ฉันเปิดประตูออกทันทีที่ได้ยินพ่อกับแม่คุยกัน
“มีอะไรกันเหรอคะ พ่อกับแม่มีอะไรที่ปิดบังหนูไว้ บอกหนูมาสิคะ”
พ่อกับแม่ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าจู่ๆฉันก็เปิดประตูเข้ามา
“พ่อว่า...เราบอกความจริงกับลูกกันเถอะ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายมากไปกว่านี้”
พ่อพูดขึ้น ฉันหันไปมองหน้าแม่ที่เหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ฉันรู้สึกใจไม่ดีเลยจริงๆ อะไรคือสิ่งที่พวกท่านปิดบังกันไว้นะ
“แม่กับพ่อเข้าใจลูกนะว่าลูกคงชอบชินมาก แต่เราไม่รู้ว่าลูกจะรู้ไหม ว่าทำไมตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ถึงได้ห้ามลูกไม่ให้ยุ่งกับเขา”
“ทำไมเหรอคะ”
ฉันมักรู้สึกแปลกใจที่บ่อยๆแม่มักจะพยายามพูดถึงเรื่องฮีโระเหมือนอยากให้เราเป็นแฟนกัน แต่แม่ก็ได้เจอรุ่นพี่หลายครั้งและก็น่าจะรู้ว่าเขาเป็นคนดี แล้วทำไมถึงได้อยากให้เลิกคบกับรุ่นพี่กันนะ
“ไม่ใช่เพราะแม่ไม่ชอบชิน แต่ว่า... แม่ไม่รู้ว่าควรจะบอกลูกดีไหมเพราะเรื่องมันก็นานมาแล้ว”
“บอกหนูมาเถอะค่ะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ หนูอาจจะกลายเป็นคนโง่ที่ไม่เข้าใจอะไรเลยนะคะ”
ฉันกับแม่ยืนคุยกัน โดยที่มีพ่อฟังอยู่เงียบๆ ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเพราะอะไร ฉันจ้องพ่อกับแม่และรอคำตอบว่ามีอะไรกันแน่ หลังจากที่พ่อเงียบไปนานก็เอ่ยบางอย่างขึ้น
“ลูกยังจำเรื่องที่ลูกไปเล่นจักรยานกับเพื่อนแล้วล้มตอนเด็กๆได้ไหม ตั้งแต่ตอนนั้นลูกก็ไม่ได้ขับมันอีกเลย”
“หนูจำไม่ได้จริงๆค่ะ แค่รู้ว่าเคยล้มตอนที่แม่บอก”
ฉันอยากรู้ทุกอย่างเร็วๆดูจากสีหน้าของพ่อ ฉันคิดว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่ซับซ้อนอยู่ในนั้นแน่ๆ
“คนที่ลูกไปด้วยกันวันนั้นก็คือ ฮีโระ ลูกจำเขาไม่ได้เลยใช่ไหม วันที่เกิดอุบัติเหตุลูกเป็นคนขับจักรยานโดยที่มีฮีโระซ้อน แต่ว่าเพราะลูกขับรถเซออกไปข้างนอกถนน ลูกถึงได้ถูกรถชน”
พ่อหยุดพูดเพียงเท่านั้น ฉันไม่เคยจำได้เลยสักครั้งเลยว่าเคยเป็นเพื่อนกับฮีโระในตอนไหน ฉันแค่รู้จากที่แม่บอกว่าฉันเคยขับจักรยานแล้วล้ม แต่ทำไมฉันถึงจำฮีโระหรือเรื่องราวพวกนั้นไม่ได้เลยแม้แต่น้อยล่ะ
“ในตอนนั้นลูกต้องผ่าตัดสมอง แต่หมอบอกว่าความจำส่วนหนึ่งจะหายไป หลักจากวันนั้นแม่คิดว่าลูกคงจำเรื่องทุกอย่างได้แล้ว จนเมื่อพวกเราได้รู้ความจริงวันที่เจอกับฮีโระว่าลูกจำเขาไม่ได้”
แม่เล่าด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ นี่ฉันลืมทุกอย่างที่เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับฮีโระทั้งหมดเลยเหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ทำไม...
