ตั้งแต่ช่วงเช้าจนถึงกลางวัน เพื่อนในห้องต่างก็ให้ความสนใจฮีโระเป็นพิเศษ ทั้งเรื่องหน้าตา ความสูง ความชอบ หรืออะไรต่างๆนานาที่พวกเขาอยากรู้ และดูเหมือนว่าฮีโระเองก็สามารถเข้ากับเพื่อนๆทั้งผู้ชายและผู้หญิงได้ดีเลยทีเดียว มื้อเที่ยงของวันนี้เลยกลายเป็นปาร์ตี้เล็กๆสำหรับพวกเราชาวปี 2 ห้อง 1
“เพื่อต้อนรับสมาชิกใหม่ของห้องเรา เที่ยงนี้พวกเราไปกินข้าวที่โรงอาหารพร้อมกันดีกว่านะทุกคน”
หัวหน้าห้องชวนทุกคนไปที่โรงอาหารของโรงเรียน ด้วยเหตุผลที่ว่าพวกเขาอยากต้อนรับนักเรียนใหม่ ทุกคนต่างซื้ออาหารและขนมมากมายมาเพื่อฮีโระโดยเฉพาะ เสียงสนทนาเกิดขึ้นอย่างไม่ขาดสายโดยเฉพาะมากิที่อยากจะรู้จักกับฮีโระเป็นพิเศษ
“ฮีโระ ฉันขอถามได้มั้ย เธอชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ?” *0*
เธอมักจะเป็นคนซื่อตรงต่อความคิดของตัวเองเสมอ ฉันชอบที่เธอเป็นคนตรงไปตรงมาและยอมรับความจริงต่างๆได้ดี ซึ่งเป็นข้อดีที่หาจากตัวฉันไม่ได้เลย เพราะแบบนี้มุนอาจึงเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน ตั้งแต่เราเรียนมัธยมต้น จนย้ายมาอยู่มัธยมปลายโรงเรียนซองอึนแห่งนี้
“ผมเหรอ อืม... ผู้หญิงที่ผมชอบ...คงจะเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมยิ้มได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันมั้ง” ^^
“จริงเหรอ ครั้งแรกที่เจอฉัน ฮีโระก็ยิ้มเหมือนกันนะ” >_<
“อ่อ งั้นเหรอ ฮะๆๆ” ^^
เสียงแซวจากเพื่อนๆเริ่มดังขึ้นใหญ่ เมื่อได้รู้ว่ามุนอาสนใจในตัวฮีโระ และดูเหมือนทั้งคู่จะเข้ากันได้ดี เพื่อนๆกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน มีเพียงฉันที่ชอบเป็นคนฟังมากกว่า จึงอยู่อย่างเงียบๆ แปลกเหมือนกันนะ บางครั้งฉันก็มีความสุขกับการที่ไม่ต้องพูดอะไรเหมือนกัน ฉันรู้สึกว่ามันทำให้ฉันได้อยู่กับตัวเองและได้รู้จักคนรอบข้างมากขึ้น พักหลังมานี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างช่างสังเกตขึ้นมาบ้างเล็กน้อยแล้วล่ะ
“นั่นรุ่นพี่ชินนี่นา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ยัยนั่นจะกล้าเข้าหารุ่นพี่ขนาดนี้ ไม่อายบ้างเลย ฉันไม่เห็นว่ารุ่นพี่จะชอบยัยนั่นสักนิด” =_=
“แสดงว่ารุ่นพี่อินซาไม่มาโรงเรียนอีกแน่ๆเลย รุ่นพี่ชินถึงได้มาทานข้าวคนเดียวแบบนี้น่ะ”
