หลังจากวันนั้นดูเหมือนทุกจะราบรื่นดี ทุกเช้าฉันจะได้เจอรุ่นพี่ที่หน้าโรงเรียนและได้รับรอยยิ้มที่แสนจะสดใสทุกเช้าทำให้ฉันมีกำลังใจอยากจะเรียนและทำอะไรตั้งเยอะ ตอนกลางวันรุ่นพี่ก็มักจะไปรออยู่ที่โรงอาหารเพื่อรอกินข้าวพร้อมกันกับฉัน ฮีโระและมุนอาด้วย และทุกๆเย็นฉันก็จะไปดูรุ่นพี่ซ้อมบาส
“สู้ๆค่ะรุ่นพี่ สู้เขา”
จนบางครั้งฉันก็คิดว่าคงจะมีใครหลายๆคนที่แอบหมั่นไส้ฉันหลบอยู่ตรงที่ไหนสักแห่ง แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจว่าจะมีคนที่ไม่ชอบฉันมากเท่าไหร่ สิ่งที่ฉันอยากทำตอนนี้คือการได้อยู่ใกล้ๆกับรุ่นพี่และดูแลซึ่งกันและกัน หลังจากเลิกซ้อมบาสพวกเราก็จะเดินกลับบ้าน รุ่นพี่เดินมาส่งฉันกลับบ้านทุกวันโดยไม่เคยบ่นว่าเบื่อหรือเหนื่อยสักครั้ง แม้จะซ้อมหนักขนาดไหนเขาก็ยังอาสาอยากจะมาส่งฉันทุกๆวัน ส่วนฮีโระหลังจากไปส่งมุนอาขึ้นรถก็มักจะขอตัวกลับบ้านก่อน เขามักจะอ้างโน้นอ้างนี่ว่ามีธุระ แต่จริงๆฉันรู้ว่าเขาอยากให้ฉันได้มีเวลาอยู่กับรุ่นพี่มากกว่า นับตั้งแต่วันที่เราก้าวข้ามผ่านวันเศร้าเหล่านั้นมาได้ หลังจากนั้นดูเหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น จนถึงวันที่ฉันได้รู้เรื่องบางอย่าง มันทำให้ฉันใจหายและรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
“ฮารุ รู้มั้ยว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่แล้ว”
ภาคบ่ายวันนี้อาจารย์ไม่มาสอนพวกเราจึงมากันที่ห้องสมุด ในขณะที่ฮีโระเดินไปหาหนังสือมุนอาก็เอ่ยปากถามฉันขึ้น
“อืม วันที่ 26 หรือปล่าวนะ”
ฉันตอบคำถามมากิอย่างงงๆ เธอไม่ใช่คนขี้ลืมที่จะมาคอยถามวันที่แบบนี้นี่นา
“ถ้ายังงั้นตอนนี้ก็เหลือเวลาแค่สามวันสินะ”
“เอ๋ ทำไมถึงเหลือเวลาแค่สามวันเหรอ”
“ก็จะครบกำหนด 4 เดือนที่ฮีโระย้ายมาที่นี่น่ะสิ เราน่าจะทำอะไรเซอไพรซ์ให้เขาสักหน่อยนะ”
มุนอาพูดในขณะที่สายตาก็จ้องมองไปทางฮีโระที่กำลังหาหนังสืออยู่ ฉันอึ้งไปชั่วขณะ ฉันไม่คิดเลยว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วขนาดนี้ ช่วงหลังมานี้เวลาว่างส่วนใหญ่ของฉันจะอยู่กับรุ่นพี่จนลืมไปว่าฮีโระมีเวลาอยู่กับพวกเราแค่ 4 เดือน นับจากวันที่เขาย้ายมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่ จู่ๆใจของฉันก็หายแว็บขึ้นมา ทำไมเพียงแค่คิดว่าพวกเราจะไม่ได้พบกันแล้วถึงทำให้รู้สึกเหงามากมายขนาดนี้นะ ฮีโระไม่เคยเอ่ยเรื่องนี้กับฉันสักครั้ง เขาไม่เคยเตือนฉันว่าเขาเหลือเวลาน้อยลงทุกวัน แต่กลับใช้เวลาทั้งหมดทำเพื่อฉันในทุกๆเรื่อง ฉันไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเลย
แค่ก แค่ก แค่ก~~ เสียงไอของฮีโระทำให้ตกใจ เขาเพิ่งไปเจอหนังสือเล่มที่ต้องการ
“ไม่สบายหรือปล่าวฮีโระ”
“อ๋อ ปล่าวหรอก พอดีค้นหนังสือฝุ่นคงเยอะไปหน่อยน่ะ” แค่ก แค่ก~~