แม้จะเป็นความทรงจำในส่วนที่ฉันลืมไปแล้วแต่ทำไมฉันถึงได้อยากร้องไห้ออกมากันนะ มันเป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับฉันได้เลย ทั้งเรื่องที่เคยรู้จักกับฮีโระมาก่อนและเรื่องอุบัติเหตุของเรา ฉันไม่เคยรู้อะไรเลย มิน่าล่ะช่วงนี้ฉันถึงได้เห็นภาพซ้อนของเด็กชายหญิงคู่นั้น ซึ่งจริงๆแล้วก็คือฉันกับฮีโระนั่นเอง
“แม่ของฮีโระเธอรักลูกมากนะ เธอเป็นคนมีฝีมือเรื่องการทำเบเกอรี่ เมื่อก่อนลูกมักจะได้คุกกี้รูปหมีกลับมากินที่บ้านตลอด แต่หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุขึ้น แม่ของฮีโระก็มาป่วยกะทันหัน และเรื่องที่พวกเราไม่อยากให้เกิดขึ้นมันก็ดันเกิดขึ้น เมื่อเธอจากไปอย่างที่ไม่มีใครคาดคิด จำได้ว่าตอนนั้นฮีโระเอาแต่ร้องไห้และเรียกหาแต่แม่ของเขา หลังจากนั้นพ่อของเขาก็พาเขาย้ายไปอยู่ต่างประเทศ แม่ไม่เคยคิดว่าจะได้พบกับเขาอีก จนวันนั้นที่เขามารอลูกที่หน้าบ้านและขอร้องไม่ให้บอกเรื่องนี้กับลูก”
ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้สึกได้ว่าความเศร้านั้นเกิดขึ้นมาโดยที่ฉันไม่ทันได้รู้ตัว จู่น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาเพียงแค่ได้ยินว่าคุณแม่ของฮีโระจากไป มีความผูกพันบางอย่างที่แม้ฉันจำไม่ได้กระตุ้นให้ฉันรู้สึกว่าคนๆนี้คงเป็นคนที่สำคัญกับฉันมากๆ น้ำตาแห่งความโศกเศร้ากับเรื่องราวที่ผ่านมานับหกปีเพิ่งจะเกิดขึ้น ฉันทำได้เพียงใช้สองมือกุมหน้าเอาไว้ แต่น้ำตาที่ไหลก็มากเกินกว่าที่จะทำให้ความเสียใจเหือดแห้งไปได้ หนูขอโทษนะคะคุณแม่ของฮีโระ หนูน่าจะเสียใจกับเรื่องนี้เมื่อหกปีที่แล้ว หนูไม่ควรจะยิ้มหรือมีความสุขบนความเศร้าของฮีโระแบบนี้เลย หนูขอโทษจริงๆค่ะ ยิ่งคิดน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามากเท่าไหร่ก็ยิ่งไหลผ่านแก้มมากขึ้น
“ทำไมพ่อกับแม่ไม่เล่าเรื่องนี้ให้หนูฟังตั้งแต่แรกค่ะ ทำไมต้องปิดบังไว้”
ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมต้องปล่อยให้ฉันกลายเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ปล่อยให้ฉันมีความสุขในขณะที่มีหลายๆคนเศร้าใจยังงั้นเหรอ
“ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่อยากเห็นลูกตัวเองทุกข์ใจหรอกนะฮารุ และที่สำคัญคุณแม่ของฮีโระก็คงไม่อยากให้เราขุดเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก ทีนี้ลูกคงรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมเราถึงได้อยากให้ลูกดีกับฮีโระมากๆ”
แม่พูดในขณะที่ฉันรู้สึกว่าน้ำตาของแม่เริ่มคลอเบ้า พ่อเข้ามาปลอบใจฉันด้วยการจับไหล่ของฉันเบาๆ
“พ่อกับแม่ไม่ได้กีดกันให้ลูกเลิกคบกับชิน แต่พวกเราอยากให้ลูกนึกถึงฮีโระให้มากกว่านี้ เขาเป็นคนที่ต้องการใครสักคนอยู่ข้างๆเขา”
“หนูขอโทษค่ะ หนูขอโทษจริงๆ”
ฉันโผเข้ากอดพ่อและแม่พร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลไม่รู้จักจบสิ้น มีสิ่งไหนบ้างไหมที่ฉันจะสามารถกลับไปแก้ไขมันได้ ฉันทั้งสับสนและตกใจมากกับสิ่งที่ได้รับรู้วันนี้ แล้ววันพรุ่งนี้ของฉันจะเป็นยังไงกันนะ
หลังจากที่ได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมด ฉันก็กลับเข้าห้องตัวเองโดยมีแม่ตามไปด้วย เราเปิดสมุดรายชื่อเพื่อนสมัยประถมขึ้นมาดูกัน มีชื่อของฮีโระปรากฏขึ้นที่ห้องของฉัน เขาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาเรียนกับพวกเราแค่หนึ่งเทอม และรูปของเขาก็มีในบอร์ดที่ติดข้างฝาของฉันด้วย ฉันเคยดูหลายรอบแต่ไม่เคยจำได้เลยว่าเป็นเขา
“ทำไมฉันจำไม่ได้กันนะ ทั้งๆที่ฮีโระ คุณแม่ ออกจะเป็นคนสำคัญสำหรับฉันขนาดนี้ ทำไมฉันต้องทำร้ายพวกเธอด้วยการจำไม่ได้ด้วยนะ”
ฉันกอดขวดโหลคุกกี้ที่ฮีโระเคยให้ไว้อ้อมแขนและนั่งคิดทบทวนถึงเรื่องราวเมื่อครั้งเป็นประถม แต่ก็นึกไม่ออกเลยแม้แต่น้อย
บรื้น~~
จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงรถยนต์จากข้างบ้าน ฉันเปิดม่านหน้าต่างออก ฮีโระกำลังเดินขึ้นรถ เขากำลังจะไปแล้วเหรอ ฉันยังไม่ทันได้บอกกันเขาเลยว่าฉันรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร ฉันรู้แล้วว่าเคยเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง รอฉันก่อนฮีโระ อย่าเพิ่งไป ฉันรีบวิ่งออกจากห้องและรีบไปที่หน้าบ้านทันที แต่ก่อนที่ฉันจะทันได้ตะโกนเรียกชื่อเขา รถก็ได้เคลื่อนตัวออกไปไกลแล้ว
“ฮีโระ ฉันขอโทษ!!