เพื่อนๆในห้องพูดขึ้นเมื่อพบว่า รุ่นพี่เองก็มาทานข้าวที่ห้องอาหาร ซึ่งข้างๆกันนั้นมีแชวอน ดาวเด่นของนักเรียน ม.ปลาย ซึ่งอยู่คนละห้องกับพวกเรา ดูเธอจะมีความสุขอยู่ไม่น้อยที่ได้นั่งข้างๆรุ่นพี่ = = มุนอาทำตาเขียวเมื่อได้ยินชื่อของรุ่นพี่อินซา เธอไม่อยากแม้แต่จะได้ยินชื่อนี้ เพราะหลังจากพวกเขาคบกันได้ไม่กี่เดือนก็เลิกกัน มุนอาก็บอกว่ารุ่นพี่อินซาเป็นคนเจ้าชู้และเธอไม่ชอบผู้ชายหลายใจ หลังจากที่พวกเขาเลิกกันรุ่นพี่อินซาก็ควงคนใหม่ทันที ฉันไม่รู้ถึงเหตุผลที่แท้จริงของพวกเขาหรอก เพราะถึงแม้ฉันจะถามมุนอายังไงเธอก็ไม่เคยบอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นระกว่างพวกเขา ฉันมองแชวอนที่ได้อยู่ข้างรุ่นพี่ด้วยความอิจฉาเล็กน้อย แต่ไวยิ่งกว่าความคิดของฉันคือ ฮีโระ จู่ๆเขาก็หยิบอาหารและขนมต่างๆเดินเข้าไปหารุ่นพี่พร้อมกับเพื่อนๆทันที
“รุ่นพี่ทานข้าวแค่สองคนแบบนี้ก็เหงาแย่สิครับ พวกเราขอทานข้าวกับรุ่นพี่ได้ไหมครับ นี่ครับน้ำ” ^_^
“อ๋อ ได้สิ ทานข้าวหลายๆคนก็สนุกดีนะ” ^^
รุ่นพี่ตอบออกมาอย่างใจดี ในขณะที่ฮีโระยื่นน้ำให้รุ่นพี่ราวกับว่าเขาสนิทกับรุ่นพี่มานานแล้ว
“รุ่นพี่ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย ฉันก็อยู่นี่ทั้งคน พวกเธอมาเบียดฉันทำไมกันเนี่ย แล้วฉันจะนั่งตรงไหนละ” .\/.
แชวอนโวยวายเมื่อถูกเพื่อนๆเบียดและรุมรุ่นพี่จนเธอไม่มีช่องว่างได้พูดจึงย้ายออกไปนั่งที่อื่น
“แล้วก็นาย....”
“หวัดดี ผม.. มีอะไรเหรอ?”
“เอ่อ.... ชะ ช่างเถอะ ชิ” O///O
ก่อนไปดูเหมือนเธออยากจะพูดอะไรสักอย่างกับฮีโระ แต่คิดว่าเธอคงเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาเพิ่งมาใหม่ ดังนั้นหน้าของแชวอนจึงแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเธอได้สบตากับฮีโระ
แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือการดีใจที่ได้เห็นรุ่นพี่อยู่ไม่ไกลจากฉันจากฉันนัก แน่ล่ะว่าฉันไม่กล้ามองเขาตรงๆ ก็แค่...แอบมองเท่านั้นแหละนะ
“อ้าวฮารุ มานี่สิ จะนั่งทำไมตรงนั้นคนเดียว มานั่งด้วยกันสิ” -O-
มุนอาเรียกพร้อมกับกวักมือ รุ่นพี่ยังอยู่ตรงนั้น ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้ฉันนึกถึงวันแรกที่เราได้เจอกัน และตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่สามารถละสายตาจากรุ่นพี่ได้เลย
.......................................................................................................................................................................................................................
