสายตาจากเขาไม่ได้ ตอนนี้ใบหน้าที่ฉันไม่คุ้นเคยก็เกิดขึ้น ใบหน้าและสีหน้าตอนที่เขาหลับกลับเป็นใบหน้าที่ดูเงียบขรึมและมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น ว่าแต่...นี่ฉันเผลอมองเขาไปขนาดแค่ไหนกันนะ ฉันหันไปคุยกับคุกกี้หมีน้อยในชวดโหล ฉันคิดว่าฉันควรขอบคุณเขาอีกครั้งสำหรับคุกกี้นี้
“ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับคุกกี้หมีที่น่ารัก”
ฉันใช้ปากกาเคมีเขียนมันลงไปในกระดาษสีฟ้าที่เหลือจากการทำรายงาน และแปะมันไว้ที่หน้าต่างกระจกของฉัน ฉันหวังว่านายคงจะเห็นมันนะ
“ฮีโระ”
.....................................................................................................................................................................................................................
รุ่งเช้าของอีกวัน ยังคงเป็นเหมือนทุกๆวันที่ฉันได้ไปโรงเรียน ฉันจะรู้สึกกระปรี้กระเปร่าและสดชื่นทุกครั้ง แค่ได้เจอหน้ารุ่นพี่ก็มีความสุขมากๆแล้วล่ะ หลังจากที่ฉันเตรียมตัวเสร็จก็รีบออกจากบ้านจนลืมดูไปว่าอากาศวันนี้เป็นยังไง
และเมื่อออกมาถึงหน้าบ้าน ฉันก็เพิ่งสัมผัสได้ถึงสายฝนเม็ดเล็กๆจำนวนมากตกลงมากระทบตัวของฉัน และก่อนที่เสื้อผ้าของฉันจะเปียกไปมากกว่านี้ ฉันคิดว่าฉันต้องการร่มนะ ร่ม ร่ม และร่มก็มาจริงๆ ร่วมคันหนึ่งถูกกางอยู่บนหัวของฉัน O.O มันทำให้ฉันแอบคิดถึงตอนที่ฉันได้เจอรุ่นพี่ครั้งแรก ฉันแอบหวังว่าหากฉันหันไปจะพบใบหน้าของคนๆนั้น แต่ว่า..
“ยืนตากฝนแบบนี้ ระวังนะจะไม่สบาย แล้วก็จะไม่ได้ไปโรงเรียน สำคัญที่สุดคือ ฮารุจะไม่ได้เจอหน้ารุ่นพี่ด้วย” *O*
กลายเป็นฮีโระที่ยิ้มแป้นออกมาในขณะที่มือกางร่มให้ฉัน เอ่อ มันก็น่าตกใจอยู่หรอกนะที่เขาจะพลุบๆโผล่ๆมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัว
“ขะ ขอบคุณ” o///o ฉันเอ่ยออกไปด้วยความเขินเล็กน้อย เขาเป็นคนเดียวที่รู้ว่าฉันชอบรุ่นพี่ ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียวแต่เขากลับรู้ความในใจของฉัน และก็แปลกที่ฉันไม่ได้ปฏิเสธเขาแม้แต่น้อย ความรู้สึกที่เหมือนคนคุ้นเคยกันมานานเริ่มเกิดขึ้น ฉันเริ่มชินกับการที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ(นิดนึง) ลองกลับมาคิดใหม่ ดูๆไปแล้วเขาก็คงไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนี่นะ ฉันหันไปมองเขาอีกครั้ง แต่ว่าเราจะอยู่ใกล้กันเกินไปไหม ใต้ร่มคันเดียวกันเนี่ย
“เอ่อ ฉัน...กลับไปเอาร่มที่บ้านดีกว่า” -///-