มุนอาถามด้วยความเป็นห่วง ฉันได้แต่มองหน้าฮีโระด้วยความรู้สึกที่ใจหาย หลังจากนี้อีกสามวันเราจะไม่ได้เจอกันแล้วจริงๆเหรอ
“ฮารุ เป็นอะไรหรือปล่าว ทำไมจ้องหน้าผมอย่างนั้นล่ะ”
“เอ่อ ปะปล่าว ไม่มีอะไร ว่าแต่ฮีโระไม่เป็นอะไรแน่นะ”
ฉันเปลี่ยนเรื่องแล้วยืนมือเพื่อลองแตะหน้าผากเขา แต่เขาเบือนหน้าหนีไปก่อน
“ผมไม่เป็นไรหรอกน่า ทำเหมือนผมเป็นเด็กๆไปได้”
“ดูสิ แค่ฮารุจะแตะหน้าผากก็ทำหน้าแดงซะออกนอกหน้าเลยนะ”
มุนอาแกล้งแซวฮีโระ
“ป่าวซักหน่อยนะ อากาศร้อนก็หน้าแดงได้นะ”
“เอาเถอะ เดี๋ยวฉันขอไปเข้าห้องน้ำแปบนะ”
มุนอาลุกจากโต๊ะไปเข้าห้องน้ำ ตอนนี้มีแต่ฉันกับฮีโระที่นั่งโต๊ะตรงข้ามกัน ฮีโระกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับเบเกอรี่ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้ชายจะอ่านหนังสือประเภทนี้กันด้วย และนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันเอาแต่จ้องหน้าฮีโระอย่างไม่รู้ตัวอย่างนั้นจนฮีโระทักขึ้น
“มีอะไรติดอยู่ที่หน้าผมหรือปล่าว ทำไมฮารุถึงได้มองหน้าผมตลอดเวลาแบบนี้ล่ะ ผมเขินนะเนี่ย”
“ปล่าวนะ ฉันแค่ดูหนังสือที่ฮีโระเอามาต่างหากล่ะ แค่.. แปลกใจว่าผู้ชายชอบอ่านหนังสือเบเกอรี่ด้วยเหรอ”
ใครจะกล้าบอกว่าฉันแอบมองหน้าเขาโดยไม่รู้ตัวกันล่ะ จู่ๆความรู้สึกที่กลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันก็เกิดขึ้นกับฉัน ฉันจึงอยากใช้เวลามองหน้าเขาเอาไว้ให้นานเท่านาน และเมื่อฉันบอกว่าสงสัยเรื่องหนังสือของเขา เขาจึงยื่นหนังสือเบเกอรี่มาไว้ที่ตรงกลางเพื่อจะให้ฉันได้ดูด้วย
“ดูนี่สิ ขนมพวกนี้น่ะ น่ากินมากเลยใช่มั้ยล่ะ”
เขาชี้ไปที่รูปของคุกกี้แบบต่างๆให้ฉันดู ฉันเอื้อมตัวเข้าไปเล็กน้อยเพื่อจะได้เห็นภาพชัดๆ แต่นั่นก็ทำให้ฉันได้เห็นหน้าฮีโระได้ชัดมากเช่นกัน จู่ๆฮีโระก็ดันหนังสือมาที่ด้านหน้าฉันและบอกให้ฉันดูไปก่อนเลยเขายังไม่อยากดูแล้วก็ฟุบหลับไปกับโต๊ะซะงั้น ฉันลองเปิดดูแต่ละหน้ามีรูปและสูตรทำอยู่ในนั้น
“ฮีโระชอบทำเบเกอรี่มากเหรอ ถึงได้สนใจหนังสือพวกนี้น่ะ”
ฉันถามออกไปในขณะที่เขายังฟุบหลับอยู่อย่างนั้น แต่ฉันก็ยังพอได้ยินคำตอบของเขาเบาๆอยู่บ้าง
“แม่ของผมรักการทำเบเกอรรี่มากๆ และผมก็อยากจะทำให้ได้เหมือนแม่น่ะ”
“ผู้ชายที่ชอบเบเกอรี่ยังงั้นเหรอ ดูน่าสนใจดีนะ”
ฮีโระเงยหน้าขึ้นและจ้องมาทางฉัน เหมือนเขามีบางอย่างอยากจะพูดแต่ก็สุดท้ายก็ได้เพียงแค่เกาหัวเบา และกลับฟุบลงไปอีก มุนอากลับมาจากเข้าห้องน้ำพอดี
“อะไรกันเนี่ย หลับในห้องสมุดแบบนี้ อย่าให้ฮีโระลอกการบ้านได้นะฮารุ”