เช้าวันจันทร์ การเริ่มต้นชีวิตนักเรียนม.ปลาย ปี 1 ของฉันก็ได้เริ่มขึ้น มันน่าจะสวยหรูและดูดีกว่านี้ถ้าหากวันนี้ฝนไม่ตก เสื้อผ้าชุดใหม่ที่เตรียมสำหรับวันแรกของฉันเปียกไปเกือบครึ่งตัวแล้ว
“จู่ๆทำไมฝนต้องมาตกเอาตอนนี้ด้วยนะ ฉันไม่ได้พกร่มมาซะด้วย” +O+
ฉันยกกระเป๋านักเรียนขึ้นบังฝน ขณะที่ยืนหลบฝนอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ในขณะที่สายตาของฉันกำลังเพ่งมองท้องฟ้าและบอกกับฟ้าฝนว่าได้โปรดหยุดตกก่อนที่ฉันจะไปโรงเรียนสาย ทันได้นั้นก็มีร่มสีเหลืองคันนึงบังฝนให้ฉันไว้ และเมื่อฉันหันกลับไปมองเจ้าของร่ม ก็พบว่ามีนักเรียนชายสูงประมาณ 175-180 เขาสวมชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนซองอึนซึ่งเป็นโรงเรียนเดียวกับที่ฉันเพิ่งสอบเข้าได้ เขาเป็นคนผิวขาว สูง หุ่นเกือบผอมบาง ตาตี๋ และจมูกโด่ง ผมสีดำขลับ ทำให้ความหล่อของเขานั้น เปล่งประกายออร่าอย่างแรงจนแทบแสบตา บอกได้เลยว่าเหมือนเทพบุตรมาโปรด ถ้าไม่มีร่มเขาอาจจะกางปีกบังฝนให้ฉันแทนก็ได้ >///< (นี่ฉันเผลอมองหน้าเขานานไปไหมนะ)
“โรงเรียนเดียวกันนี่ จะไปด้วยกันไหมละ”
เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่ได้ยิ้มหรือพูดอะไรมากกว่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็คิดว่า ฉันคงตกหลุมรักเขาไปแล้วแน่ๆ ตอนนี้ถ้าเทียบกับอะไรสักอย่าง ฉันว่าตอนนี้หน้าฉันคงจะกลายเป็นสีแดงเหมือนสตรอเบอรี่อย่างที่เพื่อนเคยล้อฉันสมัยเด็กจริงๆซะแล้วล่ะ
“เอ่อ ขอบ... คุณ... ค่ะ”
ฉันลดกระเป๋าที่ยกขึ้นบังหัวลง แล้วเขยิบเข้าไปอยู่ในร่มสีเหลืองที่คนๆนั้นถืออยู่ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าร้อนผ่าว และหลังจากนั้นฉันก็ไม่กล้าที่จะสบตาหรือพูดอะไรกับเขาอีก เราเดินมาจนเกือบจะถึงหน้าโรงเรียน และแล้วฝนก็เริ่มซาลง มีแสงแดดสาดแสงผ่านละอองน้ำฝนเกิดเป็นสายรุ้งสีจางๆขึ้น ฉันกล่าวขอบคุณทั้งที่ไม่ได้มองหน้าของเขาและรีบวิ่งเข้าโรงเรียนไป
นั่นเป็นความประทับใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกับรุ่นพี่ ที่ไม่ว่าจะผ่านมาหนึ่งปีแล้ว แต่ฉันก็ยังจำความรู้สึกในวันนั้นได้ดี
.......................................................................................................................................................................................................................
เที่ยงของวันนี้ก็เช่นกัน เป็นเวลาที่ฉันมีความสุขมาก พวกเราได้นั่งทานข้าวใกล้ๆรุ่นพี่ ได้พูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆ เพื่อนๆต่างสงสัยว่ารุ่นพี่เป็นคนที่หยิ่งและมีความเป็นตัวของตัวเองสูง ภายนอกของเขาดูเป็นคนที่เอาแต่ใจและไม่เข้าสังคม แต่เมื่อหลังจากที่ได้ทานข้าวด้วยกัน พวกเขาต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า รุ่นพี่เป็นผู้ชายที่นิสัยดีมาก และเพียบพร้อมสุดๆไปเลย