การที่ต้องใช้ร่มเดียวกันแบบนี้ บางทีมันก็รู้สึกแปลกๆอยู่หรอกนะ ฉันเดินออกมาจากร่มของฮีโระ แต่แล้วเขาก็คว้าแขนของฉันไว้
“ไม่ต้องหรอก ไปเถอะเดี๋ยวจะสายเอา” ^^+
เขายิ้มร่าเริงเหมือนกับไม่มีอะไร ก่อนที่ฉันจะทันปฏิเสธเขาก็ดันกระเป๋าของฉันและเราก็ต้องเดินไปโรงเรียนด้วยกัน แถมร่มคันเดียวกันด้วย = = นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดเอาไว้เลยนะเนี่ย
“เมื่อวานน่ะ ผมเห็นc]h;นะ ไอ้ข้อความที่ติดอยู่ที่หน้าต่างน่ะ” ^-^
“อ่อ เหรอ”
“น่ารักจังเลยนะ ฮารุน่ะ” ^o^
"...." =///=
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนชมว่าฉันน่ารัก และมันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก เมื่อสายตาของฮีโระหันมาจ้องหน้าฉัน และเอาแต่ยิ้มหน่อยยิ้มใหญ่
และแล้วฉันกับฮีโระก็เดินมาจนถึงหน้าโรงเรียน สายฝนที่โปรยปรายลงมาเริ่มซาลง เหลือเพียงละอองฝนเล็กๆเท่านั้น รุ่นพี่ยังคงอยู่ที่หน้าโรงเรียนเหมือนเช่นทุกวัน ฉันได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินผ่านประตูเข้าไปในโรงเรียน
แต่ทว่าเมื่อฉันรู้สึกตัวอีกทีก็ปรากฏว่า ตัวฉันเองกำลังยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน ละลองฝนกำลังตกลงมากระทบกับหัวของฉันดังเปาะแปะ ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นและมองเห็นฮีโระวิ่งเข้าไปในโรงเรียน เอ่อ... เขาทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก นี่เขาเล่นอะไรของเขากันเนี่ย ฉันเริ่มจะโมโหเขาขึ้นมาจริงๆจังๆ ฉันขอกลับคำที่บอกว่าเขาเหมือนจะเป็นคนดี
“เอ่อ....” O.O
ฉันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ละอองฝนกำลังตกกระทบลงมาที่หน้าของฉันจนฉันต้องหลับตาอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง
“ฮีโระ รอฉันด้วย” *O*
ฉันตะโกนออกไปอย่างนั้น แต่เขาก็ไม่ได้หันกลับมาหรอก และเมื่อฉันหันกลับไปมองรุ่นพี่ซึ่งอยู่ที่หน้าโรงเรียน รุ่นพี่เองก็หันมามองฉัน แต่ดูท่าทีไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เขาเดินมาหาฉัน แต่ทว่าฉันเองก็รีบเดินจ้ำอ้าวให้ไปถึงตึกเร็วๆด้วยเหมือนกัน แต่ก่อนที่ฉันจะทันวิ่งไปถึงตึก ร่มสีชมพูหวานๆของผู้หญิงคนหนึ่งก็มาอยู่เหนือหัวของฉัน พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ซอลฟายิ้มหวานให้ฉันในขณะที่กางร่มให้ ข้างหลังของเธอยังคงสะพายกีต้าร์คู่ใจของเธอมาด้วยเช่นเดิม
“ขอโทษด้วยนะคะ งานนี้ฉันคงต้องขอตัดหน้าพี่ไปก่อนก็แล้วล่ะ” ^^+
ซอลฟาตะโกนบอกกับรุ่นพี่ราวกับว่าเธอเป็นฝ่ายชนะที่สามารถตรงเข้ามาหาฉันได้ก่อน
“นี่ เธอ...”