ฉันได้แต่ยืนมองด้านหลังรถคันนั้นเคลื่อนตัวออกไปไกลเรื่อยๆจนหายลับตาไป น้ำตาแห่งความเสียใจของฉันไหลมาจากใจที่รู้สึกผิด ขอโทษที่ฉันจำเธอไม่ได้แม้ว่าเธอจะพยายามอย่างมากเพื่อให้ฉันรู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ฉันก็ยังจำเธอไม่ได้อยู่ดี แต่ถึงยังงั้นเธอก็ยังปลอบใจฉันว่าไม่เป็นไร เธอใจร้ายมากจริงๆฮีโระ เธอทำให้ฉันมีความสุขและเก็บเอาความทุกข์เอาไว้เพียงลำพัง
สายฝนค่อยๆโปรยปรายลงมาทีละน้อย ราวกับจะรู้ว่ากำลังมีใครบางคนที่กำลังเศร้า ฮีโระ เธอคงเศร้ามากกว่าฉันเป็นหลายเท่าเลยใช่ไหม ฉันขอโทษ
ฉันเดินไปหยุดตรงที่หน้าบ้านฮีโระ ดอกไม้ที่เคยสดใสก็ดูเหมือนจะเหี่ยวแห้งไปด้วย พวกเธอก็คงจะเศร้าไปกับฮีโระด้วยสินะ ฉันมองไปรอบๆบ้าน และสายตาก็ไปสะดุดเข้าที่เก้าอี้ตัวที่ฮีโระและฉันเคยนั่งด้วยกันตอนดูดาว บนเก้าอี้มีไดอารี่สีเหลืองเล่มหนึ่งวางอยู่ ฉันเดินเปิดประตูรั้วสีขาวเข้าไปและหยิบมันขึ้นมา ด้านหน้าของไดอารี่มีตัวหนังสือเขียนเอาไว้ว่า “Hero Diary Secret”
.............................................................................................................................................................................................
ผู้หญิงสวมชุดเดรสสีขาวยืนอยู่ไม่ไกลจากฉันนัก ในมือของเธอถือตระกร้าบางอย่างยื่นมาให้ฉัน แต่เใื่อฉันพยายามมองหน้าเธอ ภาพที่เห็นกลับเป็นแค่ภาพที่เลือนลางจนฉันไม่สามารถมองเห็นหน้าของเธอได้ชัดเท่าที่ควร เธอยื่นมือมาจับที่แก้มของฉันอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มของเธอดูคุ้นเคยมากๆ ภายใต้ใบหน้านั้นทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงความใจดีและอบอุ่น เธอยื่นของบางอย่างมาให้ฉัน และก่อนที่ฉันจะทันได้เอ่ยขอบคุณ เธอก็หายไปในม่านหมอกสีขาวแล้ว ฉันก้มลงดูของที่ฉันรับมามันคือ...คุ๊กกี้ตุ๊กตาหมี
พรวด~~~
ฉันลืมตาและลุกขึ้นนั่งทันที นี่ฉันฝันไปยังงั้นเหรอ คนๆนั้นต้องเป็นคุณแม่ของฮีโระแน่นอน เธอมาหาฉันเพื่อปลอบใจฉันสินะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เห็นหน้าเธอชัดๆแต่เธอก็ดูเป็นคนสวยและใจดีมากๆ ในความฝันเธอจับที่แก้มเหมือนจะซับน้ำตาของฉัน ทั้งคุณแม่และฮีโระดีกับฉันมาก แต่ฉันไม่มีโอกาสได้ทำอะไรดีๆให้พวกเขาเลย
“ขอโทษนะคะคุณแม่ของฮีโระที่หนูไม่สามารถชดเชยสิ่งที่ผ่านมาได้”
ฉันหยิบกระปุกตุ๊กตาหมีขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งนี้เปรียบเสมือนตัวแทนของคุณแม่ของฮีโระที่จะคอยเป็นกำลังใจให้ฉัน เมื่อคิดถึงฮีโระ ฉันได้คิดถึงหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นกับฉัน ฮีโระเป็นคนที่คอยช่วยเหลือฉันในทุกๆเรื่อง เขาคอยเป็นกำลังใจให้ฉันสมหวังกับรุ่นพี่ แต่เมื่อมานึกย้อนกลับฉันเองไม่เคยได้ทำอะไรให้กับฮีโระ ช่วงหลังมานี้ฉันเอาแต่ใช้เวลากับรุ่นพี่ซึ่งฮีโระก็มักจะขอตัวกลับก่อนเสมอ นั่นก็เป็นเพราะเขาอยากให้ฉันได้มีช่วงเวลาดีๆกับรุ่นพี่เยอะๆนั่นเอง
