“ฮ๊า วันนี้อากาศดีจังเลย สวัสดีครับแสงแดด” ^O^
ชายข้างบ้านผู้มาใหม่กำลังกางแขนยาวๆทั้งสองข้างของเขาออก ดูเหมือนว่าเขาจะชอบอากาศยามเช้าหลังฝนตกเอามากๆ ฉันเองก็ชอบตอนเช้าๆของวันธรรมดาแบบนี้เหมือนกัน เพราะอะไรนะเหรอ? ก็เพราะว่าฉันจะได้เจอรุ่นพี่ที่โรงเรียนทั้งวันเลยยังไงล่ะ ^_^
“ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ที่โรงเรียนซองอึน ถ้าไม่รบกวนมากเกินไป ผมขอเดินไปโรงเรียนด้วยคนได้ไหม”
เด็กผู้ชายคุกกี้พูดออกมาทั้งๆเขายังคงเงยหน้ายิ้มให้กับท้องฟ้าพร้อมแขนที่กางออกมาแบบนั้น
“เอ่อ... อือ... ก็ได้” - -
“ขอบคุณนะ” ^_^
เขาหันมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เบ่งบาน ฉันมองรอยยิ้มนั้นจนเกือบลืมไปว่าฉันเองก็ต้องขอบคุณเขาเรื่องคุกกี้ที่เขาให้มาเมื่อวานไปแล้ว
“เอ่อ เรื่องคุกกี้ ขอบคุณนะ”
“หืม? อ่อ ไม่เป็นไร”
เขาหันมามองฉัน และก็ยังคงมองหน้าฉันเหมือนจะพิจารณาอะไรบางอย่าง จริงๆฉันเองก็ไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายหรอกนะ แต่หมอนี่ก็ยังคงจ้องจนทำให้ฉันรู้สึกร้อนๆที่หน้าขึ้นมาซะแล้ว
“มี.. อะไรอยู่ที่หน้าฉันเหรอ” o_O?
“อ้อ... เอ่อ... คือว่า... เปล่าหรอก =///= แค่คิดว่าเธอดูจะหน้าคุ้นๆนะ ไม่คิดว่าพวกเราจะเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนเหรอ?” ^o^
เขาพูดออกมาพลางเขิน และยังส่งรอยยิ้มที่สดใสนั่นมาให้ฉันด้วย ทำไมจู่ใจฉันต้องเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะด้วยนะ
O.O ฉันค่อยๆมองเขาอย่างพิจารณา พวกเราจะเคยรู้จักกันได้ยังไง ในเมื่อ... ฉันแทบจะไม่เคยคุยกับผู้ชายมาก่อนด้วยซ้ำ
ผมสีน้ำตาลอ่อน ผิวที่ขาวราวกับไม่เคยโดนแดดมาก่อน ความสูงน่าจะประมาณ 180 เซน หน้าตาที่ดูเท่ห์ กับรอยยิ้มที่มากับฟันสเน่ห์ ความเพอร์เฟคของเขาที่ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็น นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาทำตัวธรรมดาละก็ ฉันคงคิดว่าเขาเป็นดาราหรือไม่ก็ เทพบุตรไปแล้ว มีคนแบบนี้ในชีวิตจริงด้วยเหรอ นี่เขาคือคนที่ใส่เสื้อกันฝนสีแดงที่มาหาฉันเมื่อคืนจริงๆเหนอเนี่ย
“เอ่อ... เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมจ้องผมไม่กระพริบตาแบบนี้ละ” o_o
เขาเอามือเกาหัวตัวเองเบาๆ ทำให้ฉันมองไปเห็นมือที่ยาวเรียว กับสร้อยข้อมือสีเงิน
“เฮ้... นี่... เป็นอะไรหรือเปล่า” o_O?