“เมื่อวานไม่ได้แนะนำตัวอย่างถูกต้อง แต่ฉันคิดว่ารุ่นพี่คงรู้จักฉันแล้ว ฉันชื่อซอลฟาค่ะ แล้วฉันก็รู้ด้วยว่ารุ่นพี่ชื่อฮารุ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะคะ” ^-^
เธอยิ้มออกมาอย่างน่ารักพร้อมกับก้มหัวให้ฉัน ดูเธอจะเป็นคนที่น่ารักและเป็นมิตรมากๆ
“เอ่อ... ยินดีที่ได้รู้จัก แต่... ทำไมเธอถึงรู้จักฉันได้ล่ะ”
“นั่นเป็นความลับค่ะ เราอาจจะได้เจอกันบ่อยกว่านี้ ฉันหวังว่าเราสนิทกันมากขึ้นนะคะ” ^^-
ซอลฟาและฉันเดินมาจนถึงตึก เธอหุบร่มของเธอและโบกมือให้กับฉันก่อนที่จะวิ่งไปยังอีกตึกหนึ่ง ฉันคิดว่ามันแปลกเล็กน้อยที่อยู่ดีๆก็ได้มารู้จักกับรุ่นน้องที่โรงเรียนแบบนี้ ไม่ค่อยชินเลยแฮะ แถมท่าทางของซอลฟาเธอยังดูเหมือนคุณหนูที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะอยากรู้จักกับคนบ้านๆอย่างฉัน
แต่ถึงอย่างนั้น จากที่เธอมาช่วยฉัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอก็ดูเป็นคนดีคนหนึ่งเลยทีเดียว ฉันเดินเข้าไปในตึกเพื่อที่จะเข้าห้องเรียนและแน่นอนว่าตอนนี้ทุกคนกำลังมองฉันด้วยสายตาที่ดูเหมือนฉันเป็นคนแปลกประหลาดที่สุด คงเพราะชุดของฉันที่ดูเหมือนจะเปียกไปแทบจะครึ่งตัว ฉันพยายามรีบเดินอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะพ้นเหล่าสายตานั้น แต่ทว่า...มีคนกลุ่มหนึ่งขวางทางฉันไว้
“นี่เธอตั้งใจที่จะทำให้ตัวเองเด่น แล้วก็ให้รุ่นพี่เข้ามากางร่มให้สินะ” .\/.
แชวอนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ มีเพื่อนอีกสองคนอยู่ข้างๆเธอ ตอนนี้พวกเขากำลังยืนขวางทางฉัน จริงๆแล้วฉันกับแชวอน พวกเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ที่ฉันรู้จักชื่อของเธอนั้นก็เพราะว่าเธอได้รับเลือกตั้งให้เดือนของปีสอง แถมเธอยังเป็นหัวหน้าของชินกิแฟนคลับ (หมายถึงแฟนคลับของรุ่นพี่ชิน พวกเขามักจะไปซ้อมเชียร์เพื่อเชียร์ทีมบาสของโรงเรียนที่รุ่นพี่ลงแข่ง)
“แต่น่าเสียดายที่เด็กผู้หญิงคนนั้นมาขวางทางไว้ซะก่อน เธอก็เลยพลาดโอกาส ฉันละอยากจะสมน้ำหน้าเธอจริงๆ”
แชวอนยังคงพูดต่อไปพร้อมกับใบหน้าที่ยังคงยิ้มอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่เพื่อนอีกสองคนของเธอทำท่าเหมือนยักษ์ที่อยากจะกินฉันเต็มทน
“ฉันรีบน่ะ ขอตัวก่อนนะ”
ฉันรีบพูดตัดบทและเดินฝ่าพวกเขาทั้งสามมา แต่แชวอนกลับจับแขนของฉันไว้ เธอเข้ามาใกล้และกระซิบบางอย่างที่หูของฉัน
“เลิกทำตัวเด่นและหน้าหมั่นไส้แบบนี้ซะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องมาจับตาดูผู้หญิงจืดๆธรรมดาๆอย่างเธอ และมันเสียเวลามาก หวังว่านี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย และฉันจะบอกเธออีกครั้งนะว่าอย่าได้คิดมายุ่งหรือพยายามเรียกร้องความสนใจจากรุ่นพี่อีก”