“ขอโทษนะฮีโระที่ฉันจำเธอไม่ได้ ฉันขอโทษจริงๆ”
หลังจากที่เมื่อวานฮีโระได้ย้ายออกไปโดยที่ฉันไม่ทันได้ร่ำลากับเขาสักคำ วันนี้ฉันก็ยังไม่อาจทำใจยอมรับความจริงและความซื่อบื้อของฉันได้ ทั้งที่เขาทำทุกอย่างให้ฉันมากมายขนาดนี้ แต่ฉันก็กลับทำร้ายเขาด้วยการจำอะไรไม่ได้เลย และผู้หญิงคนที่เขาพูดถึงตลอดมาก็คือ... ฉัน คงเหมือนกับที่เขาพูด ฉันไม่ควรสัญญาในสิ่งที่ทำไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่จำเขาไม่ได้เท่านั้น แต่ฉันทำลายสัญญาของเราด้วยการไปคบกับรุ่นพี่ ซึ่งเขาเองก็ไม่เคยกีดกันแม้แต่น้อย แถมยังคอยเชียร์และให้กำลังใจฉันอีกต่างหาก
บนถนนเส้นเดิมที่เราเคยเดินด้วยกัน ที่ตรงนี้ไม่มีฮีโระอยู่อีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่การได้ยินเสียงใครคนหนึ่งทักทายกับท้องฟ้าและแสงแดดมันทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ นับตั้งแต่วันที่ฮีโระย้ายออกไป มีหลายต่อหลายสิ่งที่ฉันยังสงสัย
“ฮีโระ ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ?”
หัวใจของฉันมีความสุขในทุกวันโดยที่ฉันไม่รู้เบื้องหลังแม้แต่น้อย ฉันคิดถึงช่วงเวลานั้นจริงๆ ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันอยากทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนเธอบ้าง แม้ว่ามันยังไม่เพียงพอกับที่เธอทำให้ฉันเหมือนกับที่ผ่านมา ฉันเอาโทรศัพท์ที่ฮีโระเคยให้ออกจากกระเป๋า เสียงฮีโระที่เคยทักทายฉันอย่างสดใสเมื่อตอนที่เขามารอฉันอยู่ที่หน้าบ้าน ภาพของเขาที่กำลังนั่งฟังเพลงจากหูฟังของเขาริมหน้าต่างๆ ไอศกรีมที่เขายื่นมาให้ฉันเมื่อเห็นว่าฉันกำลังร้องให้ ฉันยังรู้สึกราวกับว่ายังจะได้พบเจอเขาในวันนี้ ความทรงจำเก่าๆก็วนเวียนกลับมาหาฉันอีกครั้ง แต่แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา ไม่มีเหลืออีกแล้วสินะ
ฉันยืนอยู่เพียงลำพังท่ามกลางถนนที่ว่างเปล่า ในมือกอดไดอารี่สีเหลืองของฮีโระเอาไว้แน่น วันนี้เป็นวันที่สายลมช่างเหน็บหนาว แม้วันเวลาจะผ่านเลยไป แต่ฉันก็ยังคงถามตัวเองทุกวัน หัวใจฉันจะเข้มแข็งขึ้นเมื่อไหร่กันนะ? ฝนไม่ยอมหยุดตกเลย สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าอันแสนไกล
สักพัก...ร่มสีเหลืองที่คุ้นตาก็มาพร้อมกับชายคนหนึ่งที่ฉันบอกฮีโระตลอดมาว่าฉันชอบเขา
“ฮีโระบอกผมว่า เวลาที่ผู้หญิงร้องไห้คือเป็นเวลาที่ไม่น่ารักที่สุดนะ”
รุ่นพี่โอบกอดฉันไว้ท่ามกลางสายฝนที่ช่วยกลบเสียงร้องไห้ของฉันไว้
“ขอโทษนะคะ แต่รุ่นพี่คงต้องทนเห็นฉันทำตัวไม่น่ารักไปอีกสักพัก”