“ห๊ะ เอ่อ อ้อ ปะ เปล่า ไม่มีอะไร ก็แค่... จะบอกว่าเราคงไม่เคยเจอกันหรอก” #O#
“ยังงั้นเหรอ สงสัยจะจำผิดคนสินะ” (_ _)
ชายที่ชื่อ “ฮีโระ” เดินมาอยู่ข้างๆฉันพร้อมกันถอนหายใจ
นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้เผลอจ้องเขาซะนานขนาดนั้น แล้วยิ่งเราต้องเดินข้างกันแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆเข้าไปใหญ่
“เธอเดินไปโรงเรียนแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ”
“อื้ม”
“ทำไมเธอไม่ปั่นจักรยานล่ะ ผมเห็นที่บ้านเธอมีจักรยานด้วยนี่นา” ^^?
“ฉันก็แค่... กลัวน่ะ” ฉันได้แต่ตอบเลี่ยงๆไปแบบนั้น ทั้งๆที่ความจริงแล้วมันเคยเกิดเหตุการณ์บางอย่างกับฉันและจักรยานมาก่อน แต่มันเป็นเรื่องที่ฉันจำไม่ค่อยได้เท่าไหร่นัก
“อ่อ งั้นไว้ผมเป็นคนปั่นให้ก็ได้ ให้เธอซ้อนท้ายผมก็แล้วกันนะ” ^O^
เขาหันมาพูดกับฉันพร้อมกับท่าทางร่าเริง ดูเหมือนเขาจะเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นง่ายมากๆ การได้เดินอยู่ข้างเขาทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงรุ่นพี่ขึ้นมาหน่อยๆ เขามีความสูงที่น่าจะใกล้เคียงกับรุ่นพี่ ผิวที่ขาวซีดของพวกเขาก็คล้ายกัน แค่คิดว่าเขาเป็นรุ่นพี่ ใจฉันก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
“ที่โรงเรียนคงมีเรื่องสนุกเยอะแยะเลยสินะ” ^^
จู่ๆ เขาก็เปิดปากพูดในขณะที่เดินไปด้วยกัน เขาเป็นคนที่มีร้อยยิ้มเปื้อนหน้าตลอดเวลาสินะ เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันได้เจอเขา ก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนช่างยิ้มไปซะแล้ว แม้ว่าฉันจะรู้สึกแปลกๆที่อยู่ดีๆก็มีคนมาเดินไปโรงเรียนพร้อมกัน แต่เขาก็ไม่ได้ทำให้ฉันอึดอัด ตรงกันข้ามเขาดูเป็นมิตรและฉันคิดว่า... มีบางอย่างทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ
“ก็คงอย่างนั้นแหละมั้ง” ^^ ฉันพูดพลางอมยิ้มออกมา แค่เพียงคิดว่าจะได้เจอกับรุ่นพี่ก็มีความสุขแล้ว
ที่โรงเรียน... รุ่นพี่ประธานนักเรียน มักจะมายืนอยู่ที่หน้าโรงเรียนทุกเช้าคอยต้อนรับน้องๆในตอนเช้าก่อนการเข้าแถวทุกวัน เพราะอย่างนี้แหละ ฉันถึงได้อยากมาโรงเรียน และวันนี้ก็เหมือนกัน ฉันได้เจอรุ่นพี่ที่หน้าโรงเรียนอีกวัน ได้รับคำทักทายที่แม้จะไม่ได้เจาะจงกับใคร แต่ฉันก็มีความสุขมากๆ
“สวัสดีตอนเช้าครับน้องๆ ขอให้สนุกกับการเรียนในวันที่สดใสครับ” ^^
“สวัสดีค่ะรุ่นพี่” ^^
ทุกคนมักจะทักทายกันแบบนี้และข้างๆกายรุ่นพี่ ก็มักจะมีคณะกรรมการสาวๆอยู่ใกล้เสมอ นี่อาจจะเป็นอย่างเดียวที่ทำให้ฉันไม่มีความสุขเอาซะเลย = =
“โอ๊ะ สวัสดีครับรุ่นพี่ ผมชื่อฮีโระอยู่ม.ปลายปีสองเพิ่งย้ายมาใหม่ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ” ^O^