มุนอาพูดหยอกกับฉัน เธอเริ่มกลับมาเป็นคนเดิมที่ฉันรู้จักอีกครั้ง พวกเรานั่งทำการบ้านด้วยกันจนถึงสี่โมง นาฬิกาบอกเวลาว่าเลิกคาบเรียนในภาคบ่ายดังขึ้น พวกเราลุกเก็บของ ในขณะที่ฮีโระเองก็งัวเงียลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายเช่นกัน นี่ถ้าหากไม่ได้เห็นว่าเขาเพิ่งตื่นจากการแอบงีบละก็ ฉันคงคิดว่าเขาไม่สบายแน่ๆ เพราะสีหน้าของเขาตอนนี้ดูจะมึนๆเบลอๆดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“เอาล่ะได้เวลากลับบ้านซะที ป่ะมุนอาเดี๋ยวผมไปส่งขึ้นรถ”
ฮีโระลุกขึ้นและหยิบกระเป๋าที่ล๊อคเกอร์เขาเดินนำหน้าฉันและมุนอาไปข้างนอก ตามปกติเวลานี้ฉันจะดีใจที่ถึงเวลาที่ได้ไปดูรุ่นพี่ซ้อมบาสแล้ว ฉันจะได้เจอรุ่นพี่และเราก็จะได้กลับบ้านด้วยกัน แต่วันนี้ทำไมฉันถึงได้อยากกลับบ้านพร้อมฮีโระมากกว่านะ คงเพราะว่าเรามีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลง ฉันมองตามฮีโระที่กำลังเดินไปพร้อมกับมุนอา เขาหันหลังมองมาที่ฉัน
“อ่าว ฮารุมีอะไรหรือปล่าว ต้องไปหารุ่นพี่นี่นา ไม่รีบไปรุ่นพี่คงรอแย่”
เขาหันมาบอกฉันรับคำแล้วค่อยๆเดินออกมาจนถึงหน้าโรงยิม รุ่นพี่โบกมือให้ฉันทันทีที่เขาสังเกตเห็นว่าฉันมาถึงแล้ว เกือบหนึ่งชั่วโมงที่ฉันนั่งรอรุ่นพี่แบบนี้ทุกวันในตอนเย็น แต่วันนี้ฉันรู้สึกสมาธิของฉันไม่ได้อยู่ในสนามแต่กลับอยู่ที่บ้านไปเรียบร้อย หลังจากที่รุ่นพี่ซ้อมเสร็จก็เก็บของและเดินมาส่งฉันกลับบ้านทุกวัน
“เป็นอะไรเหรอฮารุ วันนี้ดูเหม่อๆชอบกลนะ ไม่สบายตรงไหนหรอปล่าว หรือว่ามีใครทำอะไรอีก”
“อ่อ ปล่าวหรอกค่ะ เพียงแต่ว่า...”
ตอนนี้ฉันเอาแต่คิดเรื่องฮีโระอยู่ในหัว ฉันอยากใช้เวลาที่เขาจะอยู่ที่โรงเรียนนี้กับเขาให้มากที่สุด เพราะเขาเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันมาก ฉันอยากตอบแทนในสิ่งที่เขาได้ทำเพื่อฉันบ้าง น่าเสียดายที่ฉันเพิ่งมารู้ตัวว่าควรดีกับเขามากกว่านี้เมื่อเวลาเหลือเพียงแค่สามวันเท่านั้น แต่ถึงยังไงกับเวลาสามวันที่เหลือฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อฮีโระ
“เราห่างกันสักสามวันนะคะ ฉันมีบางอย่างที่สำคัญที่ต้องทำจริงๆค่ะ”
ฉันบอกรุ่นพี่ไปอย่างนั้นและหวังว่ารุ่นพี่คงจะไม่เข้าใจผิดคิดว่าฉันไม่สนใจเขาแล้วหรอกนะ รุ่นพี่น่ะเป็นที่หนึ่งสำหรับฉันอยู่แล้ว แต่ฮีโระก็เป็นเพื่อนที่ดีของฉัน ฉันก็อยากมีเวลาได้ทำอะไรดีๆให้กับเขาบ้าง
“อะไรที่ทำให้เราต้องห่างกันตั้งสามวันนะ ถ้าฮารุบอกเหตุผลกับผม ผมจะยอมให้เวลาฮารุสามวัน”
“คือฉัน... ฉันอยากใช้เวลาอยู่กับฮีโระให้มากกว่านี้นะ และตอนนี้เรามีเวลาเพียงแค่สามวันที่จะได้เจอกัน ฉันแค่...อยากทำสิ่งดีๆให้กับฮีโระที่คอบช่วยเหลือฉันมาตลอดบ้าง”
ฉันบอกความจริงไปกับรุ่นพี่ แม้จะหวั่นๆอยู่บ้างว่ารุ่นพี่อาจจะเข้าใจผิดคิดว่าฉันชอบฮีโระ แต่ฉันก็ไม่อยากปิดบังรุ่นพี่ แต่รุ่นพี่กลับยิ้มอย่างใจดีและบอกกับฉันว่า
“ตกลง เพื่อที่จะไม่ต้องเสียใจ ฮารุต้องพยายามทำให้ดีที่สุดนะ”
”ขอบคุณค่ะรุ่นพี่”
