วันที่สายฝน...โปรยปรายลงมาริมหน้าต่าง ผ้าม่านสีครีมอ่อนพลิ้วไหวไปตามสายลมที่พัดมาเอื่อยๆ สิ่งต่างๆบนโลกใบนี้กำลังจะมีการเปลี่ยนแปลง จากฤดูหนึ่งสู่อีกฤดูหนึ่ง
มือของฉันกำลังเอื้อมออกไปสัมผัสกับสายฝน สำหรับฉันแล้ว...ความรู้สึกบางอย่างบอกฉันว่า ท้องฟ้าแห่งนี้เข้าใจฉัน วันไหนที่ฉันอ่อนล้า ท้องฟ้าจะคอยส่องแสงแดดอุ่นๆมาให้เสมอ วันไหนที่ฉันเศร้า ฝนก็มักจะตกลงมาเหมือนบอกให้ฉันรู้ว่ายังมีคนที่เศร้าเป็นเพื่อนฉันเช่นกัน และในวันนี้ท้องฟ้าได้มอบสายฝนแห่งความชุ่มฉ่ำมาชะล้างให้จิตใจของฉันสงบลงได้อย่างเยือกเย็น
ผ่านมาหนึ่งปีแล้วสินะที่ฉันได้รู้จักกับคนๆนั้น และก็เป็นอีกหนึ่งปีเช่นกันที่ฉันต้องผิดหวังกับความรู้สึกที่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมาได้ ภาพของคนๆนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวของฉันทุกวันๆและความเจ็บปวดก็เพิ่มขึ้นด้วย
“รุ่นพี่น่ะไม่บอกก็รู้ว่ายังไงก็ต้องมีแฟนแล้ว ทั้งหล่อ ทั้งเก่งขนาดนั้น” >///<
“บางทีเขาอาจะไม่เลือกใครสักคน เพื่อทำให้ตัวเองเป็นที่สนใจก็ได้นะ” -O-
“ผู้หญิงทั่วๆไปเขาคงไม่มองหรอก ได้ข่าวว่าที่บ้านรุ่นพี่ออกจะมีฐานะ ทั้งพ่อและแม่ก็เป็นถึงหมอกับพยาบาล ไม่บอกก็รู้ว่ายังไงก็ต้องคู่กับคนที่เหมาะสมกว่าพวกเรา” T^T
“แต่ฉันก็ยังชอบรุ่นพี่นะ แม้ว่าฉันจะดูไม่ค่อยเหมาะสมกับเขาก็ตาม” ถ้าหากว่าฉันมีความกล้าสักนิด ฉันคงจะพูดอะไรทำนองนั้นออกไปบ้าง ไม่ใช่แค่คิดในใจเหมือนอย่างตอนนี้
บรรดาเพื่อนๆ ม.ปลายปีสองของฉัน มักจะพูดคุยกันถึงเรื่องนี้เสมอๆ โดยที่ไม่มีใครรู้หรอกว่า ฉันก็เป็นอีกหนึ่งคนในนั้นที่...แอบชอบเขา คนที่ฉันไม่อาจจะเอื้อมได้ถึง หลายคนอาจจะชอบรุ่นพี่ตรงที่เขาหล่อและมีความสามารถแต่สำหรับฉันเหตุผลข้อแรกและทุกๆเหตุผลที่ตามมาของฉันคือ เขามีบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นใจ เป็นเหมือนดวงอาทิตย์ยามเช้าของฤดูหนาว >///<
แต่การแอบชอบใครสักคน แม้หลายคนจะมองว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย แต่จริงๆแล้วมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนกับหัวใจของเราเหมือนกันนะ ฉันเองก็คงเป็นได้แค่คนๆหนึ่งที่ชอบรุ่นพี่แต่ไม่สามารถที่จะแสดงความรู้สึกแบบนั้นออกมาได้ เพราะฉันขี้ขลาดเกินไป ฉันกลัวกับการความผิดหวังและความเสียใจที่ฉันอาจจะคาดไม่ถึง เพราะฉะนั้นสิ่งที่ฉันจะทำได้ ก็คงทำได้แค่เฝ้ามองดูรุ่นพี่อย่างห่างๆ ยังไงซะถ้าหากต้องเจ็บปวดฉันก็ขอเจ็บปวดซะตั้งแต่ตอนนี้เลยจะดีกว่า ถึงแม้ว่าจะผ่านมาหนึ่งปีแล้วและฉันก็ไม่เคยได้รับรอยยิ้มจากรุ่นพี่เหมือนคนอื่นๆก็ตาม แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้ฉันได้มาเจอกับรุ่นพี่ ขอบคุณที่มาอยู่ใกล้ๆฉันทำให้ทุกๆวันของฉันเป็นวันที่งดงามเสมอ
ฟิ๊ววว... ฟิ๊ววว... สายลมพัดเอาหยดน้ำจากสายฝนที่ตกปรอยๆลงมาใกล้หน้าต่างขึ้นเรื่อยๆ ฉันจำใจต้องปิดหน้าต่างลงและมองสายฝนจากในห้องผ่านกระจกใสบานนั้น จู่ๆ... O.O
เงาของใครบางคนที่สวมชุดกันฝนสีแดงก็เดินเข้ามาใกล้หน้าต่างห้องของฉัน... เขาเป็นใครนะ... ฉันมองเขาอย่างไม่วางตา เขาคนนั้นกำลังเดินใกล้เข้ามาอย่างช้าๆและก่อนที่เขาจะเดินมาถึงหน้าต่างห้องของฉัน
ควับ.... ฉันคว้าผ่านม่านมาปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็ว แต่ยังคงปรากฏเงาของใครบางคนอยู่ข้างนอกอย่างชัดเจน