นายฮีโระรีบแนะนำตัวเองให้กับรุ่นพี่ได้รู้จัก อิจฉาจัง T^T ถ้าฉันมีความกล้าอย่างเขาสักนิด รุ่นพี่ก็อาจจะพอรู้จักชื่อของฉันบ้าง
“หวัดดีฮีโระ เธอเป็นนักเรียนใหม่นี่เอง ไม่น่าละไม่เคยเห็นเธอมาก่อน ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนซองอึนนะ ผมชื่อ ชินกิ เป็นประธานนักเรียนของที่นี่” ^^
“ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของที่นี่ครับ รุ่นพี่ชิน อ้อ... นี่เพื่อนผมครับ เธอชื่อ ฮารุ รุ่นพี่รู้จักเธอหรือยังครับ”
จู่ นายฮีโระก็โผล่เข้ามาจับไหล่ของฉันและถามรุ่นพี่ไปแบบนี้ หมอนี่รู้จักชื่อของฉันได้ยังไงกัน ฉันจำได้ว่าตลอดทางที่เดินมาด้วยกัน เขาไม่ได้ถามและฉันเองก็ยังไม่ได้บอกชื่อของตัวเองเลยนะ o.O
“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จัก” รุ่นพี่พูดทักทายกับฉันอย่างสั้นๆด้วยสีหน้าเรียบเฉย แม้ว่านี่จะเป็นครั้งที่สองที่ฉันได้คุยกับรุ่นพี่ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่ได้หนึ่งปี แต่ใครจะรู้ว่าฉันไม่เคยได้รับรอยยิ้มจากรุ่นพี่เหมือนคนอื่นๆเลย ไม่รู้ว่าเพราะฉันคิดมากไป หรือรุ่นพี่เจาะจงที่จะไม่ยิ้มให้ฉันกันนะ
“เอ่อ ค่ะ” ^^-
ฉันตอบรุ่นพี่ไปโดยที่ไม่ได้สบตา แล้วจึงรีบเดินตามนายฮีโระไป
“นายรู้จักชื่อของฉันได้ยังไงกัน” -O-??
“โอ๊ะ สรุปว่าเธอชื่อฮารุจริงๆนะเหรอ ผมก็แค่แกล้งเรียกชื่อโหล่ๆออกไป คิดว่าจะแกล้งสักหน่อย กลายเป็นว่าเธอชื่อฮารุจริงๆเหรอเนี่ย ถ้างั้นยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะฮารุ” (^O^)/
เขาพูดพลางยื่นมือออกมาและจับมือของฉันไปเช็คแฮนด์กับเขา แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะบังเอิญได้มากขนาดนี้นะ
“เฮ้ อย่ามองผมเหมือนเป็นฆาตรกรโรคจิตอย่างนั้นสิ ก็แค่ชื่อเอง ชื่อฮารุก็โหลจะตายไป ผมเคยเจอคนชื่อนี้ตั้งหลายคน”
“แต่ที่นี่มีฉันแค่คนเดียวเองนะที่ชือ ฮารุ น่ะ” =[]=
“ยึ๋ย!!!” +_+
ฉันพูดออกด้วยความเหนื่อยหน่ายกับท่าทีที่ทำยังไงก็ดูเหมือนจะไม่ยอมบอกความจริงของเขา หรือบางทีฉันควรจะอยู่ห่างๆเขาไว้สักนิดก็ดีนะ เพราะเขาอาจจะเป็นพวกโรคจิตจริงๆก็ได้
“โอ๊ะ โอ ไม่น่าเลยแฮะ แต่ยังไงก็ช่างเถอะนะ ตอนนี้เลิกมองผมแปลกๆแบบนั้นสักทีเถอะ อ่อ แล้วก็ผมชื่อ “ฮีโระ”นะ จำได้ไหม ฮีโระไง” ^^”
เขาพูดพลางชี้นิ้วไปที่ป้ายชื่อติดหน้าอก
“รู้แล้วน่า ฉันอ่านออก” -o-
“งั้นไหนลองเรียกผมว่า ฮี-โระ สิ อ่ะ เรียกเลยๆ” ^O^
เขาพยายามพูดช้าๆและให้ฉันพูดตามราวกับว่าฉันเป็นคนสมองไม่ดีและอาจจะพูดคำว่า ฮีโระ ไม่เป็นยังไงยังงั้น ฉันไม่สนใจกับการเล่นเป็นเด็กๆของเขาแล้วรีบเดินมุ่งตรงไปที่ห้องเรียน แต่แล้ว..