พวกเรากลับไปที่ห้องเรียน เพื่อนๆยังคงคุยกันถึงเรื่องของฮีโระ พวกเขาบอกว่าฮีโระกับรุ่นพี่ชินดูยังไงก็กินกันไม่ลง แถมพวกผู้หญิงก็ยังลองคิดกันเองว่าหากพวกเธอต้องเลือกระหว่างรุ่นพี่ชินกับฮีโระจะเลือกใครอีกด้วย
“ฉันขอเลือกรุ่นพี่ชินละกันนะ” ฉันคิดในใจว่าอย่างนั้น
มุนอาและเพื่อนผู้หญิงเกือบทั้งหมดห้องบอกว่า พวกเธออยากเลือกฮีโระ เพราะรอยยิ้มและนิสัยที่ดูร่าเริงแถมเป็นกันเองของเขา ทำให้ฮีโระเขินเล็กน้อยจนต้องยกมือมาเกาที่หัวเบาๆ และเขาก็หันมามองฉัน
( -^^) ( ^= =)
ทำไมเขาต้องหันมามองฉันด้วยล่ะ ฉันไม่ได้เลือกเขาสักหน่อย ฉันเลือกรุ่นพี่ต่างหาก
ว่าแต่... ทำไมฉันถึงได้เอาแต่มองเขาละ ฉันชอบรุ่นพี่คนเดียวเท่านั้นนะ อย่าไปมองเขา (ฉันบอกตัวเองเบาๆและหวังว่าตัวเองคงจะไม่กลายเป็นสาวกผู้คลั่งไคล้ฮีโระไปอีกคน)
หลังจากเรียนภาคบ่ายเสร็จ ยังพอมีเวลาเหลือบ้างนิดหน่อยสำหรับการไปนั่งละเม้อเพ้อฝันที่โรงยิม ที่นั่นมักจะเป็นที่ประจำของฉันและเป็นที่เดียวที่ฉันจะสามารถมองรุ่นพี่ได้อย่างไม่ต้องเกรงใจใคร ที่โรงยิมแห่งนี้มักเป็นสถานที่รวมตัวของนักบาสเก็ตบอลของโรงเรียนและรวมถึงเหล่าสาวๆที่ชื่นชอบกีฬาบาสเก็ตบอล ไม่สิต้องเรียกว่า ชื่นชอบคนเล่นบาสเก็ตบอลมากกว่า
“เท่ห์ซะไม่มี รุ่นพี่ชิน จะมีใครบ้างนะที่ดูดีไปทุกอย่างเหมือนเขา” ^^
และแล้วเสียงของใครหนึ่งก็เอ่ยขึ้นทำเอาบรรยากาศที่เพ้อฝันของฉันจบลงทันที
“นี่ นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่” =[]=
ฉันพูดออกไปเพราะคิดว่า ไม่น่าจะมีใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่หรอก มุนอาเองก็ต้องเตรียมไปรอรถบัสเพื่อกลับบ้าน เธอจึงไม่เคยเคยได้มากับฉัน และที่ฉันรู้สึกผิดคือฉันเองก็ไม่เคยบอกเธอเรื่องที่ฉันแอบชอบรุ่นพี่เหมือนกัน
“ผม ไม่ได้ตามฮารุมาหรอก ทำไมชอบคิดแบบนั้นกับผมอยู่เรื่อยเลย หรือว่าฮารุสนใจผมงั้นเหรอ”
เขาพูดพร้อมกับเอามือปิดปากของเขาไว้ แล้วขำออกมานิดๆ >w<
“ล้อเล่นน่า ไม่เห็นต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นเลยนี่ ผมแค่มาตามเซนซ์และเสียงกรี๊ดนะ เลยอยากรู้ว่าเขาทำอะไรกัน”
เฮ้อ... ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ โล่งอกที่เขาไม่ได้สงสัยอะไรเกี่ยวกับฉัน
“ว่าแต่ฮารุทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ หรือว่า... มากรี๊ด เหมือนสาวๆพวกนั้น”
ตอนเย็นหลังเลิกเรียนมักจะมีนักเรียนหญิงหลายคนมานั่งดูการซ้อมบาส นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดเสียงเชียร์ดังไม่ขาดสาย แม้ว่าจะเป็นเพียงการซ้อมเล่นๆแต่เพราะมีรุ่นพี่ ทุกคนถึงได้อยากมาที่โรงยิม ฉันจำเป็นต้องปั้นหน้าทำเป็นว่าไม่สนใจอีกครั้ง