รุ่นพี่เป็นคนที่ฉันเลือกไม่ผิดจริงๆเขาเข้าใจและยอมรับกับสิ่งต่างๆได้ ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นรุ่นพี่จังเลยค่ะ ขอบคุณมากๆที่เข้าใจฉันและดูแลฉันเป็นอย่างดีเช่นกัน พวกเราเดินมาหยุดตรงหน้าบ้าน รุ่นพี่โบกมือลากับฉัน จริงๆแล้วฉันก็ยังไม่รู้หรอกว่าฉันควรจะทำอะไรให้กับฮีโระดี ฉันวิ่งเข้าบ้านเอากระเป๋าไปเก็บไว้ที่ห้องและกลับมาหาแม่ที่ห้องครัว
“ให้หนูช่วยมั้ยคะ วันนี้แม่จะทำเมนูอะไรเป็นพิเศษหรือปล่าวคะ”
“มาแปลกแฮะวันนี้ ฮารุเนี่ยนะจะช่วยแม่ทำกับข้าว ต้องมีอะไรแน่ๆเลย บอกแม่มาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ว้า โดนแม่รู้ทันอีกแล้ว คือว่า... วันนี้หนูอยากให้แม่ทำกับข้าวให้สุดฝีมือเลยนะคะ แล้วก็หนูก็อยากจะชวน... ฮีโระมากินข้าวที่บ้านเราด้วยจะได้มั้ยคะแม่”
จริงๆไม่ต้องบอกฉันก็พอจะรู้ว่ายังไงแม่ก็ไม่ปฏิเสธหรอก เพราะว่าแม่(รวมถึงพ่อด้วย)ชอบฮีโระเอามากๆ ยังไงซะก็คงอยากจะให้มากินข้าวด้วยกันทุกวันด้วยซ้ำ
“ได้แน่นอน เดี๋ยวแม่จะทำให้อร่อยที่สุดเพื่อฮีโระเลยละกันนะ แต่ว่ามีอะไรพิเศษวันนี้รึปล่าว หรือว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฮีโระ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ คือว่า...ต่อจากนี้ไปอีกสามวันฮีโระก็ต้องย้ายกลับไปอยู่ที่โรงเรียนเดิมแล้วล่ะค่ะ พวกเราคงไม่เจอเขาอีกแล้ว หนูเลยอยากจะทำอะไรเพื่อเขาบ้างน่ะค่ะ”
แม่ดูอึ้งไปเล็กน้อยก็คงจะตกใจเหมือนกับฉันที่ไม่เคยคิดถึงวันนี้มาก่อน
“ดีแล้วล่ะ ลูกควรจะดีกับฮีโระให้มากๆ แบบนี้แหละที่ถูกต้องที่สุดน่ะ”
แม่ยิ้มออกมาจางๆทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่าแม่จะดูเศร้าๆไปนะ หรือเพราะว่าแม่ชอบฮีโระมากจนไม่อยากให้เขาจากไป แต่ขอโทษนะคะที่หนูทำแบบนั้นไม่ได้เพราะรุ่นพี่ก็เป็นคนที่สำคัญของหนูมากๆเหมือนกัน หนูก็เก็บฮีโระไว้ในฐานะเพื่อนที่แสนดีของหนูแล้วกันนะคะ
หลังจากนั้นเวลาผ่านไปประมาณครั้งชั่วโมงอาหารทุกอย่างก็ถูกจัดใส่จานเตรียมไว้ พ่อกำลังเลิกงานมาพอดีและเมื่อรู้ว่าฮีโระจะมากินข้าวด้วยก็ดูเหมือนว่าพ่อจะดีใจใหญ่ ฉันรีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อไปเรียกฮีโระมากินข้าวด้วยกัน และเมื่อฉันไปถึงที่หน้าบ้านฉันเห็นรองเท้าของฮีโระอยู่ตรงนั้น ฉันเรียกเขาหนึ่งครั้งแต่เขาก็ไม่ตอบ ประตูก็ถูกล๊อคเอาไว้เขาทำอะไรอยู่นะ ฉันเคาะประตูและเรียกเขาอีกครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับอยู่ดี ฉันรีบวิ่งกลับบ้านและหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋านักเรียนออกมากดโทรหาเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันโทรหาเขาหลักจากได้โทรศัพท์เครื่องนี้มา เขาเป็นอะไรหรือปล่าวนะ ทำไมถึงไม่รับสาย ฉันลองกดอีกครั้งแต่ก็ไม่รับสายอยู่ดี แต่จู่ๆ...