ก๊อก.. ก๊อก.. เสียงเคาะกระจกที่ดังมาจากข้างนอก นั่นยิ่งทำให้ฉันเกิดอาการสั่นเพราะความกลัวมากยิ่งขึ้น ฉันควรทำยังไงดีนะ เขาเป็นใคร และมาที่นี่ทำไมกัน
ด้วยความกลัวที่ปนไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่มี ฉันตัดสินใจแง้มผ้าม่านออกเล็กน้อยเพื่อส่องดูว่า..เขาเป็นใคร O.< และแล้วภาพที่ฉันเห็นคือ ผู้ชายคนหนึ่งที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน เขาส่งยิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่นในขณะที่ตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน ในมือของเขาถือกล่องกระปุกใสที่เหมือนจะใส่อะไรบางอย่างไว้ในนั้นและยื่นมาให้ฉัน ฉันปิดผ้าม่านลงอีกครั้งและครุ่นคิดอย่างจริงจัง ฉันควรเปิดหน้าต่างให้เขาดีไหม = =? หรือว่าไม่ควรจะสนใจ =..= แต่ข้างนอกคงจะหนาวมากแน่ๆ ในขณะที่ฉันคิดเสียงเคาะหน้าต่างๆก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ก๊อก.. ก๊อก.. ก๊อก.. ก๊อก.. จนฉันต้องตัดสินใจเปิดม่านและเลื่อนหน้าต่างออกเพียงเล็กน้อย เสียงของเขาลอดผ่านหน้าต่างมาได้ พอได้ยินปนกับเสียงสายฝน
“หวัดดีครับ ผมชื่อ “ฮีโระ” เป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของคุณ และนี่เป็นของฝากเล็กๆน้อยที่ผมทำมาให้ หวังว่าเราจะเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันได้นะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ยึ๋ยย... หนาวจัง” >w<
“เอ๋...” O.O
เขาพูดพลางยิ้มและยื่นกระปุกมาให้ฉัน ก่อนที่จะพาตัวสั่นเทาของเขาวิ่งกลับไปพร้อมกับสายฝนที่ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
“อะไรของเขากันเนี่ย” ฉันจ้องมองเงาของคนแปลกๆคนนั้นที่กำลังวิ่งเหยาะกลับเข้าบ้านไป แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยได้สนใครสักเท่าไหร่ แต่ก็พอจะรู้ข่าวว่าคุณลุงข้างบ้านได้เปิดบ้านหลังนั้นให้กับคนอื่นเช่าไปแล้ว บ้านของเราติดกันและห้องของฉันก็สามารถมองเห็นบ้านของคุณลุงได้ชัดเจน มีเพียงรั้วสีขาวเล็กๆที่กันระหว่างบ้านสองหลังของเรา ไม่น่าแปลกใจที่คนๆนั้นจะวิ่งลัดสวนดอกไม้ที่คุณลุงหวงแหนมากๆมาได้ แต่ถ้าคุณลุงรู้เข้าละก็ เขาจะต้องโดนดุแน่ๆ
ฉันปิดหน้าต่างลง ในมือของฉันมีกระปุกที่ข้างในมีคุกกี้รูปหน้าหมียิ้มอยู่ในนั้น
“ของอย่างนี้ใครจะกินลงล่ะ น่ารักซะขนาดนี้ ว่าแต่... ทำไมเขาต้องของแบบนี้มาให้ฉันด้วยนะ”
ฉันวางกระปุกไว้ที่บนหัวเตียว แม้ว่าจะสงสัยในความแปลกของชายแปลกหน้าอยู่บ้าง แต่ยังไงซะพวกเราก็คงจะได้เจอกันอีกแน่ๆ เพราะบ้านอยู่ใกล้กันแค่นี้เองนี่นะ ว่าแล้วก็อดคิดถึงรุ่นพี่ไม่ได้
“อยากให้บ้านของรุ่นพี่อยู่ใกล้ๆกันแบบนี้บ้างจัง” ^^
ฉันหลับตาลง และพยายามนึกถึงใบหน้าของรุ่นพี่ที่กำลังยิ้ม อย่างน้อยถ้าได้เจอกับรุ่นพี่ในฝันบ้างก็ยังดี
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
The secret of memory : วันวานกับความทรงจำ
................................................................................................................................................................................
ภาพประกอบโดย : MeeFreePhoto วันที่สายฝน...โปรยปรายลงมาริมหน้าต่าง ผ้าม่านสีครีมอ่อนพลิ้วไหวไปตามสายลมที่พัดมาเอื่อยๆ สิ่งต่างๆบนโลกใ...