“เฮ้ อายุยังน้อยไม่น่าหูตึงเลยนี่นา แอบดูใครอยู่กันแน่ มาดูบาสหรือว่าคน” -O-
“ฉันก็มาดู..” -///-
“หืม ว่ายังไงล่ะ สรุปแล้วมาดู.. อะไรกัน”
( ^^ ) (*O* )
ฉันหันไปมองหน้าเขาโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า... หน้าของเขาอยู่ใกล้ฉันมากๆ และมากพอที่จะทำให้หน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมาได้เลยทีเดียว
“ตอบแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องเขินขนาดนี้เลยนี่นา เฮ้อ... ไม่ถามก็ได้ ไว้ฮารุพร้อมค่อยบอกผมก็ได้นะ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”
เขาทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจ และใช้มือตบไหล่ฉันเบาๆ ราวกับว่าฉันแหละเขานั้นสนิทกันมานาน นี่เขาต้องการจะปั่นหัวฉันเล่นใช่ไหมเนี่ย
“โอ๊ะ นั่นผู้หญิงคนที่นั่งกับรุ่นพี่ที่โรงอาหารนี่นา” OoO
“เธอชื่อแชวอน เป็นดาวของม.ปลายปี 2 เธอสวยใช่ไหมล่ะ ส่วนข้างๆเธอนั่นจองอึนกับเยจี พวกเธออยู่ห้อง 3 น่ะ”
ฉันตอบออกไปโดยที่สายตายังคงจ้องมองรุ่นพี่จากด้านบนสแตนด์เชียร์ ฉันคิดว่าฮีโระน่าจะรู้จักคนอื่นๆให้มากกว่านี้
“อ่อ ก็ดูน่ารักดีนะ ว่าแต่ฮารุไม่ชอบเธอเหรอ”
“ไม่นี่ ทำไมถึงคิดยังงั้นเหรอ”
ฉันนั่งเอามือเท้าคางและยังคงมองรุ่นพี่เล่นบาสต่อ
“ก็ตอนที่อยู่ห้องอาหารผมเห็นฮารุมองไปที่แชวอนเหมือนไม่พอใจด้วย ตอนที่อยู่กับรุ่นพี่น่ะ”
ฉันไม่คิดว่าจะมีคนมาแอบมองว่าฉันจะทำอะไรยังไงมาก่อน แต่เพราะเจอนายที่ชื่อฮีโระ ฉันว่าฉันคงต้องระวังตัวหน่อยแล้ว
“ไม่ตอบแฮะ แสดงว่าอาจจะจริง” =..=
“ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ” >O<//
เขาจ้องหน้าฉันอีกครั้งเหมือนคนที่พยายามจะจับผิด ฉันไม่อาจที่จะกลบเกลื่อนสีหน้าและสายตาของตัวเองจึงต้องลุกจากที่นั่ง แล้วเดินออกมาจากโรงยิมเพื่อไม่ให้ฮีโระจับไต๋ฉันได้
“อ้าว ไปไหนอ่ะฮารุ รอผมด้วย”
ฮีโระตะโกนเรียกชื่อฉัน ซึ่งนั่นทำให้รุ่นพี่ซึ่งเล่นบาสอยู่สังเกตเห็นพวกเรา แต่พอฉันหันกลับไปรุ่นพี่ก็ทำเหมือนว่าไม่เห็นฉันอยู่ตรงนี้เหมือนเคย ทุกครั้งที่บังเอิญเจอกัน รุ่นพี่มักจะทำเมินเฉยกับฉันตลอด
“มาด้วยกัน ก็ต้องกลับด้วยกันสิ เดินคนเดียวเหงาออก”
จู่ๆฮีโระก็โผล่มาข้างหน้าของฉัน ก่อนที่ฉันจะเดินออกจากประตูโรงยิม
“ยังงั้นเหรอ” = = จริงๆฉันเดินคนเดียวก็ไม่ได้เหงาอะไรมากมายหรอก พูดไม่ทันขาดคำ จู่ๆฮีโระก็คว้ามือของฉัน พลางฉุดให้ฉันวิ่งเหมือนกับเด็กๆที่วิ่งเล่นกันอย่างนั้นแหละ สุดท้ายฉันต้องกลับบ้านพร้อมกับฮีโระ ทั้งๆที่ใจจริงยังอยากจะนั่งดูรุ่นพี่ซ้อมบาสต่อ ถ้าไม่กลัวว่าฮีโระจะจับได้ก็คงไม่รีบกลับขนาดนี้
“นายจะปล่อยมือของฉันได้หรือยัง เราไม่ได้สนิทกับมากขนาดที่นายจะจับมือฉันได้หรอกนะ” -O-
ฉันต้องย้ำกับเขาอีกครั้ง เพราะดูเหมือนเขาจะทำสนิทกับฉันมากเกินไปแล้ว