ติ๊ด ติ๊ด~~ เสียงข้อความเข้า 1 หนึ่งข้อความ ฉันเปิดมันขึ้นมาอ่าน
Hero Massage : มีอะไรหรือปล่าวฮารุ พอดีผมออกมาทำธุระข้างนอก ไม่สะดวกคุยโทรศัพท์น่ะ ^^:
Haru Massage : ฮีโระไม่ได้อยู่ที่บ้านเหรอ ฉันเห็นรองเท้ายังอยู่ที่หน้าบ้านนี่นา!!!
Hero Massage : ไม่ได้อยู่ที่บ้านนะ ฮารุมีอะไรเหรอ ^^??
Haru Massage : ว่าจะชวนมากินข้าวเย็นด้วยกันที่บ้านน่ะ ^O^
Hero Massage : ขอโทษนะวันนี้คงไม่ได้ ไว้เป็นวันหลังนะ TT_TT
Haru Massage : อื้ม เอางั้นก็ได้ U.U แต่ฮีโระไม่เป็นไรแน่นะ
Hero Massage : ไม่เป็นไรจริงๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ~~
สรุปแล้ววันนี้พวกเราก็เตรียมกับข้าวไว้เก้อ พวกเราทานข้าวมื้อเย็นอย่างเงียบเหงา หวังว่าวันพรุ่งนี้เราจะได้กินข้าวด้วยกันนะ เวลาของพวกเรามีน้อยลงไปทุกทีพรุ่งนี้คงถึงเวลาที่จะต้องนับถอยหลังสามวันสุดท้ายกันแล้ว
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
- บทนำ
- ตอนที่ 1 เสื้อกันฝนสีแดง
- ตอนที่ 2 ความบังเอิญ
- ตอนที่ 3 เพื่อนสนิท?
- ตอนที่ 4 คนที่รู้ความลับ
- ตอนที่ 5 คำอธิฐาน
- ตอนที่ 6 รูปแห่งความทรงจำ
- ตอนที่ 7 ร่มสีเหลือง
- ตอนที่ 8 น้อยใจ
- ตอนที่ 9 เผลอ
- ตอนที่ 10 คำอธิฐานใต้แสงดาว
- ตอนที่ 11 สารภาพรัก
- ตอนที่ 12 เงาของคน 2 คน
- ตอนที่ 13 สิ่งที่อยู่ในใจ
- ตอนที่ 14 คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก
- ตอนที่ 15 ความเชื่อใจ
- ตอนที่ 16 ความเจ็บปวดที่... เนิ่นนาน
- ตอนที่ 17 ยิ่งฝืน.. ก็ยิ่งเหนื่อย
- ตอนที่ 18 เธอคนนั้น
- ตอนที่ 19 เพื่อ...
- ตอนที่ 20 ความจริงแล้ว...
- ตอนที่ 21 เวลาที่เหลือน้อย 👈
- ตอนที่ 22 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 1
- ตอนที่ 23 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 2
- ตอนที่ 24 วันแห่งความสุข
- ตอนที่ 25 เรื่องที่ยังไม่เคยรู้
- ตอนที่ 26 ความลับที่ถูกเปิดเผย
- ตอนที่ 27 Special Hero 1
- ตอนที่ 28 Special Hero 2
- ตอนที่ 29 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 1
- ตอนที่ 30 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 2
- ตอนที่ 31 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 3
- ตอนที่ 32 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ END
................................................................. อ่านต่อได้ที่ ................................................................................
>>> The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ <<<
................................................................................................................................................................................
The secret of memory : ตอนที่ 21 - เวลาที่เหลือน้อย
หลังจากวันนั้นดูเหมือนทุกจะราบรื่นดี ทุกเช้าฉันจะได้เจอรุ่นพี่ที่หน้าโรงเรียนและได้รับรอยยิ้มที่แสนจะสดใสทุกเช้าทำให้ฉันมีกำลังใจอยากจะเรี...