“ถ้าไม่เรียกว่า ฮีโระ ผมไม่ให้ผ่านไปง่ายๆหรอกนะ” ^^
นายที่ชื่อฮีโระยังคงเดินมาขวางทางและไม่ยอมให้ฉันเข้าห้องอีก สุดท้ายฉันก็เลยจำใจต้อง..
“ฮี-โระ ฮี-โระ ฮี-โระ พอใจรึยัง” =[]=
“โอ้ว... ยอดเยี่ยมมาก ชื่อนี้ผมอยากให้ฮารุจำไว้แม่นๆ คราวหน้าอย่ามองผมเหมือนเป็นพวกโรคจิตอีก และต้องเรียกผมว่า ฮีโระ แบบนี้ด้วยนะ น่ารักจัง” >O<
เขายิ้มออกมาอย่างร่าเริงอีกแล้ว แถมยังเอามือมาลูบหัวของฉันเหมือนฉันเป็นเด็กๆด้วย แม้ว่าความสูงของฉันจะสูงถึง 170 แล้ว แต่ก็คงยังดูสูงน้อยกว่าเขาอยู่ดีสินะ
เมื่อฉันเดินมาถึงห้อง และก็แปลกใจอย่างมากที่ “ฮีโระ” (เขาให้ฉันเรียกแบบนั้นอ่ะนะ) ก็ยังคงตามฉันมาจนถึงหน้าประตูห้องเรียนของม.ปลายปีสอง ห้องหนึ่ง = = นี่เขาคงไม่ได้เป็นโรคจิตที่คอยตามฉันจริงๆใช่ไหมเนี่ย?
( = =) ฉันหันไปมองเขา (^^ ) และเขาก็หันมามองหน้าฉันเหมือนกัน
“นายตามฉันมาทำไม?” =[]=
“ผมชื่อฮีโระ ไม่ได้ชื่อนายนะ” ^^”
“ฮีโระ นายตามฉันมาทำไม” = =” นี่ฉันต้องทำตามที่เขาบอกทุกเรื่องเลยหรือเปล่าเนี่ย ฉันเป็นหุ่นยนต์หรือไงนะ
“ผมไม่ได้ตามฮารุมานะ แต่ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นห้องเรียนใหม่ของผมนะ” เขาหยิบกระดาษที่ฉีกมาจากสมุดที่ไหนสักแห่งยื่นให้ฉันดู
“ดูจากป้ายห้องแล้วก็น่าจะใช่ เพราะวันที่ย้ายมา อาจารย์บอกว่า ผมจะได้อยู่ชั้นนี้ ห้องนี้ และโต๊ะนี้”
..............................
ฮีโระ
ม.ปลาย ปีสอง ห้องหนึ่ง
ตึก 26 ชั้น 2
โต๊ะที่ 18
โรงเรียนซองอึน
...............................
“นาย อยู่ห้องนี้ ชั้นนี้ และโต๊ะข้างฉัน จริงๆเหรอ นี่มัน.. จะบังเอิญมากเกินไปหรือเปล่าเนี่ย” O[]O
ฉันหันไปมองฮีโระที่ยืนอยู่ข้างๆ เขายิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ฉันเห็นมาพักหนึ่งและเริ่มชินกับมันซะแล้ว
“งั้นก็แสดงว่าผมได้อยู่ห้องเดียวกับฮารุ แถมมีฮารุเป็นเพื่อนคนแรกของผมด้วยสินะ ดีจัง” ^^
ฮีโระยิ้มออกมาด้วยท่าทางดีใจอีกครั้ง พร้อมกับรีบวิ่งไปหาโต๊ะหมายเลข 18
“ไม่ใช่แค่บ้านใกล้กัน พวกเรายังเรียนห้องเดียวกัน แถมโต๊ะก็ใกล้กันด้วย นี่มันเกินกว่าจะบังเอิญเลยนะ” = = ฉันบ่นพึมพำแล้วเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง
เพื่อนในห้องเริ่มทยอยมากันแล้ว มุนอาเพื่อนรักของฉันก็เกือบมาสาย เธอรีบวิ่งเข้ามาในห้องก่อนที่อาจารย์จะมาและตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ด้วยว่าห้องของเรามีนักเรียนคนใหม่
“ทุกคนมาพร้อมกันแล้วนะ มุนอาวันนี้เธอเกือบมาสายอีกแล้วนะ” อาจารย์เตือนมุนอาและดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว
“ขอโทษค่า” มุนอาพูดเสียงอ่อยๆ และหันมาทำหน้าตาทะเล้นกับฉัน แต่แล้วฉันคิดว่าเธอคงสะดุดกับใบหน้าของคนบางคนจนได้ *O*
“นั่น... ใครกัน???”