“อ่อ เรื่องจับมือเหรอ ผมขอโทษก็ได้ แต่ผมยังไม่ปล่อยมือหรอกนะ จนกว่าฮารุจะเรียกชื่อผมถูก แล้วก็...เลิกเรียกผมเหมือนคนแปลกหน้าสักที”
อยู่ๆเขาก็พูดจรืงจังขึ้นมา และดูเหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยมือของฉันง่ายๆถ้าฉันไม่เรียกชื่อของเขา
“ก็ได้ ฮีโระจะปล่อยมือของฉันได้หรือยัง” -O-
“ดีมาก ฮารุเด็กดี ต้องเรียกชื่อผมแบบนี้แหละ เยี่ยมที่สุด” ^O^
“มือ”
“อ่อ โทษที ฮะๆ ปล่อยก็ได้” ^^+
เขายิ้มออกมาและค่อยๆปล่อยมือของฉันออก
"ถึงตอนนี้ฮารุอาจจะยังรู้สึกว่าผมเป็นคนแปลกหน้า แต่ต่อไปพวกเราจะต้องกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันแน่นอน"
ฉันได้ยินเสียงฮีโระพูดอะไรฮึมฮัมอยู่คนเดียว พอฟังได้ใจความว่าเพื่อนสนิทอะไรสักอย่าง แต่ก่อนที่ฉันจะทันได้ถามว่าเขาพูดถึงเรืองอะไร ก็มีเสียงเพลงแว่วมาซะก่อน
“เพราะ... ว่าเธอคือคนพิเศษ อยากจะกุมมือเธอทุกวันไปแสนนาน
อยากอยู่เคียงข้างกันเพราะเธอนั้นสำคัญ I love you
เธอนั้น ทำให้ฉันยิ้มได้ทุกๆวัน Oh.. Love”
เสียงเพลงจาก ซอลฟา รุ่นน้อง ม.ปลาย ปี 1 ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ฉันรู้แค่ว่าเธอเป็นคนที่ร้องเพลงเพราะมากๆและก็มักจะเห็นเธอชอบเล่นกีต้าร์และร้องเพลงอยู่ที่สนามหญ้าก่อนถึงทางประตูทางออกประจำ
“ว้าว เสียงดีจัง ฮารุรู้จักเธอไหม” *O*
ฮีโระทำท่าสนใจ เขายิ้มให้เธอและเธอก็ยิ้มหวานกลับมา จริงๆแล้วเธอก็เป็นเด็กน่ารักคนหนึ่งเลยทีเดียว ผมยาวที่ถูกดัดลอนตรงปลายผม หน้าตาที่ดูคล้ายตุ๊กตา และผิวที่ขาว ดูยังไงเธอก็เป็นคุณหนูผู้ดี
“จริงๆแล้วฉันก็ไม่รู้จักเธอหรอก ก็แค่เคยได้รู้คนอื่นเขาพูดถึงกันน่ะ”
“กำลังพูดถึงฉันอยู่หรือเปล่าคะ” ^-^
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งแทรกเข้ามา ซอลฟาได้ยินที่ฉันกับฮีโระพูดกัน เราหันกลับไปมองเธอที่นั่งอยู่กับพื้นหญ้าในมือถือกีต้าร์สีฟ้าอยู่ ซอลฟาหันมายิ้มให้ฉันและฮีโระอีกครั้ง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ รุ่นพี่ฮารุ รุ่นพี่ฮีโระ” ^w^
ฉันกับฮีโระเผลอยิ้มตอบให้กับรอยยิ้มหวานๆของเธอให้มาโดยไม่รู้ตัว นี่ทำให้ฉันแทบละลายได้เลยละเนี่ย ทั้งน่ารัก ยิ้มสวย และดูสง่าอีกด้วย ฉันกับฮีโระมองหน้ากับแบบงงๆแล้วเดินออกจากโรงเรียนมา
“เธอรู้จักชื่อของพวกเราด้วยแฮะ”
ฉันกับฮีโระพูดออกมาแทบจะพร้อมกันและมองหน้ากันอย่างงงๆ แต่แล้วสุดท้ายเราก็ต้องกลับบ้านด้วยกันจนได้สิน่า ฉันเดินไปอย่างเงียบๆโดยที่มีฮีโระเดินอยู่ข้างๆ เขาเงียบได้ไม่ถึงนาที เขาก็เปิดปากพูดต่ออีกจนได้
“ฮารุเนี่ย ไม่เหมือนคนอื่นๆเลยแฮะ ไม่ค่อยพูด แล้วก็ไม่ค่อยยิ้มเลย ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ”
“ก็เพราะว่าตอนนี้ฉันอยู่กับคนแปลกหน้าน่ะสิ” ฉันได้แต่คิดในใจ