“ไม่ว่าฮารุจะเป็นยังไง ผมก็จะดูแลฮารุให้ดี ไม่อย่างนั้นฮีโระต้องกลับมาเอาฮารุคืนไปแน่ๆเลย ผมไม่ยอมหรอก”
ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย มีใครหลายๆคนกำลังเศร้า กำลังเหงาและกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่ แต่ไม่ว่าวันนี้ฝนจะหนักขนาดไหน ฉันหวังว่าวันพรุ่งนี้ฟ้าหลังฝนของใครหลายๆคนจะดูสดใส ฮีโระ ฉันหวังว่าวันพรุ่งนี้เธอคงจะยิ้มทักทายกับท้องฟ้าและแสงแดดได้เหมือนเช่นเคยนะ
---- ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านมาจนถึงตอนจบสุดท้าย ---
แต่... ยังไม่ท้ายสุดนะคะ ทุกคนได้อ่านไดอารี่ของฮารุกันไปแล้ว หลังจากนี้ยังมีตอนพิเศษจากไดอารี่เล่มสีเหลืองที่ฮีโระทิ้งไว้ให้ฮารุ ซึ่งจะเป็นส่วนที่เราจะได้รับรู้ความรู้สึกของฮีโระกันบ้าง เป็นตอนสั้นอีก 6 ตอนจบค่ะ
---- อย่าลืมติดตามกันด้วยนะคะ ----
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
- บทนำ
- ตอนที่ 1 เสื้อกันฝนสีแดง
- ตอนที่ 2 ความบังเอิญ
- ตอนที่ 3 เพื่อนสนิท?
- ตอนที่ 4 คนที่รู้ความลับ
- ตอนที่ 5 คำอธิฐาน
- ตอนที่ 6 รูปแห่งความทรงจำ
- ตอนที่ 7 ร่มสีเหลือง
- ตอนที่ 8 น้อยใจ
- ตอนที่ 9 เผลอ
- ตอนที่ 10 คำอธิฐานใต้แสงดาว
- ตอนที่ 11 สารภาพรัก
- ตอนที่ 12 เงาของคน 2 คน
- ตอนที่ 13 สิ่งที่อยู่ในใจ
- ตอนที่ 14 คนรู้จัก ที่... ไม่เคยรู้จัก
- ตอนที่ 15 ความเชื่อใจ
- ตอนที่ 16 ความเจ็บปวดที่... เนิ่นนาน
- ตอนที่ 17 ยิ่งฝืน.. ก็ยิ่งเหนื่อย
- ตอนที่ 18 เธอคนนั้น
- ตอนที่ 19 เพื่อ...
- ตอนที่ 20 ความจริงแล้ว...
- ตอนที่ 21 เวลาที่เหลือน้อย
- ตอนที่ 22 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 1
- ตอนที่ 23 ตั๋วหนัง ยางลบ และความทรงจำ 2
- ตอนที่ 24 วันแห่งความสุข
- ตอนที่ 25 เรื่องที่ยังไม่เคยรู้
- ตอนที่ 26 ความลับที่ถูกเปิดเผย 👈
- ตอนที่ 27 Special Hero 1
- ตอนที่ 28 Special Hero 2
- ตอนที่ 29 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 1
- ตอนที่ 30 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 2
- ตอนที่ 31 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ Part 3
- ตอนที่ 32 Hero Diary Secret : ไดอารี่ของฮีโระ END
>>> The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ <<<
................................................................................................................................................................................
The secret of memory : ตอนที่ 26 - ความลับที่ถูกเปิดเผย
ฉันเปิดประตูออกทันทีที่ได้ยินพ่อกับแม่คุยกัน “มีอะไรกันเหรอคะ พ่อกับแม่มีอะไรที่ปิดบังหนูไว้ บอกหนูมาสิคะ” พ่อกับแม่ทำหน้าตกใจเมื...