ใบหน้าของแชวอนขณะที่พูดมันดูเลวร้ายราวกับเธอเป็นเสือที่พร้อมกับขย้ำฉันทุกเมื่อ หลังจากที่เธอบอกฉันเสร็จก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น แชวอนและเพื่อนของเธออีกสองคนเดินจากไป ตอนนี้ที่ห้องเรียนของฉันมีเพื่อนบางคนที่เห็นเหตุการณ์กำลังคุยกันถึงเรื่องของฉัน มุนอาซึ่งกำลังนั่งอยู่กับฮีโระรีบลุกขึ้นมาหาฉัน
“มันเป็นความจริงเหรอที่ว่ารุ่นพี่กางร่มให้เธอน่ะ”
คงเพราะเธอมัวคุยกับฮีโระจนเพลิน เธอจึงไม่ได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และตอนนี้เธอจึงต้องการคำตอบอย่างกระตือรือร้น
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก เข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว มันก็แค่เกือบ...” ตอนนี้ใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยความกังวล ฉันควรจะทำยังไงในสถานการณ์นี้ดีล่ะ
“เกือบเหรอ แล้วสรุปมันเป็นยังไงกันแน่ล่ะ”
“อ่อ พอดีซอลฟามาช่วยไว้ได้ทันพอดีน่ะ”
“ซอลฟาเหรอ ฉันว่ายัยนั่นไม่ได้จะช่วยเธอหรอก ดูเหมือนเธอจะเป็นมารหมายเลข 2 มากกว่า แค่ได้ยินชื่อฉันก็เกลียดละ”
มุนอาทำท่าหงุดหงิด ฉันเข้าใจว่าเธอคงมีเรื่องที่ทำให้ไม่ชอบซอลฟามากนัก และฉันก็รู้ว่าเธอเป็นห่วงฉันมาก แต่ว่าเรื่องของเรื่อง มันไม่ได้เกิดจากฉันหรอก แต่มันเพราะนายนั่นแหละฮีโระ ฉันส่งสายตาฉุนๆไปที่ฮีโระ และคิดว่ารัศมีมันรุนแรงพอที่เขาจะรับรู้ได้
“คือ... พอดีเมื่อกี้ผมปวดท้องก็เลยรีบไปหน่อย โทษทีนะ ฮะ ฮะ” ^^*
เขาตอบด้วยน้ำเสียงปกติปนกับหัวเราะนิดๆ ฉันก็อยากจะโกรธเขาอยู่หรอกนะ แต่ว่าถ้าไม่เพราะเขาฉันก็คงไม่ได้สบตากับรุ่นพี่ เฮ้อ เพราะยังงั้นฉันถึงได้โกรธเขาไม่ลง
“พวกเธอสองคนมีอะไรที่แปลกๆกันอยู่นะเนี่ย” -[]-
มุนอามองฉันสลับกับมองฮีโระ เธอยังไม่รู้ว่าบ้านของฉันกับฮีโระอยู่ใกล้กันและตั้งแต่ฮีโระย้ายมาที่นี่ เราก็เดินไปกลับพร้อมกัน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่คิดอะไร แต่ฉันก็ไม่อยากทำให้มุนอาคิดเป็นอย่างอื่นเลยไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอ
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก” (- _-* )
ขอโทษนะที่ฉันต้องโกหก แต่ว่าฉันก็ทำเพื่อเธอนะ ยกโทษให้ฉันด้วย
“ถ้ายังงั้นเธอต้องตอบฉันมาตรงๆนะ”
มุนอาทำท่าทางจริงจังเหมือนอยากรู้ความจริงอะไรบางอย่าง
“เธอชอบรุ่นพี่ชินหรือเปล่า”
เธอถามเบาๆ ฮีโระเองก็เหมือนจะได้ยินที่มุนอาถามฉัน ฉันคิดว่าฉันไม่ควรที่จะโกหกเธออีกต่อไป เพราะเธอมักจะไม่มีความลับกับฉัน และฉันคิดว่าควรจะบอกความจริงกับเธอไปนะ
“ฉันคิดว่า ฉันชอบรุ่นพี่นะ” >///<
ฉันตอบไปอย่างอายๆเพราะฉันไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครมาก่อน และมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานที่ฉันได้บอกกับฮีโระ แต่วันนี้มุนอาก็เป็นคนที่ 2 ที่รู้เรื่องนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยได้เปิดเผยออกไป แม้จะเป็นแค่การแอบชอบก็ตาม