“เคยมีคนพูดไว้ว่า... ตอนที่เราเป็นเด็กมักจะยิ้มง่าย หัวเราะง่าย แต่ว่าพอโตขึ้น ทำไมถึงยิ้มยากจัง”
เขายังคงพูดต่อ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงไม่ค่อยร่าเริงเหมือนคนอื่นๆเขานะ แม่ก็บอกกับฉันแบบนี้เหมือนกัน “ลูกนะเป็นเด็กที่ร่าเริงมากเลยนะ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ลูกถึงไม่ยอมยิ้มบ้างเลยล่ะ” ฉันเองก็อยากจะยิ้มเหมือนกันแหละนะ เพียงแต่ว่าไม่มีอะไรที่จะทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ในตอนนี้
ฉันกับฮีโระเดินมาจนถึงหน้าบ้านของฉัน เขาหยุดแล้วเอื้อมมือมาดึงแก้มของฉัน
“ขอโทษนะ แต่ถ้าฮารุยิ้มได้แบบนี้ละก็ รู้มั้ยว่าฮารุจะน่ารักที่สุดในโลกไปเลยล่ะ”
เขาเอามือมาดึงแก้มของฉันและบอกให้ฉันยิ้ม และมันก็ทำให้ฉันเกิดอาการเหมือนร้อนๆที่หน้าอีกครั้ง ทำไมเขาถึงชอบทำเหมือนคนที่สนิทกันทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันได้เพียงวันเดียวด้วยนะ ฉันหลบสายตาของเขาและคิดว่าควรจะเข้าบ้านได้สักที
“พยายามเข้านะ” ^O^
“พยายาม...อะไร?” - -
ฉันหันกลับมามองเขาด้วยความสงสัย
“ฮารุชอบเขาไม่ใช่เหรอ รุ่นพี่น่ะ” ^^+
“เอ๋...” O_O
น้ำเสียงของฮีโระเบาลง และพูดบางอย่างออกมา
“ถ้าชอบเขาก็ต้องแสดงออกให้เขารู้สิ”
จากนั้นเขาก็หันมาส่งยิ้มเจือนๆให้ฉันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนรอยยิ้มครั้งก่อนๆ เพราะมันดูเหมือนเขาจะฝืนยิ้มมากกว่า
“ฮีโระ หรือว่านายจะชอบ...”
“ชอบอะไรกัน ไม่หรอกน่า” -///-
ฮีโระปฎิเสธทันควันก่อนที่ฉันจะทันได้พูดจบ เอ่อ หน้านายเหมือนจะแดงเล็กน้อยนะ
“อย่าบอกว่า นายเองก็แอบชอบรุ่นพี่ชินอย่างนั้นเหรอ” =O=
= = (สีหน้าของฮีโระ) เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะระเบิดคำพูดที่เหมือนจะโมโหออกมา
“เพี้ยนหรือเปล่า กลับเข้าบ้านได้แล้ว” =[]=
ฮีโระเหมือนจะโกรธนิดๆกับคำพูดของฉัน เขาใช้มือผลักที่หลังของฉันเบาๆ หลังจากเขาไล่ฉันเข้าบ้านเสร็จ ก็เป็นเขาเองที่รีบวิ่งเข้าบ้านไปก่อนที่ฉันจะทันเปิดประตูซะอีก ก็นายนี่มันน่าสงสัยจริงๆนี่นา (ถามแบบนี้มันผิดด้วยเหรอ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย) +_+
และก่อนที่ฉันจะทันได้เข้าบ้าน สายฝนก็เริ่มโปรยลงมา เฮ้อ ทั้งๆที่วันนี้ฉันมีความสุขแท้ๆแต่ว่าวันนี้ทำไมท้องฟ้าถึงเหงาได้นะ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
................................................................................................................................................................................
ภาพประกอบโดย : MeeFreePhoto ตั้งแต่ช่วงเช้าจนถึงกลางวัน เพื่อนในห้องต่างก็ให้ความสนใจฮีโระเป็นพิเศษ ทั้งเรื่องหน้าตา ความสูง ความ...