( ^_^ )<----- ( :^^ )------(*O* )
หน้าต่าง โต๊ะฮีโระ โต๊ะฉัน โต๊ะมุนอา
ฉันได้แต่ยิ้มน้อยๆให้กับมุนอา ก่อนที่ฉันจะได้ตอบคำถามเธอ ฉันคิดว่าเดี๋ยวก็คงจะมีคนตอบเธอแทนฉันแล้ว
“เดี๋ยวครูจะตอบเธอเองมุนอา เงียบเดี๋ยวนี้!!!” .\/.
อาจารย์ดุมุนอาเป็นรอบที่สอง แต่ฉันมองตาของมุนอาที่เปล่งประกายแล้วรู้สึกได้ เธออยากจะบอกฉันเต็มทีว่าเขาหล่อมากสินะ
“วันนี้อาจารย์จะแนะนำนักเรียนแลกเปลี่ยนที่จะย้ายมาอยู่กับเราหนึ่งภาคเรียนให้ทุกคนรู้จัก ออกมาแนะนำตัวกับเพื่อนๆหน้าชั้นสิ”
ฮีโระลุกเดินออกจากโต๊ะไปยังหน้าชั้น พร้อมกับสายตาของนักเรียนหญิงอีกหลายคู่ที่เอาแต่จ้องเขาแทบไม่กระพริบ ถ้าไม่มีรัศมีของรุ่นพี่มาบดบัง ฉันคิดว่าฉันก็อาจจะเป็นอีกคนที่มองเขาด้วยสายตาแบบนั้นก็ได้ แต่ถึงยังไงก็บอกได้เต็มคำว่าเขาหล่อและดูดีมากจริงๆ
“สวัสดีครับ ผมชื่อฮีโระ วันเกิดของผมคือ 7-11 (Seven-Eleven) อายุ 17 ปี สมาชิกใหม่ของม.ปลายปี 2 ห้อง 1 เราจะอยู่ด้วยกันไปอีก 4 เดือน ผมจะใช้ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่อย่างมีความสุข ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”^o^
แปะ แปะ เสียงเพื่อนปรบมือและทักทายต้อนรับสมาชิกใหม่ผู้มีใบหน้าเปื้อนยิ้ม “7-11 (Seven-Eleven)” ยังงั้นเหรอ คุ้นจังเลยนะ
“นี่ๆฮารุ นักเรียนที่มาใหม่น่ะ หล่ออย่างกับเทพบุตรยังไงยังงั้นเลยเนอะ แถมเป็นคนที่มีเสน่ห์มากๆ โดยเฉพาะรอยยิ้มของเขาน่ะ น่ารักที่สุด” >///<
ตามคาด มุนอาคงตกหลุมรักฮีโระอย่างเต็มเปาดูจากสายตาที่ส่องประกายของเธอแล้ว ฉันว่าเธอกำลังจะมีความรักอีกครั้งแน่เลย
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
................................................................................................................................................................................
ภาพประกอบโดย : MeeFreePhoto “ฮ๊า วันนี้อากาศดีจังเลย สวัสดีครับแสงแดด” ^O^ ชายข้างบ้านผู้มาใหม่กำลังกางแขนยาวๆทั้งสองข้างของเขาออก...