“ตายละ แล้วแบบนี้ยัยพวกนั้นจะปล่อยเธอไปเหรอ เธอไม่กลัวรึไง” O[]O
นี่เป็นประโยคคำถามแรก
“แล้วมันเริ่มต้นเมื่อไหร่ที่เธอชอบรุ่นพี่ ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้” OoO
“แล้วเธอจำยังไงต่อไป จะแอบชอบแบบนี้ หรือจะเดินหน้าเข้าจีบรุ่นพี่ดีละ”
“อยากให้ฉันช่วยอะไรหรือปล่าว ถ้าชอบรุ่นพี่อ่ะ ต้องรีบแล้วนะ” *O*
และตลอดทั้งเช้าเธอก็พยายามซักถามเรื่องที่ว่าฉันชอบรุ่นพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ และฉันจะทำยังไง ด้วยความเป็นห่วงฉันเธอจึงอาสาอยากจะไปกับฉันทุกๆที่เพื่อที่จะไม่ให้ใครมารังแกฉันได้ อาจเพราะบุคลิกที่เหมือนคนที่ไม่ค่อยพูดและดูเหมือนไม่ค่อยสู้คน เธอจึงกังวลว่าฉันอาจจะโดนเล่นงานเอาได้ง่ายๆ
“จริงๆแล้ว ฉันน่ะ ไม่อยากให้ฮารุชอบรุ่นพี่นักหรอก เพราะรู้สึกเหมือนมีกลิ่นไม่ค่อยดียังไงก็ไม่รู้สิ”
มุนอาพูดด้วยหน้าตาขึงขังกว่าปกติ นั่นทำให้ฉันรู้สึกใจไม่ค่อยดีขึ้นมาบ้างแล้วสิ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
- บทนำ
- ตอนที่ 1 เสื้อกันฝนสีแดง
- ตอนที่ 2 ความบังเอิญ
- ตอนที่ 3 เพื่อนสนิท?
- ตอนที่ 4 คนที่รู้ความลับ 👈
- ตอนที่ 5 คำอธิฐาน
- ตอนที่ 6 รูปแห่งความทรงจำ
- ตอนที่ 7 ร่มสีเหลือง
- ตอนที่ 8 น้อยใจ
- ตอนที่ 9 เผลอ
- ตอนที่ 10 คำอธิฐานใต้แสงดาว
- ตอนที่ 11 สารภาพรัก
- ตอนที่ 12 เงาของคน 2 คน
- ตอนที่ 13 สิ่งที่อยู่ในใจ
- ตอนที่ 14 คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก
- ตอนที่ 15 ความเชื่อใจ
- ตอนที่ 16 ความเจ็บปวดที่... เนิ่นนาน
- ตอนที่ 17 ยิ่งฝืน.. ก็ยิ่งเหนื่อย
- ตอนที่ 18 เธอคนนั้น
- ตอนที่ 19 เพื่อ...
- ตอนที่ 20 ความจริงแล้ว...
- ตอนที่ 21 เวลาที่เหลือน้อย
- ตอนที่ 22 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 1
- ตอนที่ 23 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 2
- ตอนที่ 24 วันแห่งความสุข
- ตอนที่ 25 เรื่องที่ยังไม่เคยรู้
- ตอนที่ 26 ความลับที่ถูกเปิดเผย
- ตอนที่ 27 Special Hero 1
- ตอนที่ 28 Special Hero 2
- ตอนที่ 29 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 1
- ตอนที่ 30 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 2
- ตอนที่ 31 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 3
- ตอนที่ 32 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ END
ติดตามอ่านตอนล่าสุดได้ที่เว็บไซต์ Dek-d.Com The secret of memory
The secret of memory : ตอนที่ 4 คนที่รู้ความลับ
ภาพประกอบโดย : MeeFreePhoto ฉันกลับเข้าห้องเพื่อเอากระเป๋าไปเก็บ พลันสายตาก็เหลือบไปเจอกับเจ้าคุกกี้น้องหมียิ้มเข้าพอดี ทำให้ฉันเกิดอ...
